s
Musik
fce wereld van
Karina Schaapman
Terus Main
.oesson
Andy Tielman
Karina Schaapman
Truth is stranger than fiction
Een gesprek met hoofdredacteur
Marjolein van Asdonck
Armand Mensingh, sales (20C7-heden)
Op 10 november 2011 moet er een Indo door
de hemelpoort zijn gegaan met een Fender
gitaar in de ene hand en een Gibson in de
andere. Andy Tielman overleed op die dag
op 75-jarige leeftijd. En mocht er een God
bestaan dan zijn er nu twee; want was Andy
geen gitaargod? Een idool, een djago op de
gitaar en op de bühne? Ook al besefte ik dat
op dat moment niet, sinds ik Andy met zijn
broers als The Tielman Brothers in 1958 op tv
heb gezien, ben ik nooit meer dezelfde ge
weest. Wat een muzikaliteit en creativiteit!
En wat een show werd er toen gegeven! La
ter, in '65 en '66 zag ik hun optredens in het
Palais de Danse Scheveningen, het Walhala
van de muziekwereld, waar ze voorgoed hun
naam vestigden. Nu, meer dan vijftig jaar
later, hebben Andy met zijn broers en
zus Jane de erkenning gekregen die
zij verdienden; het officieel begin
van de Nederlandse popmuziek met
hun singel 'Rock little baby of mine'.
Daarom heeft het interview in
Moesson december 2011, vermoede
lijk het laatste interview dat Andy
gegeven heeft, als postuum eerbe
toon aan deze Indorocker voor mij
een speciale betekenis.
Bregtje Knaap, freelancer (20C7-heden)
Als freelance tekstschrijver en eindredacteur
werk ik voor verschillende publieksbladen
en schrijf ik regelmatig interviews, lifestyle-,
beauty- en travelartikelen. Moesson - voor
en door Indo's - neemt een speciaal plekje in
mijn hart in. Er is met mede-Indo's altijd die
'klik', dat gevoel van herkenning en verbin
ding. Dat merk ik keer op keer wanneer ik op
pad ben voor een interview. Wat ik zo bijzon
der vind, is dat je in een gesprek heel dichtbij
iemand komt. Vaak praat je binnen tien
minuten al over de meest intieme kwesties,
waarbij je als interviewer vragen mag stellen
die je anders niet zo snel zou durven stellen.
Tenminste ik niet. Alle persoonlijke verhalen,
klein en groot, van bekende en minder be
kende Indo's, raken me. Zoals dat van Karina
Schaapman, die na de wervelwind van kritiek
die over haar heen kwam na de publicatie
van haar boek Zonder moeder opkrabbelde
en keihard terugsloeg met haar kunstproject
en bestseller kinderboek Het Muizenhuis. Of
de ontmoeting met Liesbeth List, de grande
dame van het Nederlandse chanson en een
levende legende maar totaal wars van enige
sterallures. En dat van musicus Henry van
Tienen en zijn vriendin Marijke, wiens levens
drastisch veranderden toen bij hem de ziekte
A.L.S. geconstateerd werd. Al die verhalen
hebben me geraakt en aan het denken gezet,
me iets geleerd en meegegeven. Dat hoop ik
op mijn beurt weer via mijn stukken in Moes
son aan jullie lezers door te geven.
Dewi de Nijs Bik, stagiaire (april 2012-heden)
Ik kan me voorstellen dat het voor lezers interes
sant is om een keer te zien welke gezichten achter
Moesson schuilgaan. Zo las ik graag het interview
met hoofdredacteur Marjolein van Asdonck vorig
jaar juli, over de 55ste jaargang. Hierin vertelde
zij waar haar gedrevenheid en inzet voor het blad
en de Indische gemeenschap vandaan komen en
waarom het belangrijk is om een blad als Moes
son in stand te houden. In het verlengde hiervan
ligt een ander stuk van haar dat veel indruk op mij
heeft gemaakt, namelijk 'Truth is stranger than
fiction'. In deze column verklaart Marjolein waar
om Indische literatuur een wezenlijk element in
onze cultuur is gebleken. Ze vertelt dat onze ver
teltraditie en de verhalende manier van schrijven
diepgeworteld zijn in de Indische cultuur omdat
fictie de enige plek is waar onze geschiedenis zich
afspeelt. In onze verbeeldingskracht, wil ik bijna
zeggen, maar zoals Marjolein schrijft en ook mijn
moeder altijd zegt: truth is stranger than fiction.
Marjolein bedoelt hiermee te zeggen dat onze
verhalen niet slechts fictie zijn, maar beschrijvin
gen van de werkelijkheid, van onze geschiedenis.
Van echte mensen met echte gevoelens, die echte
dingen hebben meegemaakt, hoe onvoorstelbaar
deze gebeurtenissen ook lijken voor jongere
generaties. Beschrijvingen van het Indië dat ooit
bestond en nog steeds voortbestaat in de herin
nering. In het verhaal. Want de verhalen die wij
altijd aan elkaar hebben doorgeven zijn de enige
bewijsstukken van ons leven. Zoals Tjalie Robin
son zei: 'omdat we geleefd hebben en nog steeds
bestaan'. Nog altijd het leidmotief van Moesson,
ook na 1.000 edities.
16 Moesson - 1000snummer
Moesson #1 juli 2012.indd 16
29-06-12 11:23
