moessQn
tDinetina
La Cinesina
Onmogelijke vraag
Met drie generaties koken
Het leven van operadiva Maria Bigler
Marjolein van Asdonck,
hoofdredacteur (1998-heden)
De ontmoeting die mij het meest heeft ge
daan in de veertien jaar dat ik inmiddels bij
Moesson werk, is die in 2006 met Maria Big
ler. Als operadiva vierde ze in de jaren vijftig
grote successen in Italië, daar noemden ze
haar liefkozend La Cinesina, het Chineesje. In
Nederland is ze vrijwel onbekend gebleven.
In de beslotenheid van haar huiskamer luis
terden we naar haar operaplaten. Alles wat
Maria bereikt heeft, heeft ze op eigen kracht
gedaan, want ze was al vroeg wees. Haar
overtocht naar Nederland betaalde ze door
wc's te schrobben op de Boschfontein. Een
trieste kant van haar levensverhaal is dat ze
zich door misbruik in haar jeugd niet aan een
man kon binden. Daar bleef ze angstig voor.
Daardoor bleef ze haar hele leven, in haar
carrière en privé, toch op zichzelf aangewe
zen. Maria Bigler is een fantastische vrouw,
met veel levenswijsheid en zonder zelfme
delijden. Ze berustte in de kaarten
die het lot haartoebedeeld had,
maar zonder haar pit te verliezen.
De mooie foto van Armando Ello,
met de zware velours gordijnen als
achtergrond, portretteert Maria
als de operaster die ze was. Na het
interview schonk ze me een prach
tige publiciteitsfoto uit 1955 en die
hangt bij me thuis als aandenken
aan onze bijzondere ontmoeting.
Ik moet nog regelmatig aan haar
denken.
Mark Loderich redacteur (1993-1997),
steun en toeverlaat (1997-heden)
Of ik een artikel wilde uitkiezen waaraan ik
bijzondere herinneringen heb, was de op
dracht van de redactie. Maar wat te kiezen?
Voor een oud-redacteur is het bijna een
onmogelijke vraag. Zoveel verhalen, zoveel
herinneringen. Herinneringen aan gezich
ten, aan gesprekken, aan lezers en collega's.
En ja, ook herinneringen aan boze brieven,
ruzies en gedoe. Er werd wat afgekletst op
de redactie, er werd vaak en veel gelachen,
de kantoren op de Prins Mauritslaan en in de
Bergstraat waren een open huis: de hele In
dische gemeenschap kwam er over de vloer.
Ik kan geen oude jaargangen doorbladeren
zonder weemoedig te worden. Er komen
namen en foto's voorbij van mensen die er
niet meer zijn - omdat hun tijd gekomen
was, maar helaas ook van mensen die nog
midden in het leven stonden. Met veel lezers
die ik tijdens mijn redactiejaren ontmoette,
heb ik trouwens nog steeds contact. Wat me
is bijgebleven is hun enorme betrokkenheid
bij Moesson.Moesson wordt gedragen door
een grote groep trouwe lezers en abonnees
en dat is eigenlijk door de jaren heen niet
veranderd. Ik kan geen artikel kiezen dat ik
bijzonder vind, ik kan het niet omdat Moes
son zelf bijzonder is. Op naar de tweedui
zendste editie!
Melroy Bisel, illustrator (9004-heden)
Wat mijn leukste, mooiste Moesson-moment
is? Dat is het moment dat ik gebeld werd
met de vraag of ik met een familielid een
familierecept zou willen bereiden. Dit was
samen met tv-kok Lonny Gerungan voor de
rubriek: Lonny kookt. Ik mijn vader bellen en
die bleek net zo enthousiast als ik. We zijn
kort daarna langs mijn oma gegaan om het
recept te bepalen. Naast de gezellige mid
dag die we bij Lonny thuis hebben gehad,
was voor mij het samensmelten van drie
generaties tot één onvergetelijke ervaring
de toegevoegde waarde. Moesson is in mijn
ogen de lijm die de generaties aan elkaar
plakt en ben dan ook (monyet-)trots om mee
te mogen helpen aan het opbouwen van
onze toekomst.
28 Moesson - 1000snummer
Moesson #1 juli 2012.indd 28 t©} 29-06-12 11:24
De cover van
Moesson van
maart 1995.
De voorplaat
foto komt uit
een schoenen
doos van
Marks oma.
