Talisman
Paniekmail
Mooi moment
Gustaaf
PERIKEEE»
Jakkes'
rv%
i
sssfc ïM
ssSEH
Geert Onno Prins, redacteur/uitgever
(1995-heden)
Abonnee Ferry van Eekhout had een foto
ingestuurd van hemzelf als baby, op schoot
bij zijn overgrootmoeder. De foto was in
Batavia genomen op 15 augustus 1922. Ootje
van Dinter-Wasch, geboren in 1840, had een
boodschap voor haar achterkleinkind op de
achterkant geschreven, voor later. Haar stem
kun je nu nog horen:
Dit beeld, Ferry, is van je overgrootmoeder. Ik heb
jouw portret laten opnemen met mij samen,
toen je tien maanden oud was, en ik 82. Bewaard
als een talisman, Ferry. Heb liefje ouders, ook in
bange uren, wees waar, blijft rein in daad en denk
aan haar in liefde ja? God zegen je, mijn eerste
schat van mijn kleindochter Wiesje.
Ferry zou de wereldbrand overleven, de
exodus en diaspora, en uiteindelijk met
zijn gezin in Maassluis terechtkomen. De
Indische geschiedenis is vooral een monde
linge geschiedenis en voor wie die niet heeft
meegemaakt amper voor te stellen. De 1.000
edities van Moesson zijn oral history op papier
en vertellen het verhaal van gewone mensen
in buitengewone omstandigheden. Als in een
echte tragedie. Het verhaal van een verzonken
land en een volk op de vlucht.
Achteraf bleek er nog een heel verhaal aan
de foto vast te zitten. Nadat Ferry uit de
oorlog terugkeerde, bleek zijn huis volledig
gerampokt. Hij was alles kwijt. Maar toen hij
ontredderd in de tuin stond, gaf een Indonesi
sche buurman hem het verkreukelde fotootje
dat hij in de tuin had gevonden. Voor hem
bewaard als een talisman.
Oef, of moet ik zeggen adoeh? Als beschei
den Indo is het een moeilijke vraag om mijn
favoriete stuk uit te kiezen. Als stagiaire jour
nalistiek begon ik een aantal jaar geleden
met korte stukjes voor de agenda, de voorga
lerij en de schoolfoto. Uiteindelijk volgden de
grotere interviews. Sinds een tijdje werk ik
met veel plezier als freelancer voor Moes
son. Wat me het meest is bijgebleven is het
artikel over Indo-gitaristen in de jaren zeven
tig. In vrij korte tijd moest ik verschillende
muzikanten telefonisch interviewen. Dat
ging nogal moeizaam want op de afgespro
ken tijden kreeg ik een aantal niet te pakken
maar de deadline kwam steeds dichterbij.
Toen ik een paniekmail naar Geert stuurde
dat ik niet wist of het allemaal ging lukken,
kreeg ik de 'geruststellende' woorden: 'Ach
Lynda, als het allemaal achter de rug is, is het
heel leuk.' Dat was ook zo, want iedereen had
leuke en mooie verhalen over vroeger. De
geweldige jaren zeventig foto's maakten het
helemaal af. Ik vind dat Moesson er steeds
mooier uit is gaan zien en dat er veel mooie
artikelen in staan. Dat is toch wel te danken
aan al die lieve medewerkers bij Moesson en
al die enthousiaste schrijvers en fotografen
die elke maand weer hun bijdrage leveren.
Moesson gefeliciteerd met de duizendste
editie. Poekoel teroes!
Mijn meest bijzondere Moesson moment
is toch wel toen ik in juli 2008 mijn eerste
Moesson als zelfstandig ontwerper kon gaan
vormgeven. Dat augustusnummer, met
Gustaaf Peek op de cover, is voor mij het
begin van een hele fijne samenwerking met
Geert en Marjolein. Elk nummer is het weer
een mooi moment als de teksten, fotografie
en illustraties bij elkaar komen en ik er een
prachtig magazine van kan gaan maken. En
elke keer weer, met ingehouden adem, het
nummer doorbladeren zodra hij gedrukt
en wel op mijn deurmat ligt, en beoordelen
of het resultaat in het echt net zo mooi is
geworden als op het scherm. Elk nummer
maak ik steeds weer met veel plezier; mooie
fotografie, prachtige illustraties en indruk
wekkende interviews en reportages. Het is
dan ook wel erg speciaal om een bijdrage te
mogen geven aan het voortbestaan van dit
bijzondere blad, 1000 nummers is een hele
prestatie!
juli 2012 39
Moesson #1 juli 2012.indd 39
29-06-12 11:
-wékt na zastigjaa»
overontheei
Lynda Muller (stagiaire en inmiddels
freelancer 2010-heden)
Suzanne Smit-Van Hattum
(grafisch vormgever 2008-heden)
