Yola Geldtmeijer
REPORTAGE
Yola's vader werd tijdens de oorlog als
krijgsgevangene te werk gesteld aan de
Birmaspoorlijn. Hij werd verscheept naar
Nagasaki. Tijdens zijn verblijf viel daar de
atoombom. 'Ik denk dat daar een verband
ligt met mijn medische achtergrond en die
van familieleden.' Yola's jeugd werd over
heerst door hevige buikpijnen. Als kind lag ze
soms dagen op bed. Huisartsen deden het af
als psychische klachten.
'Het ergste vond ik, dat ze me als kind niet
geloofden.' Later bleek dat Yola een tumor
in haar buik had die zich als een octopus
verspreidde naar haar vitale organen. Van
de acht operaties die ze onderging, waren
er vier nodig voordat zij überhaupt haar
dochter kon krijgen. 'Na al die pijnen was de
bevalling voor mij een peulenschil.'
Als kind met een groot rechtvaardigheids
gevoel vond ze de vernedering en buiten
sluiting in Nederland het ergst. 'Als zesjarig
meisje werd ik uitgenodigd voor een kin
derfeestje. De kamer zat vol. Een volwassen
vrouw zei: die zwarte moet je niet binnen
laten, die stelen als de raven. Ik gaf mijn ca
deautje af en ben weggegaan. Ik vertelde het
niet aan mijn moeder, om haar het verdriet
te besparen. Lichamelijke pijn vergeet je
weer, psychische pijn is veel erger.'
aHgUStuPSKp m 2:
Achter de vrolijke, uitbundige buitenkant van
Yola Geldtmeijer (63 jaar) gaat heel wat leed
schuil. 'Maar ik ben niet zielig hoor! Ik zing, ik
dans, ik acteer, ik schilder. Voor mij is dat echt
een uitlaatklep.'
Op de set van de film Ver van familie kwam
alles wat Yola onbewust meemaakte als
baby, naar boven. 'Laat maar komen', zei
Marion Bloem, 'dan kun je het verwerken.'
'De beelden, de decors, de geluiden. Als kind
sla je dat op. Het ergst zijn de nachtmer
ries die ik nog steeds heb. Daarin moet ik
altijd rennen. Ik hoor het geschreeuw: "Mati
Kué", "Merdeka", "Minta ampoen", ik hoor de
klewangs. Op dat moment stijg ik op maar
ik zie nooit gezichten. Waarschijnlijk hield
mijn moeder mijn gezicht als baby tegen
haar borst waardoor ik niets zag. De geluiden
sloeg ik op. Nooit kijk ik naar documentaires
over oorlogen en ik slaap altijd met een lamp
aan.'
Moesson #2 aug 2012.indd 21
