Column
Poirrié's Perikelen
Laat ook maar
W
Maakt een kerel een politieagent uit voor mierenneuker, krijgt hij
een taakstraf aan zijn broek. Zoekt zijn advocaat het hogerop om
uit te pluizen wanneer en waarom zo'n term beledigend is, en dus
strafbaar.
Gelet op de justitiële missers die ons om de oren vliegen, heeft de
man groot gelijk. In rechtszaken kun je niet secuur genoeg zijn.
Misverstanden liggen op de loer en per slot is een rechter ook maar
een mens. Die kan makkelijk over het hoofd zien dat het seksgerichte
mierenneuker zowel als het preutse muggenzifter ook opgevat kun
nen worden als een compliment voor iemands punctualiteit. Er zal na
een veroordeling dus wel eens wat moet worden teruggedraaid, of
gerepareerd.
Zoals in de Rawagedeh-perkara. Als het tenminste aan de voormalige
OVW-sergeant ligt, die in het veteranenblad Checkpoint pleitte voor
een gedegen onderzoek naar de ware toedracht van dat drama. En
zodoende de smet wil wissen die de beschuldiging van een oorlogs
misdaad op het blazoen van zijn oude bataljon heeft geworpen. Dat
is heel wat anders dan het gekissebis over een scheldwoord. Hier gaat
het om de reputatie van Hollandse jongens, die in een ver tropenland
werden ingezet en door hun voorkomen een uitstekend herkenbaar
doelwit vormden, voor een tegenstander die zich met het grootste
gemak als burger kon voordoen en dat vaak deed. Waardoor lang niet
alle compromitterende oude albumfoto's weergeven wat ze lijken
weer te geven. En lang niet alle aantijgingen gerechtvaardigd zijn.
Mag de ex-sergeant hopen dat hij evenveel respons krijgt als de
veteraan die zich in hetzelfde blad ergerde aan de beschuldigingen
aan het adres van onze militairen in Indië en het verzwijgen van de
wandaden der Indonesische nationalisten in de bersiap. Want die ve
teraan werd op zijn wenken bediend met de tweedelige tv-documen-
taire Archief van tranen van Pia van der Molen. Een even indringende
als gevoelige registratie van een beruchte periode, die volgens een
aankondiging in de krant aan ongeveer 23.500 mensen, of ruim 10
procent van de kleine, rond 200.000 zielen tellende Indische gemeen
schap het leven kostte. Kun je er beter niet aan denken wat zoiets
zou betekenen voor de totale Nederlandse bevolking van pakweg 15
miljoen zielen.
Was trouwens bijna om te lachen, zo snel als Archief van tranen deel
1 op een ander tv-kanaal gevolgd werd door een oud Westerling
interview en voor de zoveelste keer om onderzoek naar meerdere
oorlogsmisdaden werd geroepen. Leek wel zo'n typische 'ja, maar
jullie' reactie. Maar daarom niet getreurd, er gloort licht aan de
horizon. De Indische oorlogsmisdaden zijn verjaard verklaard. Indië-
veteranen met een kwaad geweten kunnen dus net zo gerust zijn
als Indonesische oud-strijders met hetzelfde euvel. Die jongens zijn
thuis trouwens nooit ergens op aangekeken en die hebben ze ook
nooit een ereschuldgevoel proberen aan te praten, maar worden
wel op passende wijze geëerd. Middels indrukwekkende monumen
ten van pemoeda's met (bloed)rood geverfde bamboe roentjings,
bijvoorbeeld. Heb ik zelf gezien, in 1979. Had ik er toen maar foto's
van gemaakt en die in een album geplakt. Waren ze misschien ook
'toevallig' gevonden. En gebruikt. Laat ook
maar, hebben ze hier toch geen zin in.
Jack Poirrié groeide op in Batoeradja en woont
sinds 1951 in Nederland. Elke maand schrijft Jack
Poirrié in Moesson over zijn perikelen.
oktober 2012 19
Moesson #4 oktober 2012.indd 19
28-09-12 15:41
