Column
Voor niemand leuk
Ik was maandag mee naar een filmpremière. Eerst wou ik niet. En
daarna eigenlijk ook niet echt. Maar ik deed het toch. Omdat ik niet
flauw wilde doen. Omdat ik niemand wilde teleurstellen. Omdat ik
soms wil geloven dat ik anders kan zijn dan ik ben.
'Worden wie je bent' is het credo van de Vrije School. Het sprak mij
zeer aan toen ik onze jongste naar die school deed, toen nog niet
wetende dat er zoveel ruimte en ruis zit tussen een filosofie en de
praktijk.
Ik ben al wie ik ben. En dat is soms jammer. Maar het is nou eenmaal
zo. Ik heb ermee te dealen en anderen ook. Ik ben niet leuk op film
premières. Echt niet. Ik ben voor niemand leuk. Dat is mijn autistische
inslag. Mijn onavontuurlijke ik. Mijn niet go with the flow. Ik kan het
niet, voel me als een olifant in een porseleinkast, heb me ook heel
dom gestoten daar tegen een klapdeurtje in Tuschinski. Ik word zo
verschrikkelijk verlegen en onhandig dat het overal pijn doet.
Mijn man was er. Mijn vriendinnen. En natuurlijk heel veel andere
mensen. Een vriendin probeerde mij mee te krijgen in gezelligheid,
probeerde me te doen inzien wat er dan wel leuk aan was. Ik wilde
niet. Dat voelde flauw, alsof ik de boel aan het traineren was. En mis
schien was dat ook zo uiteindelijk: ik hoef het van mezelf niet leuk te
vinden want dat voelt als verloochenen. Zijn wie je bent. Ook met je
nukken en onvolkomenheden.
Zo liep ik daar onhandig te wezen, me te stoten, weg te willen, me
bewust van dat ik vast een heel moeilijk hoofd trok de hele tijd.
En ineens botste ik in alle drukte op tegen Hans Kemna, de grootste
castingdirector van Nederland.
'Schat! Hoe gaat het met je!' riep hij uit en opende zijn armen om me
een knuffel te geven.
'Wat jammer toch dat je vast werkt bij het Rotheater hè schat, Eric de
Vroedt zoekt juist een Indonesische actrice.'
Ik stond paf. Ten eerste werk ik al elf jaar niet meer vast bij het
Rotheater en ten tweede twijfelde ik of ik hem het verschil tussen
Indisch en Indonesisch moest gaan uitleggen maar nee, wrong time,
wrong place. Dat eerste zei ik wel en hij riep terug dat hij beslist ging
zorgen dat ik gebeld werd, zou leuk zijn. Ja, zou leuk zijn, want in de
eerste helft van het nieuwe theaterseizoen gaapt nog een groot leeg
gat mij aan.
Op de terugweg in de auto zei mijn man dat ie het fijn vond dat ik
mee was. Ik vroeg hem waarom in godsnaam, dat ik ook heus wel
snap dat ie mij liever kwijt is dan rijk op zo'n avond en dat ik voor
niemand leuk ben. Voor helemaal niemand.
'Toch vind ik het leuk dat je mee bent', zei hij. Is dat ultieme liefde
of een bord voor je kop hebben? 'En bovendien, wie weet wat die
ontmoeting met Hans je nog oplevert.'
Wie weet, ja, wie weet. Wordt vervolgd...
Esther Scheldwacht
(44) is actrice en theatermaakster en komt uit een
grote Indische familie. Ze is getrouwd met acteur Stefan de Walle (46)
en samen hebben ze twee zoons: Billy en Moos.
oktober 2012 45
Moesson #4 oktober 2012.indd 45
28-09-12 15:43
