Met zijn bekroonde theaterreeks mightysociety maakte
Eric de Vroedt tien jaar lang voorstellingen over actuele
maatschappelijke onderwerpen. Voor het laatste deel ging hij naar
Indonesië, het land waar zijn moeder werd geboren en zijn vader de
dood vond. Dat bracht hem tot zijn meest persoonlijke stuk.
INTERVIEW
Familiedrama in Surabaya
door Ricci Scheldwacht fotografie Frédérique Vlamings
'Jouw leven is één lange neerwaartse
spiraal. Wat is de volgende stap, Lex, een
geile Filipino van veertien?' Hard klinken de
verwijtende woorden door het repetitielo
kaal van de Toneelschuur in Haarlem, waar
een zoetige geur van wierook en ijle klanken
van elektronische gamelanmuziek op de
achtergrond de ruimte vullen. Het geeft de al
naargeestige scène nog meer lading.
'Jij zou hier nu toch lachen, Hein?' zegt Eric
de Vroedt vanaf de zijkant. 'Dat geeft Esther
de gelegenheid om nog heftiger op jou te
kunnen reageren.'
In de scène maken de twee ex-partners uit
het stuk, Lex en Winnie, de balans van hun
mislukte huwelijk op. Waar is het ooit tussen
hen misgegaan?
Winnie: 'We hebben twintig jaar aan een
dood paard getrokken.'
Lex: 'Misschien waren we voor elkaar be
stemd.'
Winnie: 'Dan hebben we het goed verknald.
Dan hebben we die ene kans die we hadden
enorm goed verknald.'
Wat de acteurs op deze vrijdagnamiddag
laten zien is al behoorlijk intens, terwijl ze
nog midden in het repetitieproces zitten.
Over twee weken is de première van migthy-
societyio, het slotstuk van een serie van tien
toneelstukken, waarvan het eerste deel acht
jaar geleden het licht zag. 'We liggen op
schema', concludeert de regisseur tevreden.
Toen Eric de Vroedt (Rotterdam, 1972) in
2003 aankondigde dat hij de komende tien
jaar een serie van tien op zichzelf staande
stukken over maatschappelijke en politieke
kwesties ging maken, werd er hier en daar
nog enigszins meewarig gekeken naar de
bravoure waarmee de dertiger zijn grootse
plannen de wereld in slingerde. In plaats van
de zoveelste Ibsen, Tsjechov of Shakespeare
zou hij maatschappelijke thema's behande
len aan de hand van actuele gebeurtenissen.
Die nieuwe stukken zou hij ook zelf gaan
schrijven en regisseren. Eigentijds wilde hij
ook zijn in zijn aanpak: hij richtte niet de
zoveelste theatergroep op, maar positio
neerde migthysociety als merk, waarbij hij
voor iedere voorstelling telkens weer andere
acteurs zocht. Elke voorstelling zou afgeslo
ten worden met een sideshow, 'een meerei
zend journalistiek platform voor interview
en debat'.
Door zijn verfrissende aanpak en het
moordende tempo waarin hij het ene na het
andere stuk afleverde, herkende de theater
kritiek al snel een groot talent in hem. Na
mightysociety4 benaderde hij zelf Ivo van
Hove, de artistiek leider van Toneelgroep Am
sterdam en stelde hij hem brutaal voor om
voortaan samen te werken. Sindsdien is in
elk programmaboekje te lezen dat 'mightyso
ciety is powered by Toneelgroep Amsterdam.'
Bovendien nodigde Van Hove hem uit om
een aantal stukken bij het hoofdstedelijk
gezelschap te komen regisseren.
De definitieve bekroning kwam deze zomer,
toen in één weekend bekend werd dat Eric de
Vroedt voor migthysociety twee kunstprijzen
had gewonnen: de Amsterdam Prijs
35.000) en de Prijs van de Kritiek.
In de afgelopen tien jaar maakte hij stukken
over populisme, terrorisme, globalisering,
de Nederlandse deelname aan de oorlog in
Afghanistan, de vergrijzing, een anti-musical
over Geert Wilders, een media-satire over
de affaire met het gifschip de Probo Koala.
Al ruim voordat hij aan het laatste deel zou
beginnen, kondigde hij aan dat mighty-
societyio zou gaan over het kolonialisme in
Nederlands-Indië: het land waar zijn moeder
is geboren. Hij verplaatste het verhaal naar
het Indonesië van nu, nadat zijn vader twee
jaar geleden op Bali werd getroffen door een
hartinfarct, kort daarop een herseninfarct
kreeg en enkele maanden later overleed
aan de complicaties daarvan. 'Daardoor is
dit deel het meest autobiografische en het
november 2012 13
Moesson #5 november 2012.indd 13
25-10-12 16:37
