Rili Djohani werd als kind
verliefd op de natuur en
maakte van haar passie haar
werk. Als directeur van het
Coral Triangle Center in
Indonesië, strijdt ze voor het
behoud van het grootste en
belangrijkste koraalgebied op
aarde. Geboren in Nederland
uit Indonesische ouders kwam
ze bij toeval in het land van
haar ouders terecht. Moesson
sprak met haar.
door Ed CaOn
fotografie Robert Delfs en Ed CaOn
tref Rili in haar kantoor, in het
gebouw van het Coral Triangle
.^L Center op Bali. Hier verricht ze
vele uren werk als directeur van de jonge,
maar ambitieuze organisatie. Aan de muur
hangen prachtige foto's van de rijke zeeën
rondom de Indonesische archipel. Een blik op
die foto's is tijdens het drukke werk genoeg
om weer te weten waar het allemaal om
gaat.
Rili heeft tijd gemaakt voor een interview,
ondanks dat ze - een dag voor weer een
zakenreis - al een volle agenda had. 'Dit soort
dingen vind ik leuk', lacht ze ontspannen. 'En
Moesson, wat een leuk blad is dat. Ja dat ken
ik nog wel, en mijn moeder in Nederland, die
kent het natuurlijk ook!' Haar aanstekelijke
positiviteit en onmiskenbare Hollandse
tongval maken het een plezier naar haar te
luisteren.
Safira Warili Hawari Djohani werd geboren
in 1963 in Delft als jongste dochter van Indo
nesische ouders die in de jaren vijftig naar
Nederland waren gekomen om te studeren.
Moeder Hilly Lapian uit de Minahasa in
Noord-Sulawesi en vader Hawari Djohani uit
Deli Serdang in Noord-Sumatra, ontmoetten
elkaar in Nederland bij studentenvereniging
Perintis Budaya (lett.: 'voorloper van cultuur'),
een Indonesische muzikale dansgroep. Ze
werden verliefd en na hun studie vestigden
ze zich gezien de turbulente situatie in het
nieuwe Indonesië, voorlopig in Nederland.
De turbulente periode in Indonesië hield
aan en escaleerde rond de staatsgreep van
Soeharto. Er waren inmiddels kinderen in
het gezin Djohani en het was niet de juiste
tijd om terug te keren naar het land waar
vader en moeder zo naar terugverlangden.
Het plan was om zodra het kon, weer terug
te gaan.
'De eerste keer dat we met het hele gezin
naar Indonesië gingen was in 1968, voor
een vakantie, ik was toen vijf jaar. In 1975
was de laatste keer dat we serieuze plannen
maakten om als gezin definitief terug te
gaan, maar zover is het niet gekomen en we
zijn in Nederland gebleven. We zijn daarna
wel geregeld naar Indonesië gereisd om
onze familie op te zoeken in Jakarta, Medan
en Manado. Door die reizen besefte ik al wel
heel snel hoe divers en groot Indonesië was.'
Het zou nog enige tijd duren voordat Rili
zelf weer naar Indonesië zou gaan, maar
haar horizon was voorgoed verbreed. Na
de middelbare school besloot ze biologie
te studeren en ze ging in Leiden wonen. Ze
specialiseerde zich in marine tropische eco
logie en deed veldwerk in het koraalrif van
Curacao. Ook werd ze in die tijd actief lid van
de Leidse Studenten Duikvereniging en hield
daar een levenslange passie voor duiken aan
over. De stilte van de oceaan spreekt haar
nog steeds aan.
'Eigenlijk begon mijn fascinatie met biologie
en de onderwaterwereld al heel vroeg. Toen
ik elf jaar was denk ik, zag ik de films van
Jacques Cousteau en ik was, net als veel kin
deren in die tijd, erg onder de indruk van al
die bijzondere dieren en de prachtige natuur
die er onder het water verborgen bleek te
zijn. Vanaf toen wist ik zeker dat ik iets met
de natuur wilde doen.'
Direct na haar afstuderen in 1989, vertrok
ze naar Indonesië. Ze was door het Wereld
Natuurfonds (WWF) voor een half jaar aange
nomen voor een project. Ze wist toen nog niet
dat haar toekomst in Indonesië zou liggen.
'Het was een project dat als doel had om een
advies uit te brengen aan de Indonesische
regering over welke delen van de zee en
oceanen rond Indonesië het meest geschikt
waren om natuurparken in te richten. Dat
was echt pionierswerk toen, want er was
eigenlijk nog helemaal niets op het gebied
van natuurbehoud in de oceaan.'
Rili bleef tot 1993 werken voor het WWF In-
donesië-programma en won een studiebeurs
24 Moesson
Moesson #5 november 2012.indd 24
25-10-12 16:38
