'In feite zingen we nu liever dan voorheen, omdat er
geen druk meer achter zit. Het plezier staat voorop'
HET JAAR 1967
vruchten afgeworpen', merkt Stella op. 'We
stelden ons bescheiden en beleefd op en wa
ren superprofessioneel. We waren altijd op
tijd, goed voorbereid en bleven in de kleed
kamer tot aan het optreden. Geen afleiding,
geen onzin: we kwamen om op te treden.'
In 1969 volgt de debuutsingle 'Oh What a
Price' op het platenlabel van Willem Duys
en Pim Jacobs. In die tijd is het usance dat er
een contract voor de opnames van een single
of elpee getekend wordt, waarbij een vaste
gage wordt uitbetaald. Van royalties voor de
uitvoerende artiesten is geen sprake. Hoewel
'Oh What a Price' en de opvolger 'Everybody
Goes for Joe' in de tiplijst blijven steken, is de
groep razend populair. 'Opeens werden we
door allemaal "tantes" en "ooms" aange
klampt op pasar malams', grinnikt Bianca.
'Ik had geen idee dat we zo'n grote familie
hadden.'
Het succes resulteert ook in optredens in
Duitsland, waar ze aangekondigd worden als
'de zingende zusjes uit Thailand'. 'Indonesië
zei de mensen daar niet zo veel, maar het
succes was er niet minder om. We heb
ben vaak in nieuwjaarsshows op de Duitse
televisie opgetreden en in de show van Rudi
Carrell.' Dan volgt de uitnodiging om deel te
nemen aan de voorrondes van het Eurovisie
Songfestival. De vijftiende editie van het
prestigieuze evenement vindt op 21 maart
1970 in Amsterdam plaats. Tijdens de finale
van de voorrondes in Amersfoort, waaraan
onder meer Ben Cramer en Saskia en Serge
deelnemen, kiest een vakjury het nummer
'Waterman' als officiële inzending voor Ne
derland. De tekst van het bijzondere nummer
is speciaal geschreven door Pieter Goemans,
die ook 'Aan de Amsterdamse grachten'
schreef, en is gearrangeerd door Steven
Garrick, die wereldfaam verwierf door zijn
composities voor de musical West Side Story.
'We hebben met de crème de la crème sa
mengewerkt in een periode dat het puur om
de muziek ging', blikt Bianca Maessen terug.
Aangezien het songfestivalreglement nog
niet voorziet in optredende groepen, wordt
de groepsnaam voor het festival tijdelijk
veranderd in Patricia and The Hearts of Soul.
'Moet je je voorstellen: je bent piepjong en
opeens komt er van alles op je af', memoreert
Stella. 'Repeties, persconferenties, fotosessies
en dat de hele dag door en van hot naar
her. We deden wat we moesten doen.' De
uiteindelijke zevende plaats op het festival
roept nog altijd vragen op. Waren ze hun tijd
vooruit met deze ballade die aan het einde
overgaat in een bossa nova-tempo? 'Wij zijn
altijd onze tijd vooruit geweest,' reageert
Stella gelaten. 'Het arrangement was heel
Amerikaans, waardoor niet iedereen het kan
meezingen. We zingen het nog steeds heel
powerful.'
'Er is geen evaluatie na afloop geweest',
vult Bianca aan. 'Kijk, over smaak valt niet
te redetwisten. De Ierse Dana won met 'All
kinds of everything' en Julio Iglesias is op een
gedeelde vierde plaats geëindigd. Ik vond
het zo zielig dat ik hem mijn bos bloemen
heb gegeven.' Een jaar later doen ze veel
achtergrondvocalen voor andere artiesten
en vormen ze het koortje van Dusty Spring
field, die optreedt bij Willem Duys, maar
de belangstelling van het publiek voor de
Hearts of Soul zelf is tanende. 'Alsof we niet
meer konden zingen omdat we het Eurovi
sie niet gewonnen hebben, zo lauw was de
ontvangst in Nederland', benoemt Bianca de
situatie. De singles 'It's Great Fun' en 'Fat Jack'
worden nog uitgebracht, maar het grote suc
ces blijft uit in Nederland.
Niet dat de zusjes om werk verlegen zitten.
'Het werd dan wel stiller in Nederland, maar
we waren constant op toernee in Engeland,
Frankrijk, Scandinavië en Portugal. Een groot
boekingskantoor regelde de optredens en via
contacten in Duitsland zijn we vervolgens
een maand in het Dunes-hotel in Las Vegas
geboekt', memoreert Bianca. Vooraf aan
de dagelijkse optredens repeteert Hearts
of Soul in Los Angeles in een zalencomplex
waar artiesten als Earth, Wind Fire, Frank
Sinatra, Gladys Knight The Pips en Diana
Ross repeteren voor hun nieuwe shows. 'Tij
dens die repetities werd onze show in elkaar
gezet, compleet met danseressen. In Las
Vegas zelf werd er een paardendressuur aan
toegevoegd en traden we live op met een
big band tijdens het diner. Vanuit het hotel
gingen we naar de zaal en weer terug. We
kwamen nergens anders aan toe. Het was
een erg beschermd leven, waarin de muziek
centraal stond.'
Bij terugkomst in Nederland hakken ze de
knoop door: vanwege het groeiende succes
in België besluiten ze zich daar te vestigen.
Onder de naam Dream Express zetten ze hun
loopbaan voort. 'We gingen met Will Tura op
toernee en deden veel studiowerk, dus het
was een logische keuze', merkt Stella op. In
1977 komen ze samen met zanger Luc Smets
tijdens het Eurovisie Songfestival uit voor
België met het poppy nummer 'A million in
one, two, three', waarmee ze als zevende
eindigen. De Indische zussen maken een suc
cesvolle fase door, waarin ze doorlopend op
grote festivals optreden. 'We lieten de men
sen in Nederland zien dat we nog steeds kon
den zingen', grinnikt Stella. Als enige heeft
ze maar liefs drie keer deelgenomen aan
het Songfestival. Onder de artiestennaam
Stella Mason neemt ze in 1982 wederom voor
België deel, ditmaal voor Wallonië met het
nummer 'Si tu aTmes ma musique'. Ze eindigt
ermee als vierde.
De jaren erna blijft Dream Express regel
matig optreden en wint de band de song
festivals van Knokke en Sopot. Dan volgt
een groot verlies: Patricia Maessen overlijdt
in 1996 op 44-jarige leeftijd. Na een lange
november 2012 43
Moesson #5 november 2012.indd 43
25-10-12
