Wensen
g
Knellend korset
De familie Woearbanaran in
naoorlogs Nederland
Zeer Kort Verhaal
Trendy aktetas
A man's got to know his accessories
Met interessante
inkijkjes in recente
Molukse geschiede
nis en cultuur is Zo
Nederlands als wat
een vlotgeschreven
verhaal over het gezin
van Adam Woearba
naran in naoorlogs
Nederland. Tegenslag
en persoonlijk drama
maken het relaas aangrijpend en herkenbaar. Tanimbar, Amers
foort, Vught, Schattenberg, Eerde, Rijssen, Wijhe. De vertrouwde,
veilige omgeving als een knellend korset. Het besef nooit meer
tussen de eigen mensen of op het eigen eiland te willen en kun
nen leven, noopt Adam tot een keuze voor Nederland, waar zijn
nazaten genieten van de westerse verworvenheden van de 21ste
eeuw. Geschreven vanuit Zuidoost-Moluks perspectief, waardoor
onderlinge Molukse gevoeligheden pijnlijk duidelijk worden. Mo
lukse mythes ontkracht, onverbloemd en integer, ontluisterend
confronterend. (servaas maturbongs)
Zo Nederlands als wat door Linda Huijsmans is een paper
back van 176 pagina's en uitgegeven bij Atlas. ISBN
9789045011547. Prijs 19,95.
VOORGALERIJ
Cool gestyled door weer en wind naar je werk en
zakelijke afspraken de komende tijd? Dan is de KEL
aktetas van het merk MRKT uit Shanghai een perfect
accessoire. Deze strak vormgegeven, functionele
'messenger' beschermt niet alleen je persoonlijke
eigendommen, maar waakt ook over je imago. De tas
is vervaardigd van synthetisch vilt en zeer geschikt
om je laptop in te vervoeren. Hij bevat een draagriem
met dubbele gesp aan de zijkant naast meerdere
vlakken voor maximaal nut. De vakken aan de bin
nenzijde hebben verschillende afmetingen en bevat
ten onder meer een elastieken koord om je flesje
water of paraplu mee vast te zetten. De trendy tas
(65 euro) is er in grijs, olijfgroen, blauw en rood. Kijk
op: www.asiastation.nl en klik achtereenvolgens op
'fashion' en 'accessories'.
Door Jente Posthuma
De eerste keer dat ik een wens deed, wenste
ik een kikker van blik die, als je erin knijpt,
een hard klakgeluid maakt. Die had ik bij een
vriendinnetje zien liggen. Toen ik weer eens
bij haar speelde, nam ik de kikker mee naar
huis. Zo ging mijn eerste wens in vervulling.
Mijn tweede wens was dat mijn oma nooit
dood zou gaan. Als kind kroop ik dicht tegen
haar aan en drukte mijn neus in haar arm,
die naar kaneelbeschuitjes rook.
Mijn oma werd vergeetachtiger, maar dood
ging ze niet. Op den duur praatte ze alleen
nog over het kamp en de nagels van haar
oudste zoon die de Jappen voor haar in een
envelopje hadden gedaan. Misschien was
het geen envelopje, maar ik herinner me dat
ze het over een envelopje had. Ze vertelde
erover op een manier waarop je een span
nend verhaal aan kinderen vertelt, alleen
vond ik het na een paar keer saai worden. Ze
rook niet meer naar kaneelbeschuitjes en lag
meestal voorover in haar rolstoel met haar
voorhoofd op de tafel. Daar hadden we een
opgevouwen handdoekje onder gelegd. Toen
wenste ik dat ze doodging.
Voordat haar adem stokte heb ik dat nog
een paar keer moeten wensen en mijn vader
heeft meerdere keren haar ogen moeten slui
ten, want die deed ze steeds weer open.
Met bovenstaand verhaal heeft Jente
Posthuma eind november de A.L. Snijdersprijs
2012 gewonnen (zie foto). 'Ik ben gewoon
Nederlands', vertelt Jente aan Moesson, 'maar
mijn vader en zijn twee broers zijn in Indië
geboren en hebben er als kind in het Jap
penkamp gezeten. De oudste broer van mijn
vader, Bart Posthuma, is overleden toen hij
een jaar of 10 was, of 11. Vanwege zijn leeftijd
was hij bij zijn broertjes en moeder weg
gehaald en van het vrouwenkamp naar een
mannenkamp overgeplaatst. Daar is hij even
later overleden.'
december 2012 7
Moesson #6 december 2012.indd 7
29-11-12 15:56
