'Ik weet wie ik ben, ik weet wat ik waard ben.
Mijn enige leidraad ben ikzelf. Ik laat me niet meer leiden door
wat anderen van me vinden of wat anderen over me denken'
Natuurlijk wilde ze ons daarover vertellen,
mailde ze terug. Graag zelfs. Vooral als ze
daarmee andere mensen iets zou kunnen
aanreiken. Want al kwam de stap voor de
buitenwereld misschien tamelijk onver
wacht, voor haarzelf was hij het logische
gevolg van een jarenlang proces. En nu ze die
stap dan eindelijk heeft durven zetten, is er
veel meer innerlijke rust.
'Ik gun het andere mensen dat ze zich zo
net zo senang voelen als ik me nu voel', zegt
Sandra Reemer (61) in Gasterij De Zwaantjes,
de locatie waar het interview plaatsvindt. 'Ik
weet wie ik ben, ik weet wat ik waard ben.
Mijn enige leidraad ben ikzelf. Ik laat me niet
meer leiden door wat anderen van me vin
den of wat anderen over me denken. Wat kan
mij het schelen. Ik weet waarom ik bepaalde
dingen doe. Ik vertrouw veel meer op mezelf.
Het geeft zoveel meer rust als je meer over
zicht over jezelf hebt. Los van allerlei ballast
die niet van jou is.'
Bewust in het leven staan. Weten wie je
bent. Loskomen van ingesleten patronen
uit het verleden. Afrekenen met angsten
en onverwerkte emoties. Accepteren wat je
pijnpunten zijn. In haar lezing vertelt ze haar
publiek over de reis die ze zelf afgelegde. Een
reis die begon met een leven dat zich groten
deels afspeelde in de showbizz; een carrière
van vijftig jaar als zangeres en presentatrice.
Dat is iets wat niet veel mensen haar kunnen
nazeggen.
In haar lezing vertelt ze erover omdat dit is
wat ze heeft meegemaakt, zegt ze, maar de
inhoud van haar levensreis doet er eigenlijk
niet toe. Veel liever hoopt ze dat ze met haar
verhalen bij anderen een gevoel van herken
ning teweeg brengt.
'Ik noem een voorbeeld. Als kind leer je dat
bepaalde dingen nu eenmaal zo horen te
zijn. Je moet bijvoorbeeld altijd aardig zijn.
Maar waarom dan? Mag je als kind dan niet
chagrijnig zijn? Nee, je moest altijd pleasen,
altijd voldoen aan de verwachtingen van an
deren. En later kreeg ik dat ook weer te horen
van managers, van mensen in mijn vak. Je
moest pleasen, altijd de leuke kant van jezelf
laten zien.'
Ze was tien toen ze begon met optredens
als zangeres. Eerst tijdens talentenjach
ten. Een jaar later al maakte ze haar eerste
plaatje. 'Vanaf toen ben ik alleen maar bezig
geweest met overleven in feite. Laten zien
wat je kunt. Kijk, dit kan ik. Ik wilde gewoon
iets bereiken. Scoren. En in die ambitie ging
ik op een gegeven moment geloven. Dat
was ook mijn motortje hoor, want als je het
niet wilt, bereik je het niet. Ik deed het in
eerste instantie voor mijn ouders en vanaf
mijn twintigste deed ik het voor mezelf. Ik
joeg succes na. Geld. Mooie kleren. Allemaal
dingen om mezelf als persoon bevestigd te
zien. Daar ben ik dus vijftig jaar mee bezig
geweest. Maar die glitter en glamour is al
leen maar buitenkant. Mensen denken vaak
dat ze me kennen, maar wat ze zien is maar
een flinterdunne versie van mij.'
In 2008 stichtte ze haar eigen Sandra Reemer
Foundation. Daarmee helpt ze kinderen in
ontwikkelingslanden. 'We proberen ze een
nieuw bestaan te geven door middel van
scholing of inkomensgenererende projecten.
Dat betekent dat we ze vis geven, maar ze
ook leren vissen, zodat ze zichzelf kunnen
redden.'
Ze besloot haar eigen foundation op te
richten tijdens een bezoek aan Kenia voor
het Liliane Fonds, waar ze twintig jaar
ambassadrice was. Ze ontmoette er William,
een Masai-herdersjongen, die niet voor hulp
van het Liliane Fonds in aanmerking kwam,
omdat hij niet gehandicapt was zoals zijn
vriendje. Hij vertelde haar dat hij een apothe
kersopleiding wilde volgen, maar dat hij dat
niet kon betalen. Ze besloot hem zelf te on
dersteunen. Inmiddels heeft hij zijn opleiding
afgerond en heeft hij een nieuw bestaan
opgebouwd. 'William is de basis geweest
van mijn eigen foundation. Omdat ik hem
had geholpen, dacht ik: ik kan ook een eigen
stichting beginnen. En ook voor anderen is
zijn verhaal een voorbeeld dat het mogelijk is
om je leven een positieve wending te geven.'
Want het verhaal is nog niet afgelopen, zegt
ze. Onlangs kreeg ze e-mail van hem, waarin
hij schreef: 'Als je wilt weten wat er van me is
geworden, google me dan op internet.' Bleek
dat hij chief was geworden van zijn eigen
stam.
Ze was zeven toen ze in 1958 met de boot
naar Nederland kwam. Vader, moeder en drie
kinderen van wie zij de oudste was. Later in
Nederland kwamen er nog twee kinderen
bij. 'De bootreis was enig. Ik ging op avon
tuur uit, zwierf in mijn eentje over het hele
schip. Ik ben altijd al een loner geweest. Dat
was toen al zo. Ik trok wel altijd met mijn
broertje op. Die is bijna twee jaar jonger. Aan
boord heb ik ook leren zwemmen, dat was
ook wel aardig. Maar eenmaal in Nederland
vond ik het vreselijk. Echt verschrikkelijk. We
kwamen aan in maart. Het sneeuwde, het
was koud. In alle opzichten. Het klimaat. De
mensen. Ik heb twee jaar heimwee gehad. De
mensen bij wie we kwamen wonen, runden
een café. Daarboven hadden wij onze slaap
kamers en een zijkamertje van het café zelf
deed dienst als onze zitkamer. We waren de
tweede Indische familie in de hele omgeving.
Op straat hadden ze hier nog nooit mensen
met een kleurtje gezien. Ze haalden hun
vinger langs mijn arm om te kijken of ik niet
afgaf. Dat klinkt nu heel belachelijk, maar zo
was het. Het was een totaal andere tijd.
Ik ging bijna iedere nacht huilend naar bed
omdat ik terug wilde naar Indonesië. Naar
de zon. Naar de vrijheid. Ik vond dat je hier in
Nederland een heleboel dingen niet mocht,
waardoor ik continu een heel beklemmende
sfeer voelde.
14 Moesson
Moesson #7 januari 2013.indd 14 23-12-12 15:C
