de voorkant van haar
eerste dichtbundel Finse
meisjes staat een meisje
met een pluchen zwart-wit konijnenhoofd en
grote roze oren. In haar armen draagt ze een
echt zwart-wit konijntje. Het is een beetje
een absurdistisch plaatje. Ze is het niet zelf,
zegt Kira Wuck (1978), maar ze had wel zoiets
in gedachten toen ze een plaatje van een
jongetje met grote konijnenoren naar de
uitgever stuurde. De foto op de voorkant van
haar eerste dichtbundel is goed gekozen,
want hij geeft de licht absurdistische sfeer
van haar gedichten treffend weer.
Zo schrijft ze bijvoorbeeld over Finse meisjes:
Finse meisjes zeggen zelden gedag
maar zijn niet verlegen of arrogant
je hebt alleen een beitel nodig om dichtbij te
komen
Of over haar oma:
ze had graag bij de maffia gewild
want die zorgen tenminste goed voor hun
familie
Kort na het verschijnen van haar eerste bun
del schreef Arnon Grunberg lovend over haar
in zijn dagelijkse voetnoot in de Volkskrant:
'Wuck is goed in korte, exacte wrangheid' en
om dat te illustreren:
Eenzaamheid ruikt naar kalfslever in een
ovenschaal
De recensies die daarna kwamen waren
ook unaniem lovend, met als gevolg dat
Finse meisjes inmiddels al aan de derde druk
toe is. Dat is snel en opmerkelijk voor een
debuterende dichteres. Toch is Kira Wuck in
het dichtwereldje geen onbekende: in 2011
won ze het NK Poetry Slam, een vorm van
dichtkunst waarbij dichters elkaar voor een
publiek bestrijden met hun gedichten. Slam-
mers op het podium zijn meestal mannen,
24 Moesson
Moesson #8 februari 2013.indd 24
expressieve types, echte haantjes en heel
anders dan het bedachtzaam formulerende
meisje dat zojuist de kroeg is binnengeko
men en aan de andere kant van de tafel heeft
plaatsgenomen. Hoe ze zich dan toch in het
slam-geweld staande weet te houden? 'Op
het podium maak ik af en toe een grapje',
zegt Kira Wuck. 'Het is ook een kwestie van
timing.'
De achterflap van haar boek vermeldt dat
Kira Wuck half Fins, half Indonesisch is. Dat
zit zo, legt Kira aan Moesson uit. Haar moe
der komt uit Finland. Haar vader kwam mee
in de buik van zijn moeder toen haar opa en
oma met de boot vanuit Indonesië naar Ne
derland kwamen. Voordat ze in Renswoude
belandden, woonden ze eerst in Bandung en
daarna een tijd op Nieuw-Guinea. Opa was
militair bij het KNIL. 'Moet daar dan eigenlijk
niet Indisch staan in plaats van Indonesisch?'
wil Moesson daarom weten. 'Dat weet ik
niet...' zegt Kira, die in het verdere gesprek
daarom over haar Indonesische familie zal
blijven praten. Over die familie - haar vader
en haar opa - schrijft ze in het gedicht
'Familie':
Hierna drink ik niet meer doordeweeks zei ik
en vroeg aan willekeurige oude mannen
onder aan roltrappen of ze mijn opa waren
eentje antwoordde dat het hem speet
Toen ik hem vond liepen we door de stad
en wou dat iedereen zag dat ik een opa had
hij marcheerde door de straat met een rechte rug
de oorlog zat nog in zijn ledematen
Ik dacht aan de man die tussen ons in was
gestorven
hoe zijn tijd op een schaakklok korter werd
hoe mijn opa hem als straf sambal had
gevoerd
De brief die mijn vader schreef en nooit had
verzonden
Voor haar vader was haar opa een strenge en
autoritaire vader. 'Na de dood van mijn oma
is mijn opa hertrouwd. Mijn vader was toen
vijf jaar oud. Hij had een sterke band met
zijn moeder. Uit zijn eerste huwelijk had mijn
opa zeven kinderen. Daarvan was mijn vader
de jongste. Uit zijn tweede huwelijk kreeg
mijn opa nog eens vijf kinderen. Van mijn
tantes weet ik dat mijn opa het strengst voor
mijn vader was. Mijn vader had daarom later
niet zo de behoefte om naar zijn familie te
gaan. Misschien dat ik daarom nooit zo veel
contact met ze heb.'
Haar opa is nu 85 maar nog heel vitaal. 'Hij
is een mildere man geworden. Hij belt me af
en toe en soms komt hij naar Amsterdam.
Ik zie hem één keer per jaar. Ik heb een paar
recepten van mijn opa die ik soms maak.
Zo'n sambal-boemboe-pakje met tahoe of
garnalen en kokosmelk. Ik hou wel van pittig
eten. Ik eet het niet zo vaak, maar ik vind het
wel lekker. Mijn vader smeerde overal sambal
op, kaas, pindakaas de hele dag door.'
In de Finse keuken die ze van haar moeders
familie kent worden heel weinig kruiden
gebruikt. 'Die keuken is best saai. Aardappels,
vis en een romige saus. En eigenlijk gebrui
ken ze alleen zout en peper. Tegenwoordig
heb je in Finland ook allerlei buitenlandse
restaurants; Japans eten is daar nu hartstikke
populair, dus Finse jongeren eten allang niet
meer Fins.'
Ze is net terug uit Finland waar ze een week
bij haar oma is geweest. 'Toen ik ouder werd
ging ik vaker naar Finland. Omdat mijn oma
geen andere talen spreekt, moest ik wel Fins
leren. Ik kan het ook een klein beetje lezen.
Ik kan met moeite een kinderboek lezen. Als
ik naar Finland ga, neem ik geen vakantie. Ik
neem mijn laptop mee en dan ga ik bij mijn
oma werken. Dat is wel lekker rustig. Nu ze
ouder is wil ik haar zoveel mogelijk zien. Ze is
altijd blij als ik er ben. Ik heb altijd een beetje
een haat-liefde relatie met haar, want ze
kan ook heel lastig zijn. Maar als ik haar een
