Ik dacht aan de man die tussen ons in was gestorven
hoe zijn tijd op een schaakklok korter werd
hoe mijn opa hem als straf sambal had gevoerd
INTERVIEW
tijdje niet heb gezien mis ik haar. Ze woont in
Helsinki. Ik heb daar nu ook wat vriendinnen,
waarmee ik de stad in kan. Dat is wel fijn.'
De laatste keer bracht ze ook een bezoek aan
de Nederlandse ambassade in Helsinki. 'Mijn
bundel is nog niet in het Fins vertaald, maar
er is wel interesse. Op de ambassade staan
ze er wel voor open om te helpen dat er een
Finse vertaling komt.'
Kira werd geboren in een kraakpand in
Amsterdam. Maar voordat dat meteen de
verkeerde associaties oproept: eigenlijk was
het gewoon een flatje in Amsterdam-Oost,
dat haar ouders hadden gekraakt. Zoals
zoveel mensen destijds deden. 'Kraken was in
die tijd heel gewoon, want er was heel veel
leegstand. Mijn moeder was in de jaren ze
ventig naar Nederland op vakantie gekomen
en is toen in Amsterdam gebleven. Ze heeft
haar ouders drie jaar lang niets laten horen.
En ze had ook haar naam veranderd. Dat zegt
mij dat ze met haar ouders wilde breken. Wat
mijn ouders met elkaar gemeen hadden is
dat ze allebei weggevlucht zijn van huis.'
Toen ze elf jaar oud was overleed haar moe
der. Haar vader hertrouwde, maar overleed
op haar zestiende. 'Mijn vader was heel
donker en hij had zwarte krullen. Precies in
de drie jaar voordat ik geboren werd, hield
hij een dagboek bij. Dat boekje gaat over
1975, 1976 en 1977. Ik weet precies wat mijn
ouders hebben gedaan in die drie jaar. En
het frappante is dat het dan abrupt stopt.
Hij ging een paar keer per week uit in de
Melkweg of naar de film en daar schreef
hij over. Of hij gebruikte LSD en dat soort
dingen. Hij was ook een fanatiek schaker. Hij
zat echt in de schaakscene. Dat is wel leuk
om over te lezen. Misschien dat hij is gestopt
met schrijven toen ik werd geboren en mijn
ouders toen hun levensstijl hebben moeten
aanpassen.'
In het gedicht 'Mijn ouders zijn goed in
ontvreemden', beschrijft ze hoe ze met haar
vader zwart rijdt in de tram en hoe hij zijn
platen nooit terugbrengt naar de biblio
theek:
De blauwe mannen kijken naar mijn vaders
zwarte krullen
Ik hoor het adres van een oude kennis, dat de
conducteur noteert
Hetzelfde adres voor de rekeningen van de
bibliotheek
Ik glimlach naar de blauwe man en zwaai met
mijn benen
die ruim boven de vloer hangen
altijd beleefd blijven
Veel dingen zijn echt zo gebeurd als ze het
beschrijft. Maar er zitten ook echt bedachte
verhaaltjes in haar gedichten. Het is een
mengeling tussen waargebeurd en verzon
nen. 'Op school hadden we van die boekjes
van klasgenoten waarin je moest schrijven
wat je later wilde worden. Daar schreef ik
altijd journalist of schrijver. Dat was al op
mijn negende.'
Aanvankelijk leek dat er niet in te zitten
en werd ze van de ene LOM-school naar de
andere gestuurd, tot op haar zestiende werd
ontdekt dat ze dyslectisch was. Later ging ze
in Amsterdam toch de Schrijversvakschool
doen, waar ze leerde dat je naar literaire bla
den moet insturen als je schrijver wil worden.
Hollands Maandblad en Tirade publiceerden
al werk van haar. Een jaar nadat ze uitgeverij
Podium had benaderd, kreeg ze een contract.
'Ze stuurden wel direct een reactie, maar ze
zijn voorzichtig te werk gegaan en wilden
eerst nog meer zien. Halverwege dat jaar heb
ik opnieuw ingestuurd en daar kreeg ik toen
feedback op. Daarmee ben ik aan het werk
gegaan en een paar maanden later zeiden ze
dat het goed was.'
Elke dag gaat ze naar de bibliotheek, waar
ze naast haar gedichten ook korte verhalen
schrijft.
'Ik schrijf nu nog proza zonder plan. Ik heb
wel iets in gedachten, een verhaal over beide
kanten van de familie. Die verhalen wil ik
best een keer gebruiken, maar dat moet
dan wel een roman worden. Ik weet maar
de helft. Dus de andere helft moet ik erbij
verzinnen.'
Kira Wuck: Finse meisjes
www.kirawuck.nl
februari 2013 27
Moesson #8 februari 2013.indd 27
24-01-13 14:16
