Column
.mm* i
Barend Nachtglas
P i A
Zo heet hij niet.
Maar hoe dan ook alweer precies wel, ben ik vergeten.
Dus noem ik hem zo.
Barend Nachtglas was een jongen vol bravoure. Grote praatjes, altijd
pret. De meisjes waren dol op hem en ook een beetje bang. Maar dat
maakte hem juist zo aantrekkelijk, spannend.
Barend Nachtglas had het avontuur in zijn ogen. Hij had er altijd wel
zin in, zeg maar. In een lolletje, in mee ergens naartoe, maakte niet
eens zo uit waarnaartoe.
Zo ging hij op een dag mee roeien. Met het kleine broertje van zijn
beste vriend. Het was een mooie lentedag, de zon scheen, blauwe
lucht, het gras was groen. Ze roeiden, lachten en praatten. Alles tege
lijkertijd. Toen, plots, sloegen ze om. Barend zwom naar de kant, klom
op het droge, zijn kleren kletsnat. Maar het broertje volgde hem niet.
Hij keek om en zag hem spartelend in het water. Het broertje kon niet
zwemmen. Barend dacht geen moment na, sprong terug het water in
om het jongetje te redden. Dat jongetje dat vechtend ten onder ging.
Barend wilde het kind pakken maar dat was zo in paniek en sloeg zo
wild om zich heen, greep zich aan Barend vast en met een kracht, met
zo'n immense grote kracht duwde hij Barend onder. En weer en weer
en weer. Barend kreeg geen lucht meer en veel water binnen.
Hij overleed.
Het jongetje heeft het gehaald en leeft nog. Maar in zijn poging een
kind te redden, liet Barend Nachtglas, die geen Barend Nachtglas
heet, het leven en is nu dood.
Het is maandag en na wekenlang hard werken ben ik er weer eens op
uit getrokken met mijn hondje over het strand. We zijn helemaal naar
Kijkduin gelopen en zitten nu bij de Italiaanse ijssalon aan de koffie
met een witte tosti met ham en kaas.
En net als ik daar helemaal gelukkig zit te wezen en te genieten van
het moment, eindelijk vrij, weer naar buiten, weer eens alleen met
mijn beste vriend, hoor ik twee oudere dames aan de overkant praten
over hem. Twee oude Indische Haagse dames. Den Haag, Den Haag,
de weduwe van Indië ben jij...
Omdat ze Indisch zijn, spits ik nog meer dan anders mijn oren. Een
rare tic, maar zo werkt het nou eenmaal, ik kan het niet laten.
Barend Nachtglas die geen Barend Nachtglas heet, was een vriendje
van vroeger van een van de vriendinnen, die daar wekelijks na hun
wandeling een kopje koffie doen. Vol ach en wee en met eerbied heb
ben ze het over hem. Hun blikken dwalen soms af naar de zee.
Op de terugweg, als ik het strand weer oploop, weet ik al dat ik het op
wil schrijven. En weet ik ook al dat ik zijn echte naam nu al kwijt ben
en dat dat me spijt. Maar het was iets van die orde als de naam die ik
hierboven verzonnen heb, zo'n soort naam.
Hij achtervolgt me de rest van de dag, deze jongen.
Zo levend, zo dood, zo raar.
En ik weet dat ik vandaag een beetje in de rouw zal zijn om hem.
En ik weet dat ik talloze verhalen van mensen die een soortgelijke
dood vonden niet ken.
En van mensen die een nog naardere dood moesten ondergaan. (Van
het lot? Van God? Van zomaar domme pech?)
En dat is maar goed ook. Want je kunt niet al het leed op je smalle
schouders dragen. Maar dit verhaal vond mij vandaag, nestelde zich
in mijn oren en sloot zich op in mijn hoofd.
(44) is actrice en theatermaakster en komt uit een
grote Indische familie. Ze is getrouwd met acteur Stefan de Walle (46)
en samen hebben ze twee zoons: Billy en Moos.
maart 2013 33
Moesson #9 maart 2013.indd 33
21-02-13 09:26
