ZWARTE BLADZIJDEN
heeft meegedaan aan martelingen? Ik heb
er mijn vader rechtstreeks naar gevraagd:
"Papa, heeft u wel eens mensen moeten
martelen?" En zijn antwoord was: "Als ik nee
zeg, dan lieg ik."'
Alfred: 'Mijn vader is zelf gemarteld door de
Japanners. Daar heeft hij over geschreven en
ja, hij heeft geschoten met dat geweer van
hem. Maar of hij zelf mensen heeft gemar
teld... het zou kunnen. Want als ik van school
thuiskwam of als er thuis iets was gebeurd,
dan ondervroeg hij me. En. hij geloofde me
nooit. Hij vroeg bijvoorbeeld: "Waar ben je
geweest?"
Dan antwoordde ik: "Ik ben daar en daar
geweest."
"Je liegt!"
"Waar is die pen gebleven die ik jou heb
gegeven?"
"Die had ik in het kastje gelegd."
"Je liegt!" Op elk antwoord was het altijd: "Je
liegt!" En dan schopte hij me het huis door.
Als ik daaraan denk, dan moét hij wel men
sen hebben ondervraagd. "Waar zitten die en
die?" En op elk antwoord van de gevangene
kwam dan natuurlijk: "Je liegt!" En dan trap
pen en slaan. Zo bekeken moet hij het wel
hebben gedaan. Maar ik hoop van niet.'
ken was die niet mocht worden overschreden.
Met name de ESD-ers binnen de VDMB, onze
vaders, werden dan tóch naar die andere
kant gestuurd om mensen op te pakken of te
liquideren. In groepjes van vier man werden
ze 's nachts over de demarcatielijn naar de
kampongs gestuurd op zoek naar "terroris
ten". Ik vind het een heel kwalijke zaak dat
die jongens op zulke verantwoordelijke en ge
vaarlijke missies werden gestuurd, terwijl zij
officieel niet als militair te boek stonden. Die
ESD-ers, 130 in totaal, zijn verzwegen, alsof ze
nooit hebben bestaan. Terwijl wat zij hebben
meegemaakt voor de rest van hun leven op
hen zou drukken. Voor hun psychische ellende
hebben zij later nooit de noodzakelijke hulp
gekregen. Jouw vader heeft, misschien als
enige, zijn memoires op papier gezet, om
zichzelf en ik denk ook zijn kameraden, een
gezicht te geven. Goed, hij overdrijft soms,
maar Alfred, waarom zou je het niet geloven
wanneer je vader schrijft dat hij patrouille
liep om mensen uit te moorden?'
Alfred: 'Welke zoon wil geloven dat zijn vader
met een vlammenwerper desa's in de fik
steekt? En al helemaal niet in zijn geboorte
streek, waar hij als zuigeling door zijn ooms
en tantes is grootgebracht.'
Vrij Nederland, 19 februari 1949, citeert uit
een brief van een Nederlands soldaat over
het verhoor van een Indonesische verdachte:
'De man brulde van pijn, maar daar trokken
de Hollandse, Indoeuropese, Ambonnese en
Chinese beulen van de Veiligheidsdienst zich
niets van aan en ik heb zelfgezien hoe een
marinier hem een schop tegen het achter
hoofd gaf. Gistermorgen om ongeveer zes uur
is hij ergens in het bos door de VD neergescho
ten.'
Uit de memoires van Adolf Birney:
'We kregen veel last van snipers Enkele
mariniers waren zo woedend dat zij met
vlammenwerpers al die kamponghuisjes
aanvielen en in brand schoten. Daarna zag
je die verbrande pelopors als fakkels in alle
richtingen rennen en in elkaar zakken en
kronkelen, tot ze stierven. Maar als je al zovele
doden gemaakt hebt, dan doet al dat kermen
van die stervenden je niets meer. Je raakt elk
gevoel van medelijden kwijt.'
Herman: 'Onze vaders waren ingedeeld bij
de VDMB, de Veiligheids Dienst Mariniers
Brigade, een inlichtingendienst. De VDMB
nam deel aan de Politionele Acties, patrouil
les en aan geheime operaties. Ook als er
met de Indonesiërs een wapenstilstand was
afgesproken en er een demarcatielijn getrok-
Herman: 'En dan kom je mij tegen en ik
vertel je: Het meeste wat je vader schrijft, is
gewoon waar, want mijn vader heeft precies
hetzelfde gedaan.'
Uit een interview met Etoes Keppy:
'Ik stond een meter voor luitenant Wouters, Ze
Moesson #9 maart 2013.indd 43
21-02-13 09:27
