realiseerde me dat dat iets was wat ik in Ne
derland zelden tegenkwam maar vanbinnen
eigenlijk wel miste. Ik voelde me in China
ook zo thuis. Er was zoveel herkenning, en
ineens wist ik bepaalde dingen voor mezelf
te benoemen die ik in Nederland altijd wel
voelde, maar nooit goed onder woorden kon
brengen. Ik heb me bijvoorbeeld lange tijd al
tijd heel erg geschaamd als me iets gevraagd
werd en ik het antwoord niet wist of de
vraag niet snapte. In China zag ik diezelfde
schaamte: dan deed men gauw het luikje
in de deur dicht als ik de weg kwam vragen
en men me niet begreep of me niet verder
kon helpen. Wat ik daar ook zag: dat lief zijn
mag. In Nederland zeggen we al gauw: met
lief zijn kom je nergens, je kunt maar beter
assertief zijn. In Azië zag ik een heel andere,
zachte mentaliteit, die ik ook herken in mijn
Indische familie. En door het prachtige hand
en borduurwerk dat ik daar zag ontstond ook
mijn fascinatie voor naald en draad. Eenmaal
thuis begon ik heel voorzichtig om mijn
fotografie te combineren met borduurwerk.
Maar omdat allebei mijn ouders binnen
korte tijd heel ziek werden en in 2009 vlak
na elkaar overleden, kwamen mijn plannen
en ideeën niet van de grond. Mijn hoofd was
te vol met andere dingen. Al maakte ik, in
de periode dat mijn moeder zo ziek was, wel
ansichtkaartjes voor haar van stof en draad.
Daar werd ze vrolijk van. Ik weet nog dat ze
een keer zei: "Ingrid, als ik beter word, gaan
we samen zulke kaartjes maken en verkopen
in een webwinkel." Helaas is het er niet van
gekomen.
Moesson #10 april 2013.indd 31 26-03-13 13:36
