Bobby Dessauvagie
Aards paradijs
DRIELUIK
Vervolg Ingrid van den Brand
Bij het uitruimen van het ouderlijk huis vond
ik een enorme verzameling garen, stoffen,
naaispullen en fournituren. Mijn moeder was
coupeuse en hield van mooie stoffen, maar ik
heb nooit geweten dat ze zoveel had. Zoveel
draad, zoveel stofjes. In mijn atelier staan
dozen vol met haar spullen opgestapeld.
Daarmee maak ik mijn huidige werk. Het
grappige is dat ik voorheen eigenlijk weinig
had met handwerken. Mijn moeder wilde me
als kind sokken leren stoppen, ik moest leren
breien en haken. Maar ik vond het ouderwets
en had er gewoon het geduld niet voor. Nu
denk ik: had ik het maar van haar geleerd!
Maar ja. Toch denk ik dat ze het heel leuk
vindt wat ik nu doe, en dat ik haar spullen
daarvoor gebruik. Ik borduur letterlijk voort
op wat zij me heeft meegegeven. Dat geldt
ook voor mijn Nederlandse vader. Hij gooide
nooit iets weg en had een werkplaats vol
met "bruikbare materialen". Daar maakte hij
dan zelf weer nieuwe dingen mee. In feite
doe ik hetzelfde.
Naast borduren fotografeer ik ook. Ik maak
stillevens van kleine spulletjes - uit China,
uit mijn ouderlijk huis - die ik fotografeer.
Dat gaat heel intuïtief, ik werk dan puur op
mijn gevoel. Op de academie was dat een
doodzonde: je werk moest altijd een verhaal,
een visie hebben. Je kon echt niet zeggen dat
je het "op je gevoel" deed. Grappig: hier in
het westen leer je vooral vanuit je hoofd en
het denken te werken, terwijl het Aziatische
meer vanuit het gevoel en het hart is. Zo
ervaar ik het tenminste. Met mijn Indische
achtergrond, zitten allebei die kanten in me.
Een worsteling, maar ook een verrijking. En
het blijft zoeken naar de balans.'
www.ingridvandenbrand.com
www.eyesnacks.nl
www.eye-snacks.blogspot.com
De Spaans-Indische Bobby Dessauvagie
werkte als model, singer/songwriter en
presentator voor de Duitse tv. Sinds kort
schildert hij. Hij maakt grote, kleurige
doeken vol bloemen en vogels - tropisch en
paradijselijk. En wie is toch die vrouw die
steeds in zijn schilderijen terugkeert?
Bobby: 'Drie jaar geleden was ik in Australië,
het land waar ik een groot deel van mijn
jeugd heb doorgebracht. Ik zat op het strand
aan het Bundjalung Tea Tree Lake in Byron
Bay. Een bijzondere, bijna heilige plek: hier
kwamen Aboriginal vrouwen vroeger om te
bevallen en zich daarna te reinigen in het
water, dat doordrenkt is met heilzame stof
fen uit de bladeren van de tea tree bomen
die daar groeien en daardoor een genezende
werking heeft gekregen. Daarom wordt het
meer ook wel 'Womens Lake' genoemd.
Daar aan de oever, beleefde ik een magisch
moment. Hoog in de lucht boven mij vloog
een adelaar voorbij. En opeens zag ik haar
voor me: die mooie vrouw met lang wuivend
haar en iets getrokken ogen. Omdat ik haar
beeld wilde vasthouden, tekende ik haar met
een stok in het zand en legde er schelpen
omheen. Daarna voelde ik me intens dank
baar. Ik liet haar achter op het strand. Toen ik
achterom keek, zag ik mensen stilhouden om
haar te bekijken. Ze maakten foto's. Ik dacht
bij mezelf: misschien moet ik hier iets mee
doen. Maar wat?
Ik besloot haar te gaan schilderen, al had ik
nog nooit in mijn leven één penseel in mijn
hand gehouden. Zodra ik thuis was, kocht ik
alles wat ik nodig dacht te hebben - doek,
kwasten, verf - en ben ik gewoon begon
nen. Ik dacht terug aan dat moment op het
strand en liet me inspireren door de vormen
en kleuren van de dieren en de prachtige
natuur in dat tropische deel van Australië. En
daar verscheen ze, omringd door bloemen
en vogels. Toen mijn schilderij af was, postte
ik een foto op mijn Facebookpagina. En
nog diezelfde dag was het - tot mijn grote
verbazing - verkocht. Zo ben ik begonnen
met schilderen, nu precies een jaar geleden.
En het is heel snel gegaan: vanaf dag één
stroomden de opdrachten binnen en was er
veel vraag, dus sindsdien ben ik bijna alleen
nog maar aan het schilderen. Mensen van
over de hele wereld - en ook opvallend veel
mensen uit Azië - kopen mijn werk.
Wie toch die vrouw is die ik altijd schilder?
Tsja. Soms denk ik dat ze misschien een soort
van oermoeder of moeder aarde is, gezien
de manier waarop en plaats waar ze tot me
kwam. Of een afspiegeling van mijn eigen
vrouwelijke kant. Hoe ik eruit zou zien als
vrouw, zeg maar. Misschien dat ze daarom
onmiskenbaar een Asian touch heeft. In
elk geval staat ze voor mij voor alles wat
mooi, puur, goed en zuiver in deze wereld
is. Ze roept een verlangen op naar het aards
paradijs, waarnaar we allemaal diep in ons
hart zoeken. Als ik schilder, ik wil het beste
van mijzelf meegeven en probeer ik een
stukje van mij in het doek te leggen. Terwijl
ik aan het werk ben, denk ik daarom bewust
aan fijne dingen en richt ik mijn aandacht
op een gevoel van diepe liefde en dankbaar
heid. Ik ben ervan overtuigd dat die positieve
energie via mijn schilderijen op anderen
overgedragen wordt. Ik hoop dat mensen die
mijn schilderijen zien de gevoelens die ik erin
leg herkennen, en vervolgens beseffen dat ze
die zelf ook in zich dragen. Ik wil ze daar aan
herinneren. Want in het leven van alledag
lijkt het paradijs soms heel ver weg. Mensen
vergeten wie ze vanbinnen zijn omdat ze
moeten dealen met zorgen en verdriet, of
vechten met problemen, negativiteit, ellende
en depressie. Maar allemaal zoeken we naar
die mooiere, betere wereld. Mijn schilderijen
zijn mijn manier om tegen al die mensen te
zeggen: houd moed. Maak je geen zorgen,
heb geen twijfels. Herinner je wie je bent,
wat je wilt en waar je naartoe gaat. Geloof in
jezelf en in je eigen goedheid, en in die van
anderen. Die betere wereld is er. Als we ons
met elkaar verbinden in liefde, gaan we er
samen naartoe, en creëren we een paradijs
op aarde. Want hier moeten we het doen,
nergens anders. Laatst las ik het boek The
top five regrets of the dying, geschreven door
Moesson #10 april 2013.indd 32
26-03-13 13:36
