Column
Risoltas
'Wil jij ook een gekookt eitje voor ontbijt?'
fraag die meid, tèrwijl ik een doorsichtig-wit
plasticzakje mèt zès op elkaar gestapelde
bakjes uit mijn koelkas haal.
Pèrcies twaalf uur geleeën sat ik nog samèn
met mijn date thuis op de bank. Wat sullèn
wij dan gaan makan is de fraag, nadat sówèl
de wokrestaurant als de unlimited all you can
eat-sushi ons lachènd aan de telefoon vertèl,
dat nu nog een reservering plaatsen voor
vanavond lastiger is dan een fugu kogèlvis
bereiden.
'Èn Fat Kee dan?' fraag sij voorsichtig.
'Whaduh meis', roep ik, 'je haal de woorden
uit mijn mulut, dus wat bétèr dan désè me
téén weer opvullen mèt tja sieuw van mijn
favorietè restaurant?'
'Wat hèb jij tog met die Fat Kee-tènt?' Iets
wat mij régèlmatig wordt gefraag door
waarschijnlijk een non-liefhebber van illegale
Mahjong.
Fat Kee is hèt restaurant, waar mijn family
(al sólang ik mij kèn herinneren) gaat makan
sódra sè ook maar in de buurt van Den Haag
sijn. (Lees: in geval van trèk in babi panggang
spèk, lagen Hoorn, Hellevoetsluis, Deventer,
Lelystad, Bolswaard, Weert èn Mechelen
spontaan allemaal op de route.)
Só kon mijn moeder ons midden in de nacht
wèkken met alléén al het sissende geluid die
de plastic zakjes van dit restaurant maakten,
na haar avondje jalan-jalan (of casino-casi
no). Daar saten mijn vijf zussèn en ik dan om
half twee 's nachts aan de keukentafèl mèt
de nasi goreng, tjap tjoy en de Chinese grote
garnalen van ons óh só bekende rèstaurant.
Als èr wat te vieren viel, reeën wij naar Den
Haag en bij groot verdriet deeën wij hètsèlf-
de. Maar maak niet uit wat de reden was, als
mijn moeder de rekening weer eens in hèt
Chinees gepresentéér kreeg, liet sij désè nèt
só snèl wéér terug gaan naar de keuken. Met
kaakrood om te schamèn sag ik fèrfolgèns
mijn moeder de in het Nederlands vertaalde
rekening verbéteren, door de gerechten die
èr te véél op stonden, èr met luid volume af
te pratèn.
Blijkbaar sorgde het gebrèkkige Nederlands
(van beien partijen) ervoor, dat het volume
van het gèsprèk met 60 pèrcènt omhoog
diende te gaan.
'Ma, iedereen sit tè kijken', sei ik dan.
'Ach, só lang sè niet staan, is èr nèks aan de
hand?' was dan haar antwoord en tévèns
einde van de discussie.
Maar in the end was er een consessie en dat
betekende altijd weer de mog'lukheid om
een folgende keer terug te kómen, want als
mijn family uit étèn gaat, dan willen we veel,
snèl, bekènd èn lekker eten. Èn als kèn goed
koop! Indische uitjes, Chinees restaurant!
Kloppend als een wiskundige formule.
Inmiddels word ik niet meer gewèk met hèt
geluid van de plastic zakjes en zit ik spora
disch nog mèt de hele family om half twee
's nachts aan de keukentafel de Chinese gar
nalen te lèllen. Fat Kee is voor mij nostalgie
gèwordèn die mij voor héél évèn, dat gevoel
van de family van froeger geef. Twee dingen
zijn daarbij niet veranderd, de smaak van het
eten en hèt ontbijt van de folgènde ochtend.
Want hoe jè hèt wèn of keert, kliekjes van Fat
Kee in de ochtend, daar kèn je mij altijd voor
wakker maken!
Sampai jumpa lagi!
PS Voeg mij toe op Facebook (als je wil)
like website saya op www.rickyrisolles.nl
juni 2013 11
Moesson #12 juni 2013.indd 11
28-05-13 10:28
