Column
Poirrié's Perikelen
King Kong beter dan Thompson
W
Sef, onze negenjarige achterkleinzoon, heeft zijn hart verpand aan de
Venlosche Boys en de Venlose voetbalvereniging VVV. Kan ook niet
anders, want hij is in Venlo geboren, woont in Venlo en voetbalt bij
de Venlosche Boys E8 op de Leutherberg in Venlo. Waar zijn over
grootmoeder Nel vandaan komt en ik haar heb weggehaald.
Verwijt de familie me nog steeds, dat ik haar heb meegenomen naar
het verre Holland. Dat terzijde. Sef dus, heeft een keihard schot in de
benen. Als hij bij ons een balletje aan het trappen is, moet Nel hem
soms waarschuwen. Zo van: 'Doe een beetje rustig lieverd, hier wonen
allemaal oude mensen en die zijn erg schrikachtig.' Dan luistert die
jongen ook, maar verder gaat hij zijn eigen gang. Toen hij nog maar
7 was en VVV-voorzitter Hai Berden een persconferentie hield in De
Koel (de Venlose Arena, zeg maar), stapte Sef op hem af en vroeg om
zijn handtekening. Berden helemaal mlompong, maar Sef kreeg zijn
zin. Is maar goed dat de Gouden Koets op stal gaat, anders had Sef die
vast en zeker een keer aangehouden voor een koninklijke handteke
ning. Leren kan hij gelukkig ook goed, vooral rekenen. Als je hem de
tafels door elkaar hoort opdreunen, word je helemaal bingoeng. Sef
redt het wel. Die komt later in kringen te verkeren waar ze zich niet
druk maken om futiliteiten als de Balkenende-norm en bonusbeper
kingen. Als vader Jos als coach er tenminste voor waakt dat zoonlief
geen verkeerde keuzes maakt. En diens voetballoopbaan niet net zo
vroeg wordt afgebroken als de mijne.
Staat voor mij als een paal boven water: als ik me niet had laten inspi
reren door soldaat Thompson, de snelle rechtsbuiten van het militaire
elftal van Solo, was ik nu ook een man in bonus geweest. Thompson
was mijn voorbeeldfiguur. Als hij een sprint trok, schroeide het gras
onder hem weg en kon je het publiek tot in Klatén horen juichen.
Verloor hij wel alle richtingsgevoel en schoot de bal ver naast of hoog
over, maar so what? Alleen van zijn snelheid raakte ik al in extase.
Daarom besloot ik me ook aan te sluiten bij een lokale voetbalclub.
De naam noem ik liever niet, maar ons trainingsveld leek op een
drooggelegde sawah. Pa had trouwens eerst nog wat bedenkingen.
Die wees me op mijn povere schoolprestaties en zei dat ik al een
abonnement op zwembad Tirtomojo had, maar ging uiteindelijk toch
akkoord. Ik kreeg zelfs een paar echte voetbalschoenen. Al bleken
die te lomp voor een frêle, aan superlichte Ket-gympjes gewende
Indische jongen als ik. Ik kon er tenminste niet mee uit de voeten.
Mijn debuut als invallende rechtsbuiten was ook een regelrechte flop.
Door ingrijpen van een bonkige linksback, die eerder bij de bal was en
loeihard uithaalde. Bal recht in mijn gezicht. Ze hebben me toen van
het veld gedragen, maar ik ben wel zelf naar huis gefietst. Die nieuwe
kicksen heb ik daarna soepel gemaakt met afgetapte carterolie van
onze toch nooit van z'n plaats komende Dodge. Kon je ze oprollen als
een paar oude sokken en zagen ze er ook net zo uit. Als ma er niet
was geweest, had pa me met kicksen en al in het zwembad gegooid.
Ik had me ook op King Kong, de boomlange keeper van het garnizoen
Kotaradja moeten focussen. Die hield alle hoge ballen en was altijd te
laat beneden voor de lage, maar hoefde niet te rennen.
Jack Poirrié groeide op in Batoeradja en woont
sinds 1951 in Nederland. Elke maand schrijft Jack
Poirrié in Moesson over zijn perikelen.
juni 2013 19
Moesson #12 juni 2013.indd 19
28-05-13 10:28
