Werk van Aimée Rhemrev
INTERVIEW
en die je verloren hebt - die iedereen natuur
lijk verliest. Ik wilde de dubbelheid van de
situatie laten zien: dat er ook geweld was,
niet alleen zorgeloosheid. Ik denk dat het
voor sommige mensen weggehouden werd.
De nieuwsgaring was anders toen, in de
berichtgeving naar Nederland werd alles veel
mooier voorgesteld, veel minder expliciet
dan nu. Maar het was er wel. Die constante
dreiging van die tanks in Semarang staat me
nog bij. Mijn buurmeisje van elf is door een
tank overreden en overleden. Opeens was ze
weg. Er gebeurden rare dingen; je wist van de
ploppers en van de draden die over de weg
waren gespannen, zodat de jongens die op
de tanks zaten onthoofd werden. Daar werd
over verteld, maar of dat nu bij ons gebeurde
of iets verder weg... dat bleef voor mij als
kind onduidelijk. Mijn vader sliep met een
revolver onder zijn kussen. Die dreiging was
er natuurlijk wel, dus Paradise Lost kon niet
zonder het geweld.'
Aimée denkt dat het jonge gezin sowieso
geen toekomst in Indië zou hebben gehad.
Vanwege haar moeder. Die kan niet tegen
het klimaat en is vaak ziek. Maar ze is niet
continu ongelukkig. Het huis in Semarang is
groot, er zijn bedienden, dus ze kan zich met
de kleine Aimée bezighouden en 's avonds
uitgaan met haar echtgenoot. Een neef is in
de buurt gelegerd en komt vaak eten. Op zich
een gezellige tijd. Maar de overgang van Ne
derland naar Indië blijkt toch te ingrijpend.
'Mijn moeder had last van heimwee en ze
kreeg ook problemen met eten. Haar stofwis
seling was helemaal verstoord. "Dat klimaat
heeft haar de das omgedaan", zei mijn vader
later, een beetje spijtig. Maar zelf denk ik
dat de Hongerwinter mijn ouders noodlot
tig is geweest. Ze hadden een heel slechte
start toen ze in Indië arriveerden. Mijn vader
kwam ondervoed aan en de arts die hem
onderzocht dacht zelfs dat hij leukemie had.
Zijn bloed was zo dun, die arts begreep er
niets van. Ook bij mijn moeder heeft de oor
log diepe sporen achtergelaten. Ze kon niet
tegen harde geluiden; angsten uit de oorlog
beïnvloedden haar leven.
Mijn vader was gek op mijn moeder. Hij was
erg Nederlands, omdat mijn moeder heel
Nederlands was. Maar mijn vader haatte
het weer, hij haatte het weer. Hij wilde het
liefste warmte en zij kon er niet tegen. Als
er sneeuw lag, dan ging zij wandelen en dan
liep hij te vloeken: mijn vingers zijn dood. Het
was een grote tegenstelling. Als het te heet
was, zat zij binnen en hij wilde dan loyaal
aan haar zijn en ging ook maar binnen zit
ten. Ze waren net als in het sprookje van de
vuurjongen en het sneeuwmeisje.'
Voor Aimeé begon te schilderen, volgde ze de opleiding 'vormgeving in metaal' aan de kunstacademie in Arnhem. Sindsdien exposeerde ze
regelmatig met eigen werk. Musea in Apeldoorn en Arnhem kochten werk van haar aan. Ook gaf ze les als docent edelsmeden. Indië komt af
en toe terug in haar sieraden, zoals een lange ketting van in zilver gegoten pinda's. Ook haar twee dochters dragen een door haar ontworpen
pinda als sieraad. In 2010 maakte ze in opdracht van de Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen een schoudersieraad voor de
winnaar van de KNAW Merianprijs, die wordt uitgereikt aan de beste vrouwelijke wetenschapper. Een jaar eerder had ze in opdracht van de ge
meente Apeldoorn voor Koninginnedag een sieraad gemaakt. De sieraden werden echter nooit aan koningin Beatrix en de familie aangeboden,
want na de aanslag in Apeldoorn moesten de festiviteiten in allerijl worden afgebroken. De complete serie Paradise Lost is te zien op
www.aimeerhemrev.nl
augustus 2013 17
Moesson #2 augustus 2013.indd 17
24-07-13 18:13
