Column
Japanners
'Ichi, Ni, San!', klinkt het door de zaal.
Explosief. Energiek. Hard. Een oorverdovend getrommel breekt los.
Ik zit te kijken naar de jubileumvoorstelling van Yamato, een Japanse
drumgroep die de hele wereld verovert. Vanavond spelen zij in het
Stadstheater van Zoetermeer.
De technicus waarmee ik eerder werkte aan De Sunshine Show, heeft
zijn maandenlange tournee bijna achter de rug. Vanavond ben ik op
zijn uitnodiging hiernaartoe gekomen. Om te kijken waar hij zich nou
in de tussentijd mee bezig heeft gehouden.
Leuk!, dacht ik, want normaal gesproken zou ik nooit naar zoiets toe
gaan.
En dan gebeurt het.
Ik word totaal overvallen door mijn eigen gedachten. Die ik niet heb
ben wil.
Die mij overrompelen en vervolgens verwarren en beangstigen.
Ichi, Ni, San.
Kiotské! Kére! Naoré!, denk ik er automatisch achteraan. Ik schuifel op
mijn stoel.
Twee uur lang naar Japanners kijken, het komt me ineens voor als een
immense opgave.
Misschien hebben hun opa's of vaders wel de kampen geleid waar
mijn opa of vader in zat.
Stop! Ik wil zo niet denken!
Maar ik kan me er niet aan onttrekken. Het is al gebeurd. De gedachte
heeft al bezit van me genomen.
Ik weet nagenoeg niks van mijn vader of mijn opa met betrekking tot
het kamp. Maar ik las Bezonken rood van Jeroen Brouwers, Met bon
zend hart van Willem Nijholt, Asta's ogen van Eveline Stoel, Een meisje
van honderd van Marion Bloem.
Ik weet genoeg.
Het getrommel en geroffel dreunt door tot in mijn hart, een vaag mis
selijk gevoel begint zich rond mijn maag te vormen, er begint iets te
kloppen achter mijn linkeroog. De geheven percussiestokken verwor
den in mijn fantasie tot grote kapmessen, de vreugde op het gezicht
van de drummers, wijd opengesperde monden, veel tanden, rollende
ogen, verwordt tot een ultiem leedvermaak. O, ik word zo onpasselijk!
Ik voel me helemaal niet goeoeoed...
Ik knipper met mijn ogen. Ophouden! Ik wil dit niet!
Ik lees toch ook met veel plezier Haruki Murakami! Ik hou van sushi!
Wat is dit? Waarom zie ik nu ineens 'de Jap' in plaats van de mensen
die ze zijn?
Ik kijk schielijk om me heen: niemand lijkt ergens last van te hebben,
de hele zaal geniet met volle teugen van de enorme energie waarmee
de drummers op diverse trommels staan te rammen. Want dat is wat
ze doen. Ze rammen er keihard en weinig subtiel op los.
De hele avond ben ik er zeer van ontdaan.
Ook als ik allang in de auto zit op de terugweg. Ook als ik allang weer
thuis ben. Ik schaam me diep voor mijn eigen afkeer. Pas midden in de
nacht bedenk ik me iets.
Ik ben helemaal niet tegen Japanners.
Ik ben tegen geweld. En dat was wat ze deden. Met veel geweld
geluid produceren. En daar sloegen mijn hersens aan het associëren.
Ik ben ook maar gewoon een mens. Met een familiegeschiedenis. En
met die mezelf geruststellende gedachte val ik uiteindelijk in een
droomloze slaap.
(45) is actrice en theatermaakster en komt uit een
grote Indische familie. Ze is getrouwd met acteur Stefan de Walle (46)
en samen hebben ze twee zoons: Billy en Moos.
www.estherscheldwacht.nl
augustus 2013 39
Moesson #2 augustus 2013.indd 39
24-07-13 18:16
