Column
Als je mijn moeder zou fragèn, hoe sij mijn
zussen en mijsèlf heef opgevoed, zou sij sèg-
gen dat ik maar klèts mèt al mijn verhalèn
van froegèr.
Mij die rawit latèn eten, als ik mijn mulut
besar (ofwèl mijn grotè mond) weer had
opgesèt, is maar een paar keer gebeurd. Die
éérste slippèr die sij de naar mij góóide (en
ik fèrfolgens moes oprapen en terugbrengen
voor een twééde worp) was altijd expres mis.
De sapulidi wèrd bij ons thuis alléén gebruik
om de bedden mee af te kloppen, dus hoe
kom ik erbij dat ik daarmee geleld bèn? (Laat
staan met de bongot, ofwèl onderkant van
de sapulidi) èn die keer dat sij die houtèn pol-
lépèl op mijn rèchtèrbovenarm kapotsloeg...
ach, dat was dèstijds niet só bedoeld.
Misschien dat ik daardoor só goed kèn op-
schietèn met die ouwelui, want als je beidèn
geklapt bèn geweest als kind, dan creeërt dat
een band. Een 'klapband' só je wil.
Mijn moeder was opvoedkundig gèsien nogal
van dè ouden stèmpel. 'Wie niet luist'rèn wil,
moet maar voelen' èn 'een lèl sègt méér dan
duissènd woorden', warèn dan óók gevleugè-
lde uitsprakèn van haar.
Maar als je haar zou fragèn of sè strèng was.
Sal sij anwóórdèn: 'Nggak!', ofwèl: 'Niet!'
'Als jij dit al strèng vindt, dan was mijn vader
een dictator', sal sij dan sèggen.
Èn hoewèl ik weet dat mijn opa inderdaad
strèng kon sijn op normen en waarden, wist
hij sijn lèllen wèl altijd aan te kondigen met
een aantal waarschuwingen.
'Ik begin mèt een spèldenprik', sei hij dan,
'maar als niet wordt geluistèrd, dan wordt
die al gauw een naald. Als nog stééds hard-
hórènd dan transforméér désè vansèlf in een
speer en als dóóf... dan eindig ik mèt een
harpoen. Je kèn sèlf kiesèn naar wèlke je wil
luisteren.'
Je wil gelóvèn of niet. maar het klop wèl
wat mijn moeder sou sèggen, want on
danks bóvènstaand verhaal, mochtèn wij
als kind'rèn vrij véél. Só mochten wij buitèn
spélen tot laat, mocht ik op mijn 11de al een
krantènwijk, ging ik op 12-jarigè leeftijd al
sèlf mèt de kereta api (ofwèl trein) mijn oma
in het noordèn van het land besoekèn èn
kreeg ik van mijn moeder bij mijn uithuis
gaan een kapmès van 40 centimeter. 'Voor
onder jouw bèd', sei sè dan, 'wan je weet
maar nooit!'
'Ach, wacht maar totdat jij sèlf kin'drèn heb
Ricky, dan piep jij wèl andèrs', hoor ik mijn
moeder sèggen.
Goed, niet goed; ik heb geen idee. Ik hèb ook
nog geen anak kecil, dus kèn ik er nèks óver
sèggen, maar als mijn anak-anak óók maar
één-tiende op mij gaan lijkèn, dan haal ik die
harpoen gewóón uit mijn opa's kast!
Sampai jumpa lagi!
Dus strèng niet. Hard? lya. misschien, maar
hoe je wèn of keert, het hééf mij wèl gemaak
wie ik nu bèn. Zou ik hèt sèlf andèrs doen?
PS Voeg mij toe op Facebook (als je wil)
like website saya op www.rickyrisolles.nl
september 2013 11
Moesson #3 september 2013.indd 11
28-08-13 11:34
