'Verder herken ik veel van mijn opa in mezelf.
Ik lijk qua gedrag erg op hem. Dat koppige dus. Misschien
is dat Indisch, maar zeker weten doe ik dat niet.'
INTERVIEW
nog heel lang gezocht naar haar stoffelijke
resten, maar die heeft hij nooit gevonden.'
Wat zijn opa hem over vroeger vertelde
kwam er in flarden uit, zegt Jitse Groen. 'Ik
weet niet waarom dat was. De grote verhaal
lijn erin heb ik nooit kunnen ontdekken. Op
familiefeesten probeerde ik het er wel uit te
krijgen. Ik heb nog wel geprobeerd de naam
van dat kamp op te zoeken en die heb ik ook
nog wel ergens opgeschreven, geloof ik. En
later heb ik zelf nog wat onderzoek naar die
tijd gedaan. Naar de Bersiap ja. Dat ze na de
oorlog door de Japanners beschermd moes
ten worden tegen de Indonesiërs. Zoiets is
mijn familie inderdaad overkomen.'
Zijn opa overleed drie jaar geleden. John
Lobry heette hij. 'Dagblad Trouw heeft nog
een in memoriam aan hem gewijd.' Zijn oma
heet Erna Lübeck. 'Ze heeft me geleerd hoe
ik bapao moet maken. Altijd heel bedrijvig
in de keuken - spekkoeken maken, dat werk
- maar na de dood van mijn opa werd dat
minder. Het begint nu een beetje terug te
komen.' Sinds zijn opa is overleden probeert
hij vaker bij zijn oma langs te gaan. 'Op
verjaardagen van de familie ben ik er altijd. Ik
kom uit een hechte familie. In de loop van de
jaren is dat wel minder geworden, want ie
dereen heeft het druk met zijn werk, maar bij
mijn oma probeer ik zo vaak mogelijk langs
te gaan. En mijn moeder komt natuurlijk heel
vaak bij haar.'
Hij reist graag en voor zijn werk moet hij
vaak naar het buitenland. 'Ik ben op veel
plekken in de wereld geweest, maar nog
nooit in Indonesië. Ik denk dat ik heus nog
wel een keer ga. Ik heb gezien dat er een
eten-bestelsite is in - haha, ik wilde bijna
Batavia zeggen - Jakarta... Indonesië..., ach
ik weet het niet. Ik ga er vast ooit nog wel
heen.'
Zijn opa en oma zijn nooit teruggeweest
naar Surabaya. 'Mijn oma was echt bang voor
Indonesiërs. Die heeft daar een trauma aan
overgehouden. Dan zeg ik: oma, die doen je
nu echt niks meer hoor. Maar vergeet niet
dat mijn opa en oma langer in Nederland
dan in Indonesië hebben gewoond. Indische
Nederlanders zijn gewoon Nederlanders. De
Indische gemeenschap in Nederland is vooral
een Nederlands-Indische gemeenschap, denk
ik. Het Indië dat ze hebben achtergelaten
is weg. Het kan alleen maar tegenvallen
als je er nu naartoe gaat hè. Mijn zus is wel
geweest, mijn moeder is erheen geweest.
Gingen ze naar oude graven van familiele
den, maar die graven waren helemaal over
woekerd en op het kerkhof liepen allemaal
drugsverslaafden rond. Het oude huis in
Surabaya stond er nog, maar het is natuurlijk
niet hetzelfde meer als het huis uit de verha
len. Ik heb nooit de aandrang gehad om daar
naartoe te gaan. Ik heb vooral een link met
mijn familie, met mijn grootouders. Niet met
dat land. Mijn moeder heeft dat nog wel, die
heeft wel een band met Indonesië. Ik niet.'
Zijn broertje en zijn zus zien er een stuk Indi-
scher uit dan hij. 'Ik ben nogal aan de bleke
kant, maar ik word wel snel bruin.' Indische
mensen herkennen toch vaak een Indo in
hem. 'Ik denk dat de meeste Indo's elkaar wel
herkennen, ook als het halve Indo's zijn.' Hij
lacht. 'Het punt is dat Indo's zo zijn geïnte
greerd in de Nederlandse samenleving, dat
andere mensen vaak denken: Indo? Waar heb
je het over?'
Soms gaat hij mee naar de Pasar Malam. Dat
doet hij voor zijn oma. De laatste keer was
twee jaar geleden in Den Haag. 'Nee, ik ben
niet verbaasd als ik zoveel Indische mensen
bij elkaar zie. Er wonen hier veel mensen die
een band met Indië hebben. Nederland heeft
daar natuurlijk heel lang gezeten hè. Het rare
is dat die link zomaar ineens verbroken is en
dat er nauwelijks pogingen zijn gedaan om
die link enigszins op een beschaafde manier
te herstellen. En eigenlijk is dat ook weer te
laat. Je had dat een jaar of twintig geleden
moeten doen, toen de eerste generatie nog
leefde en er nog veel Indonesiërs waren die
Nederlands spraken.'
'Ik weet wel dat mijn roots daar liggen, maar
ik sta er nooit bij stil dat ik naar mijn Indische
familie ga, het is gewoon mijn familie. Ik ben
geboren in Delft, ik ben opgegroeid op een
boerderijtje in Noord-Holland. Meteen achter
ons huis begonnen de weilanden met koeien.
Ik hou van pindakaas, ik schaats graag. Ik
moest elke dag tien kilometer door de polder
naar school fietsen.' Misschien dat zijn
bedrijfsvoering daarom ook echt Hollands is.
'We letten goed op de kosten en doen geen
rare dingen.'
En wat ook wel typisch Hollands is: beschei
den hoeft zijn Thuisbezorgd.nl allang niet
meer te zijn. In de begintijd - nog voor de
komst van de euro - vroeg hij als naïeve IT'er
voor iedere bestelling 50 cent, ongeacht het
bedrag. Nu rekent zijn bedrijf 10% van het
bedrag waarvoor wordt besteld. Met de 100
miljoen euro aan bestellingen, die het bedrijf
in 2011 haalde, betekende dat een omzet van
8 miljoen euro (in 2011 was de fee 8%).
De laatste jaren is het heel hard gegaan. Toen
hij in 1999 begon dacht hij in de eerste plaats
niet eens aan geld verdienen, zegt hij. 'Ik had
geen idee dat we de grootste eten-bestelsite
van Europa zouden kunnen worden. Maar
inmiddels gaat het wel hard die kant op. In
Nederland zijn we al veruit de grootste. En
ik blijf me verbazen. Ik dacht dat we hier op
een gegeven moment wel klaar zouden zijn,
maar alleen al in Nederland kunnen we zeker
nog drie keer zo groot worden. Er komen nog
steeds nieuwe restaurants bij. Geen idee
waar die allemaal vandaan komen.'
oktober 2013 17
Moesson #4 oktober 2013.indd 17 4®+ 25-09-13 14:59
