Column
Mijn dag als popster
Ik heb altijd al een gitaar-Indo willen zijn.
Vandaag ben ik er eentje. Zonder gitaar weliswaar. Maar ik sta met
mijn eigen voorstelling op Lowlands, het enorm grote popfestival in
Biddinghuizen. Sinds een paar jaar is er ook een theatertent en daar
speel ik.
Als ik kom aanrijden, weet ik al: meer rock 'n roll dan dit wordt het
niet. Van verre staan er al stoere bordjes langs de kant van de weg
met daarop: 'Lowlands' en 'Backstage', dat laatste mogen wij volgen.
Wij zijn mijn man en ik, hij is mee als chauffeur, mijn broer doet
productie, mijn jongste fungeert als grimeur, mijn oudste en zijn
vrienden hebben vandaag de rol van publiciteitsmedewerkers.
Zo heeft iedereen een taak en kon iedereen mee.
Ik twijfelde nog van te voren. Ik ben niet zo festivallerig. Moest ik het
wel doen? Maar toen mijn kinderen ervan hoorden, was het duidelijk.
Ze reageerden alsof ik een Oscar had gewonnen. 'Mam! Lowlands!
Weet je hoe cool!' En toen kwam die gedachte van gitaar-Indo in me
op. En toen was het besluit al gauw genomen.
Ik krijg een kleedkamer toegewezen met een koelkast vol en versna
peringen er bovenop. 'Pak maar wat je hebben wil', zegt het meisje
dat achter het toneel begeleidt, 'al drink je hem helemaal leeg, geen
probleem.' Hm, zo hebben die bands dat dus, niet slecht...
Ben ik nog wel te verstaan? Hebben de mensen het wel leuk? Een
meisje op de eerste rij doet een grote gaap zonder hand voor haar
mond op precies een heel emotioneel moment. Hier was ik voor ge
waarschuwd. Het lukt me om mijn kop erbij te houden. Ze is gewoon
moe van gister, denk ik, want de dag ervoor was het festijn van start
gegaan. En het is nog maar half één in de middag, dat is voor de
meeste jongeren hier nog vroeg in de ochtend.
Na afloop blijkt het publiek veel meer geraakt dan ik dacht. Ik ben
trots en opgelucht. 'Als je Lowlands aankan, kan je overal spelen',
sms't een vriend van mij later. En zo voelt het ook.
De rest van de middag breng ik als bezoeker in mensenzeeën door.
In immense wouden van muziek en veel geluid. Overal lopen, liggen,
staan en dansen mensen. Hip en in. 'Dat ik dit nou toch nog mee
maak, op mijn zevenenveertigste', zegt mijn man bedremmeld als we
dwars door de massa van de ene naar de andere tent schuifelen.
En dat is ook wat ik zelf denk, later, thuis, met de hond op schoot. Nog
na mijmerend.
Dat ik dit nou toch weer heb meegemaakt.
Ik was even mijn eigen blauwe diamant.
De technicus plakt een zendmicrofoon op mijn wang. Net echt, denk
ik. Normaal speel ik zonder, maar hier is dat niet te doen. De tent is
gigantisch, maar in mijn eigen decortje voel ik me al gauw weer thuis.
Voor de voorstelling begint, moet ik heus even slikken maar eenmaal
begonnen, gaat het best.
Dan begint na een half uur een enorme bas van de band van de tent
ernaast. Die dreunt dwars door mij heen. Bijna raak ik van mijn padje.
(45) is actrice en theatermaakster en komt uit een
grote Indische familie. Ze is getrouwd met acteur Stefan de Walle (46)
en samen hebben ze twee zoons: Billy en Moos.
www.estherscheldwacht.nl
oktober 2013 39
Moesson #4 oktober 2013.indd 39
25-09-13 15:00
