Column
i
iL*?-'
F»
In Memoriam Bobby
'Mam, Capi is Indisch, hè? Want hij heeft bruine ogen', zegt mijn jong
ste zoon Moos al jaren tegen me over onze karakteristieke poedel.
Zijn vader zegt dan altijd ietwat zuchtend dat dat helemaal niet kan!
Poedels zijn van oorsprong Frans! Maar ik ben geneigd om geruststel
lend toe te geven: tuurlijk is ie dat, hij is toch familie...
Mijn moeder had vroeger als kind in Nederlands-Indië een hondje:
Bobby. Ze was een jaar of zeven, het was in de oorlog en ze woonde
samen met haar ouders, twee broers en een zusje bij Omaatje, de
moeder van Opa. Op een dag stond ze in de tuin en hoorde gegil en
gejank. Ze ging op het geluid af. Het kwam bij de buren vandaan, dat
waren Chinezen met een wasserij. Mijn moeder gluurde door de heg
en zag iets afschrikwekkends. In de tuin bij de buren was een kamp
vuur gemaakt en boven dat vuur hing een grote pan. De Chinese
buurvrouw en buurman stonden erbij, op het erf hobbelden kleine
hondjes kris kras en in paniek door elkaar heen. Toen zag mijn moeder
iets wat ze haar leven niet meer zou vergeten. De Chinezen haalden
een hondje uit de pan en gingen met het dode beestje naar binnen.
Mijn moeder, zo klein als ze was, aarzelde geen moment. Ze handelde
snel, kroop door de heg - en dit was altijd mijn lievelingsmoment van
het verhaal wat ik al in mijn prille jeugd verteld kreeg: ze redde een
hondje van het erf. Een bruine puppy. Mijn toen zevenjarige moeder
wist dat Omaatje dat nooit goed zou vinden en verstopte het hondje
op de kamer waar ze met het hele gezin sliepen. 'Dat kan niet!' zei
mijn Oma, indertijd zwanger van haar vijfde kind dat later mijn oom
Oos zou worden. 'Dat vindt Omaatje nooit goed.' Maar zij was het,
mijn Oma, zelf fervent dierenliefhebster, die niet bestand was tegen
de tranenvloed en smeekbedes van mijn moeder. Zij was het, die
vervolgens Omaatje smeekte om het hondje te laten blijven. Omaatje
gaf enigszins toe. Hij mocht blijven maar alleen bij hen op de kamer
en mocht zeker niet gezien worden op de galerij.
En zo sliep de pup al die tijd bij mijn moeder en de rest van het gezin
op de kamer in het huis van Omaatje. Tot het moment kwam, jaren la
ter, dat ze plotseling de overtocht naar Nederland konden maken. Dat
ging snel en dat was geheim. Bobby, inmiddels een volwassen hond
geworden, moest achterblijven. Later hoort mijn moeder van tante
Doortje dat hij zich had losgerukt van het touw, mijn moeder is gaan
zoeken en in zijn roekeloze zoektocht onder een auto is gelopen.
Terwijl ik dit opschrijf, we hebben zojuist gegeten, heeft mijn hond
een heel stuk overgebleven ikan pepesan gestolen. Hij kijkt mij tevre
den aan, likt zijn bek, nog rood van de sambal, nog maar eens af en
laat tevreden een boer.
'Zie je wel, dat Capi Indisch is, mam', zegt Moos. Ja, mijn hond eet
pedis. Beslist Indisch. En net zoals ik jaren het verhaal geloofd heb
dat mijn oom Bram na zijn dood terugkwam als duif op het balkon
bij tante Tien (het was natuurlijk tante Tine, van Justine, maar dat
begreep ik als kind niet, voor mij heette ze Tien) heb ik nu zin om te
geloven dat Bobby is gereïncarneerd in mijn eigen goede vriend. 'Wel
kom terug', fluister ik tegen mijn witte krullenbol. Een van zijn bruine
kijkers lijkt te knipogen.
Esther Scheldwacht
(45) is actrice en theatermaakster en komt uit een
grote Indische familie. Ze is getrouwd met acteur Stefan de Walle (46)
en samen hebben ze twee zoons: Billy en Moos.
www.estherscheldwacht.nl
november 2013 37
Moesson #5 november 2013.indd 37
23-10-13 18:00
