REPORTAGE
meeste reacties uit Den Haag, Leidschendam,
Voorburg en Rijswijk. Dat geeft dus aan dat
daar wel veel behoefte is.'
november 2013 41
Moesson #5 november 2013.indd 41 -fO}- 23-10-13 18:00
Van huis uit
Adeline kreeg van huis uit een Indische op
voeding. 'Mijn vader is oud-KNIL militair. We
mochten niet eerder van tafel dan wanneer
hij dat zei. Thuis zijn we met acht kinderen.
Mijn vader vertelde veel en discussieerde
met ons. Onze geschiedenis is ons wel mee
gegeven, dus ook dat je trots moet zijn op je
achtergrond. Dat zijn wij ook.'
Alfons: 'Onze generatie krijgt dat automa
tisch mee. Als je bij je familie bent, is het
altijd druk. Er zijn altijd mensen die komen
aanwaaien, er zijn altijd vrienden en familie
over de vloer. Er is altijd eten, en het eten is
altijd anders. Ga je naar je Hollandse opa en
oma dan is de wereld anders. Iets koeler, niet
omdat ze minder warm zijn, maar omdat
het minder druk en levendig is. Ik merkte dat
contrast altijd wel. Pas later zie je waar dat
aan ligt. Op school valt op dat je een kleurtje
hebt. Dat is overigens nooit een probleem
geweest. Het was altijd positief, maar dat is
toch wel het onderscheid. Mensen kennen
jou vaak wel, maar jij hen niet.'
die ze kunnen, moeten ze blijven doen. Daar
hamer ik steeds op. Het maken van uitstap
jes vind ik echt van belang. In Assen was
een zorginkoper van Achmea op bezoek. Zij
vroeg aan de inwoners: Waarom vindt u dit
belangrijk? Toen antwoordden mijn Molukse
ouderen dat sinds ze bij ons wonen, ze ge-
emancipeerd waren. Ze durven zelf naar de
belastingdienst, gemeente of wat dan ook.
Daarvoor deden ze dat niet. Ik was wel trots
toen ik dat hoorde.
Ooit stonden we op een pasar malam waar
Wieteke van Dort als tante Lien optrad. Zij
zei: 'Wat jullie hier voor elkaar hebben ge
kregen, is zelfs Den Haag niet gelukt.' In het
verleden zijn er pogingen gedaan, maar toen
wilden ze de locatie in de Schilderswijk heb
ben. Ik kan me voorstellen dat mijn achter
ban daar niet wil zitten. Het is jammer want
Den Haag is natuurlijk wel het bolwerk van
Indische mensen. Dat is misschien het enige
wat we nog willen.' Alfons: 'Wij krijgen de
Adeline: 'Helaas mochten mijn ouders dit
niet meer meemaken. Mijn vader stierf jong
aan lymfeklierkanker. Hij was net met pen
sioen. Mijn moeder is een paar jaar geleden
overleden. Ze had wel bij ons in de zorg
gewild. De zorg voor mijn moeder werd door
alle kinderen en schoonkinderen gedaan. Ie
der van mijn broers en zussen werd ingeroos
terd. Zo hebben we het volgehouden. Dat
vond ze toch het fijnst, in haar eigen huis.'
Alfons: 'Je ziet een mooie tegenstelling met
Indonesië waar we ook zijn geweest. Daar
wordt alles in de familiaire sfeer opgelost, bij
ons door zorg in instellingen. Je ziet nu dat
Indonesië met haar zorg iets meer richting
Nederlands model kruipt en wij wat meer
