SPIRITUEEL
boosheid en verdriet en de vraag 'waarom
ik?', leerde ik langzaamaan te accepteren dat
mijn oude leven voorbij was. Ik kon niet meer
studeren, niet meer stappen, kon er niet
meer bijhoren. Ik ging weer bij mijn ouders
thuis wonen. Daarna pas ging ik mezelf
afvragen: wat kan ik nog wel en waar word ik
blij van? Ik was twintig. Voordat ik het gevoel
had: nu ben ik beter, nu kan ik alles weer, dat
heeft zeker tien jaar geduurd.
Overdag legt mijn moeder mij veelal in de
box en sluit zij zich steeds meer van me af.
Ik voel dat ook zij steeds verdrietiger wordt,
al is het om een andere reden: ze mist mijn
vaders aandeel in het geheel. 'We wilden toch
een fijn gezin vormen samen? Dat is toch iets
dat we al heel lang hebben gewild? Waarom
is hij er dan nu niet?' Ik hoor haar ziel tegen
zichzelf praten en begrijp haar verdriet maar
al te goed. Zij mist hem zoals ik haar mis.
(romanfragment)
We botsten continu. Van kinds af aan al.
Ik kon van mijn moeder niet accepteren
dat ze mij niet de liefde en aandacht gaf
waar ik naar verlangde. En dan krijg je dat
aantrekken en afstoten. Kreeg zij vervolgens
die liefde niet van mij, want ik was boos. Mijn
moeder groeide op in een kil en liefdeloos
gezin. Ik voelde wel dat ze van ons hield.
Maar ze wist niet hoe ze ons moest knuffelen
of tegen ons moest zeggen: dat heb je goed
gedaan. Ze had het zelf nooit geleerd. Ik heb
een Duitse moeder en een Indische vader. Ze
hebben elkaar in Spanje ontmoet. Ze wilden
alles voor elkaar zijn: liefde, vriendschap,
troost, bevestiging. Maar dan maak je jezelf
zo afhankelijk van de ander. Mijn moeder
zocht de liefde in mijn vader en ik zocht de
liefde in mijn moeder.
Plotseling ontploft mijn vader zoals hij
nog nooit is ontploft. Ik ben voor hem de
schuldige. Hij slaat mij met al zijn kracht in
een woeste beweging zo hard in mijn gezicht
dat ik achterover van de bank val. In een reflex
blijf ik in de foetushouding op de keukenvloer
liggen. Zijn bord met rijst en makreel valt
van de tafel en komt bij mijn voeten terecht.
(romanfragment)
Ik heb het er met mijn broer nog wel eens
over gehad en hij dacht dat het normaal
was om geslagen te worden. Maar ik dacht
altijd: dit klopt niet. Ik heb me er altijd tegen
verzet. Pas toen ik ouder was, begreep ik: jij
bent zo opgevoed en je weet niet beter. Mijn
vader is van 1940 en zijn vader is tijdens de
Japanse bezetting overleden. Hij heeft in het
jappenkamp gezeten met zijn moeder en er
veel geweld gezien. Hij heeft een incident
meegemaakt, waarbij de moeders hun
kinderen in de wc-ruimte hadden opgesloten
ter bescherming. Maar hij wilde toch zien
wat er buiten gebeurde, gluurde door de
kieren, en zag dat er vrouwen op de grond in
elkaar werden getrapt. Later, toen de oorlog
voorbij was, had hij geen vader meer en is hij
met de riem geslagen door nieuwe relaties
van mijn oma. Dat is natuurlijk veel erger
dan wat wij hebben meegemaakt. Hij moest
dan met zijn handen omhoog en z'n neus
tegen de muur staan en als hij z'n handen
liet zakken, kreeg hij weer tien slagen met de
riem. Hij zei tegen ons dat we niet mochten
klagen, want hij had het veel zwaarder
gehad.
Ik voel hoe mijn engelen om me heen staan en
dan voel ik ook de engelen van de liefde en de
helende engelen heel duidelijk. Even geniet ik
intens van deze engelenpracht. Ik voel hoeveel
zij allemaal van mij houden. Ik glimlach en ik
voel de tranen in mijn ogen door zoveel liefde
om mij heen. (romanfragment)
Ik zie mezelf als een synthese van oost en
west. Boeddhisme gaat uit van het zoeken
van je eigen pad naar verlichting, het helen
van je eigen wonden. Dat wilde ik bij elkaar
brengen met het christendom en God en de
engelen. Ik geloof dat er meer is tussen he
mel en aarde en ik heb ze engelen genoemd,
maar je kunt ze ook geesten noemen, of
overledenen, of gidsen. De boodschap is dat
er hulp is. Je hoeft het niet alleen te doen.
Iedereen communiceert op zijn manier met
een wereld die voor ons niet zichtbaar is. Na
tuurlijk heb ik het uitvergroot in mijn boek,
maar het is wel de manier waarop ik in het
leven sta. Iedereen krijgt op zijn manier hulp,
of dat nu van een overleden opa is, of dat je
het intuïtie noemt. Ik denk zeker dat mijn
spiritualiteit met mijn Indische achtergrond
te maken heeft; oma had het vaak over
geesten en over de krissen in huis. Dat heb ik
meegekregen. Maar ik heb ook met kinderen
gewerkt en die staan zo open. Kunnen ineens
aan je vragen: Ben je verdrietig? Ze voelen
dat gewoon.
Als kind voelde ik woede en machteloosheid,
maar daar kon ik niets aan veranderen. Als
volwassene kon ik besluiten om het in het
heden anders te doen. Iedere dag kun je
ervoor kiezen om te kijken wat er mis is in je
leven, of kiezen om naar de positieve kant te
kijken: hoe zou jij de band met je partner wél
willen hebben? Vervelende dingen gebeuren
toch in ons leven, die horen er nu eenmaal
bij.
Nog voor het nieuwe jaar gaat mijn moeder
weer terug naar het ziekenhuis. Ze is op,
doodop. Haar lichaam kan niet meer. Mijn
vader heeft die ochtend het ziekenhuis gebeld
en nog voor de middag wordt een ambulance
gestuurd. Zelfs in de auto zitten kan ze niet
meer. Mijn vader is ondertussen naar zijn werk
gegaan en dus ben ik even met mijn moeder
alleen, terwijl we wachten op de ambulance.
We zwijgen, ook als de mensen van de
ambulance haar ophalen. Ze dragen haar
voorzichtig op een brancard, die ze vervolgens
langzaam naar de voordeur rijden. Ik sta in
de hal en we kijken elkaar even aan voordat
ze naar buiten wordt gereden. We weten
allebei dat ze niet meer thuis zal komen.
(romanfragment)
Volgens mij heeft iedereen keerpunten in z'n
leven. Je staat op een splitsing en denkt: ga
ik nu mijn hart volgen, of ga ik op de oude
manier verder. Voor mij was het emotionele
keerpunt de dood van mijn moeder in 1999.
Toen ik op bed moest blijven liggen, kon
ik mezelf nog voorhouden: ik ga volgende
maand weer studeren, hoor. Maar als je
moeder overlijdt, terwijl je zelf nog zo jong
bent - ik werd helemaal door elkaar geschud.
Die liefde waar ik zo naar op zoek was, die
was er fysiek ook niet meer, ik kon die nooit
meer in haar vinden. Toen heb ik bewust de
december 2013 29
Moesson #6 december 2013.indd 29
30-11-13 09:43
