Z+Ï2_
af nu doe ik
alleen nog maar
dingen Waar ik me
^goed bij VoeL
jaar te leven. Justine: 'Toen ik dat voor het
eerst hoorde, kon ik het niet accepteren. Dan
stort je hele wereld in. Ik heb alles bij elkaar
gehuild. Milofibrosis is een zeldzame ziekte.
Slechts 1 op de 100.000 mensen krijgt het en
het is niet te genezen. Een lot uit de loterij,
maar wel het verkeerde.'
'Je wordt ineens in een heel korte tijd erg
vaak geconfronteerd met de dood. Hoe ga je
daarmee om. Ook voor mijn partner Ronald
was het een zware tijd. Ik had er twee keer
al niet meer kunnen zijn. En nu dit. Deze
ziekte. Weet je, soms zijn er dagen dat ik het
liefst alleen in een hoekje zou willen huilen.
Dat ik door mijn gezondheid niet meer kan
doen wat ik wil, vind ik zo moeilijk. Ik ben een
controlfreak. Dat ik nu niet meer alles kan
doen zoals ik wil en van anderen afhankelijk
ben, dat is nog steeds wennen. Tegelijkertijd,
het is fijn om op zulke momenten te merken
dat je er niet alleen voor staat.'
Sinds ze weet dat ze nog maximaal 10 jaar te
leven heeft, kijkt ze anders naar de dood. 'Ik
accepteer nu dat ik niet het eeuwige leven
heb. Vroeger was ik bang voor de dood. Nu
niet meer. Nu kan ik er mee omgaan en denk
ik: we moeten uiteindelijk ergens aan dood
gaan. Niet dat ik niet meer van het leven hou,
in tegendeel. Op een bepaalde manier geeft
het gegeven dat ik nog maximaal 10 jaar heb,
ook een soort van vrijheid. Ik leef anders. Veel
intenser. Ik geniet van alles wat ik kan. Als ik
iets wil doe ik het gelijk. Geen uitstel meer.
Morgen is te laat.'
Boek
Door haar ziekte is ze na gaan denken over
haar leven. Over wie ze is, wat ze belangrijk
vindt en waar ze vandaan komt. Momenteel
verwerkt ze haar ervaringen in een biografie.
In het boek vertelt ze over wat ze heeft mee
gemaakt sinds de ramp met de Costa Con
cordia, maar ook over haar leven ervoor. Over
haar ouders. De laatste tijd krijgt ze meer en
meer waardering voor alles wat haar ouders
voor haar gedaan hebben. Zeker sinds haar
inmiddels 20-jarige tweeling haar voor de
rechter sleepte omdat ze haar zorgplicht als
moeder niet zou vervullen. De kinderen won
nen de rechtszaak, maar verloren het contact
met hun moeder.
De rechter oordeelde dat ze tot de 21ste
verjaardag moest bijdragen aan de opleiding
van de kinderen zoals wettelijk verplicht is.
Haar eigen kinderen omschrijft ze dan ook
als 'verwend'. 'Wanneer ze merkschoenen
wilden, kregen ze die van mij. Nu besef ik
dat je kinderen altijd hun zin geven, je niet
een goede ouder maakt. Mijn ouders zijn
van de eerste generatie Indischen die naar
Nederland kwamen. Ze moesten zich hier
maar zien aan te passen en van weinig
rondkomen. Ik besef nu pas, hoe zeer dat
me gevormd heeft. Ik waardeer mijn ouders
nu meer dan ooit voor alles wat ze voor me
hebben gedaan en gelaten. En zie nu ook
waar ik als moeder te kort ben geschoten.'
Justine heeft zich voorgenomen om in haar
boek geen blad voor de mond te nemen.
'Waarom zou ik ook. Ik heb niet heel lang
meer te leven en daarom niets te verliezen.
Ik doe vanaf nu alleen nog maar waar ik me
goed bij voel.'
Bij het ter perse gaan van dit nummer werd
bekend dat Justine en haar vriend Ronald
hun relatie hebben verbroken.
januari 2014 17
#7 januari 2014.indd 17
