Ouwe Pinda's
Indonesië
Nederland
Aanpassen
Pidjit
Botol tjebok
Kroepoek
Sneeuw
Theater
Film
Kinderen
mee. En toen gingen we verder met spelen
en brak haar ineens het zweet uit en werd ze
niet goed.
Nadja: Eén keer geweest. Op Java en Bali.
Bodil: Ik ook maar één keer. Ik wil heel graag
nog een keer.
Nadja: Ik was toen nog een puber. Ik was
meer met mezelf bezig dan met het land.
Bodil: Ik was al 25 en ik voelde me daar net
een boerin. Iedereen zegt altijd dat ik smalle
polsen heb, maar daar voelde ik me groot en
breed. Dat vond ik shocking.
Nadja: Ik vond mezelf wit en raar.
Bodil: Toen realiseerde ik me dat ik ook bijna
niet Indonesisch ben, maar Chinees.
Nadja: En ik Nederlands.
Bodil: Een heel fijn land om in opgegroeid
te zijn. Maar ik kan me heel goed voorstel
len dat mijn familie het ontzettend moeilijk
heeft gehad. Want die overgang moet groot
zijn geweest. Ze kwamen helemaal van de
andere kant van de wereld uit alle koloniale
delen. Met de boot hiernaartoe en dan sta
je daar, in de sneeuw op je blote voeten. Dat
vind ik ongelooflijk.
Nadja: Ik denk dat het uiteindelijk heel fijn
voor ze is geweest. Ik zie een gelukkig gezin
met zes kinderen die hier allemaal hun plek
hebben gevonden.
Nadja: Het lijkt net of mijn familie er gewoon
is ingegleden. Als er problemen zijn geweest,
dan heb ik ze nooit gehoord.
Bodil: Ik zie die problemen wel. Zeker bij de
generatie die gewoon is overgeplempt van
Indonesië naar hier. Ik zie wel veel pijn. Al
leen al fysiek, in die flatjes, in die kou.
Bodil: Mijn oma wilde altijd dat ik haar ging
pidjitten en dan moest ik haar met twee
muntjes heel hard over haar rug masseren,
dat ze van die rode striemen kreeg en dan
riep ze: harder!
Nadja: Ik zou wel elke dag een goede pidjit
massage willen. Maar als je in Nederland
naar de masseur gaat, dan word je een uur
lang zacht met olie ingesmeerd, waar je
werkelijk helemaal gek van wordt.
Bodil: Jaaa!!! Ik ben opgegroeid met de botol
tjebok. Mijn oom kon niet geloven dat ze hier
alleen maar papier gebruikten. Hij dacht dat
Nederlanders schone mensen waren. De eer
ste keer durfde hij niet uit de wc te komen,
toen hij merkte dat er alleen maar papier
was. Hij vond dat verbijsterend. Hij ging ook
nooit op de wc zitten, maar erboven hurken,
met zijn voeten op de bril.
Nadja: Ik vind zo'n fles heel onhandig. Ik
snap niet hoe je dat doet. Ik pleit voor het
douchen na de wc gaan.
Nadja: Heerlijk.
Bodil: Helemaal als je het zelf bakt.
Nadja: Dat stinkt! Naar kattenvoer!
Bodil: Ja, dat zijn de garnalen. Mijn moeder
bakt zelf. Ik niet. Maar ik kook wel Indisch hoor.
Nadja: In de winter hing mijn oma haar was
goed buiten. Dat bevroor dan natuurlijk. Dat
werd keihard. Net kroepoek, zei ze dan.
Bodil: Ze waren in een contractpension bij
Epe beland toen mijn moeder voor het eerst
sneeuw zag. Daar ging ze op blote voeten
doorheen lopen, omdat ze in Indonesië ook
altijd op blote voeten liep. En toen merkte ze
hoe koud dat was.
Nadja: We hebben het in onze familie wel
altijd over de kou. Heb je genoeg aan? Heb je
wel een sjaal om? Heb je het niet te koud?
Bodil: Mijn grote liefde. Een ontzettend
mooie vorm om een verhaal te vertellen. Ik
schrijf graag stukken voor het theater. Dat
ben ik per ongeluk gaan doen en daarna ben
ik het blijven doen, omdat ik opdrachten
kreeg. In een theaterdialoog kan alles, je kunt
hele werelden scheppen.
Nadja: Ik hou heel erg van acteren. Maar ik
denk dat ik nu pas voor het eerst iets maak
dat heel dichtbij ligt. Dit is een voorstelling
waarvan ik altijd dacht: zo moet theater zijn.
Nadja: Ik ben begonnen met acteren bij de
film. Dankzij de film ben ik actrice geworden.
Bodil: Door mijn vader [Pim de la Parra; RS]
ben ik opgegroeid met film. Maar zelf ben ik
helemaal geen filmactrice. Ik moet heel hard
werken om goed over te komen in beeld.
Anderen, zoals Nadja, hebben dat van nature,
maar ik ben daar niet goed in.
Nadja: Ik was laatst gecast als moeder van
twee blanke kinderen. Dat vond ik fijn, want
er wordt over het algemeen vrij voorspel
baar gecast. In het begin speelde ik altijd
meisje, vriendin, hoer, zwerver of junk. En nu
ik ouder ben denken ze niet snel aan mij als
ze een moeder zoeken. Dan denken ze toch
eerder aan Hollandse vrouwen, maar in het
echt heb ik ook zo'n gezin met kleine blonde
kindjes.
Bodil: Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind
het wel leuk dat ze toch iets meekrijgen wat
ik als kind ook heb gehad. Ik heb een tante
die later naar Nederland is gekomen en die
spreekt ook nog niet zo goed Nederlands. Ik
vind het heerlijk dat ik ze nog kan meene
men naar die tante.
Nadja: Mijn kinderen zijn nog heel klein.
Mijn jongste kindje heeft blonde krulletjes
en blauwe ogen, maar hij heeft wel Chinese
oogjes. Dat vind ik een waanzinnige combi
natie. Ik zie wel hoe trots mijn moeder is op
haar blanke kleinkinderen. Zelf trouwde ze
met een Hollandse man. Met rood haar, een
witte huid, sproeten, bijna albino. Daar valt
ze echt op. En ik eigenlijk ook... Goh, is het al
zo laat? Ik moet de kinderen van de crèche
halen. Dat wordt pizza vanavond.
Bodil: Ja, bij mij thuis ook, denk ik.
januari 2014 33
Ouwe Pinda's van Bodil de la Parra en
Nadja Hüpscher. Muziek: Kees van der
Vooren. Vanaf 7 januari 2014 tot en met
2 februari 2014 in Theater Bellevue in
Amsterdam (tel.: 020 - 530 5301), daarna
in theaters door heel Nederland.
Speellijst: www.viarudolphi.nl
#7 januari 2014.indd 33
23-12-13 15:55
