Column
Verhaal van de straat
Ze is voor me bij de bloemenwinkel.
Het bloemstukje dat ik op de toonbank heb gezet, wordt bruut opzij
geschoven door de bloemiste om met een flinke dreun een enorme
palm neer te zetten, want zij is eerst aan de beurt.
Een kleine oude dame met een rugzak en een stok.
'Ik heb het niet gepast', zegt ze. Als het meisje van de bloemenwinkel
zegt dat dat niet geeft, reageert ze met: 'O, maar soms geeft dat wel.'
Hee! Hoorde ik daar nou een Indische tongval of niet?
Ze pakt haar portemonnee, ontvangt wisselgeld en bergt haar geld
weer op. Dat duurt allemaal een tijdje. Hoe gaat deze vrouw in gods
naam die palm meekrijgen?
De baas van de zaak gaat zich ermee bemoeien. 'Weet u wat?' zegt
hij gul, 'ik geef hem u wel buiten aan, dan zet u hem op een heup, dat
draagt wat makkelijker.'
De vrouw lijkt ermee in te stemmen.
'Gaat dat wel goed?' vraag ik de baas even later als ik ook heb afgere
kend en hij haar hoofdschuddend nog staat na te kijken. We zien haar
gebogen en moeizaam, ene hand stok, andere arm palm, de straat
uitlopen. 'Ik weet het niet, ze woont niet ver, zei ze', zegt hij en gaat
weer naar binnen. Ik wil eigenlijk naar huis, heb nog van alles te doen
en Moos denkt dat ik snel terugkom en ik heb geen telefoon bij me...
'Zal ik u maar even helpen, mevrouw? Waar woont u?' vraag ik haar
terwijl ik de palm overneem en in mijn krat op de fiets zet. Oei, echt
heel zwaar! Ze hijgt, hoest, stikt er bijna in. 'Niet ver, Cypresstraat',
weet ze er nog uit te brengen en kijkt me wantrouwend aan.
Bijna zwijgend vervolgen we onze weg. Van een praatje komt het
niet. Af en toe probeer ik haar wel luchtig iets te vragen maar ze vindt
me eng, dat merk ik aan alles. Door de stilte en het tempo waarin we
lopen heb ik tijd om er zelf op los te fantaseren. Is ze nou Indisch of
is het een totok die verraadt aan dat heel lichte accent er gewoond
te hebben? Zal ik zeggen dat ik haar geen kwaad doe, maar nee, dan
maak ik het waarschijnlijker alleen maar nog enger. Zal ze, net als
mijn man, laatst dat programma op tv hebben gezien waarin een
bende een oud vrouwtje vanaf de geldautomaat tot in de supermarkt
en zelfs tot voor haar huis achtervolgde en haar daar bruut be
roofde? En als ik het nu eens omdraai en ik denk dat ik een zielig oud
vrouwtje help maar zij een heel eng griezelig wijf is, fout geweest
in de oorlog en zo en zij mij zo meteen iets aandoet bij haar thuis?
Ik gruwel van het idee maar ben ook enthousiast: daar zit een mooi
kerstverhaal in!
We zijn in haar straat. 'Woont u beneden?' Ze schudt van nee en wijst
omhoog.
'Dan breng ik dit wel even naar boven, geen probleem!' zeg ik zo
vriendelijk en luchtig mogelijk terwijl ik de plant al uit de fiets draag.
'Zet daar maar neer, ik moet er nog een plek voor bedenken', zegt ze
vluchtig als we in de gang staan.
Ik zet de plant neer, wens haar er veel plezier mee en geef haar een
hand. Een kleine flauwe glimlach. Toch nog. Maar zodra ik de deur uit
ben, hoor ik dat de deur onmiddellijk drievoudig op slot wordt gezet.
Ik stap op mijn fiets en race naar huis. Hopelijk vraagt Moos zich niet
af waar ik blijf.
Esther Scheldwacht
(46) is actrice en theatermaakster en komt uit een
grote Indische familie. Ze is getrouwd met acteur Stefan de Walle (48)
en samen hebben ze twee zoons: Billy en Moos.
www.estherscheldwacht.nl
juli 2014 41
Moesson #1 juli 2014.indd 41
27-06-14 15:46
