Nelly-Jane Dahler, Jayne, mijn achternicht
met haar lange zwarte haren en donkere
flonkerogen. Als de dag van gisteren herinner
ik me het beeld van haar - nu ruim dertig jaar
geleden - verscheurd van verdriet op de
begrafenis van tante Nel, de grootmoeder
waar ze in haar boek zo liefdevol over schrijft.
In mijn verdere leven heb ik nog nooit iemand
zo intens verdrietig gezien. Tijdens de dienst
liep mijn moeder naar haar toe om
papieren zakdoekjes aan te vullen en haar
over haar haren te strijken. Ik zie nog de blik
die Jayne's toenmalige vriendje Rob mijn
moeder toewierp: een van totale ontredde
ring. Komt dit ooit nog goed?', leek hij haar
te vragen.
Het verlies van haar grootmoeder heeft
Jayne een plek kunnen geven, zo blijkt uit De
Stralen van de Zon. 'Voor ons', opent het boek.
Ik krijg een brok in mijn keel. Welk verhaal
wordt er straks verteld over de familie waar
ik deel van uitmaak en me verbonden mee
voel, maar toch bar weinig van af weet?
Nelly-Jane Dahler vertelt vol warmte en
begrip voor alle betrokkenen het verhaal van
haar moeder Janneke; een niet zo gewoon
Indisch meisje, dat geen blad voor de mond
neemt. Eigenzinnig en trots als ze is, beseft
Janneke dat ze altijd een keuze heeft, wat
het leven haar ook afneemt of voor haar in
petto heeft.
De Stralen van de Zon is het eerste boek over
Indië dat ik uit kon en durfde te lezen na
terugkeer van ons gezin uit Brazilië, inmiddels
bijna drie jaar geleden. Pogingen van mijn
moeder en schoonvader om mij weer aan het
lezen te krijgen over Indië, mislukten. Asta's
Moesson #2 augustus 2014_V4.indd 14
23-07-14 23:58
