Column
Spooknacht vol risolles en mijn oma
Ik droom over risolles.
Die zin bedenk ik als ik om 3.31 uur wakker lig.
Hm, dat is wel een leuke beginzin voor een nieuwe column voor
Moesson, denk ik: 'Ik droom over risolles.'
En dat ik dan net doe alsof ik over risolles heb gedroomd. Wat niet
waar is, maar dat hoeft de lezer niet te weten. Liegen mag, zeker als
schrijver, dat heb ik van Theodor Holman geleerd. Ik droom dus over
risolles en ik realiseer me dat ik het woord 'risolles' nu al zo'n vijf keer
heb gebruikt en dat dat literair nou niet bepaald een hoogstandje is,
ik geef het toe, maar het geeft mijn obsessie jegens de risolles wel
weer op dit moment want geobsedeerd ben ik nu wel een beetje.
Vergeet niet: het is nacht, het is weer eens zo'n spooknacht waarin ik
niet slapen kan. Ik vind risolles verreweg de lekkerste Indische snack
die er bestaat. Met stip op één.
Mijn vreugde was dan ook heel groot toen ik jaren geleden op mijn
eenentwintigste of zo een reis maakte door Portugal en in de barretjes
van Lissabon risoi kon kopen! Ze hebben het hier ook! Toch haalde die
het niet, en dat doet geen enkele, bij de risolles van mijn oma. Aha,
daar zijn we weer bij mijn oma! Mijn oma die ook almaar terugkeert
in mijn gedachten, mijn dromen en mijn columns. Maar werkelijk
waar, mijn oma maakte de meest verrukkelijke risolles die er bestonden.
Mijn moeder heeft wel eens een poging gedaan om ze te evenaren en
dat lukte bijna. Maar die van mijn oma heb ik nooit meer zo gegeten.
Gelukkig komt Bali Mandira, een toko hier bij mij in de straat redelijk
in de richting. Die zijn best heel goed. Afgelopen maandag ging ik
erheen maar dat was dom, want toen waren ze dicht. Had ik kunnen
weten, want alle toko's zijn hier op maandag dicht. Maar ik was even
verblind door mijn onstilbare honger naar risolles denk ik.
En vervolgens lig ik te piekeren. Waarom heb ik zelf nog nooit een
poging ondernomen risolles te maken? Is dat niet heel belachelijk als
je er zo'n fan van bent en al 46? Wordt het dan niet eens tijd om een
risolles te bereiden? O, ik heb het zo druk! Jaja, smoesjes! Het is waar
schijnlijk faalangst en luiheid. Twee lelijke eigenschappen.
Het zal zo ongeveer 3.55 uur geweest zijn dat ik via de risolles inderdaad
aan mijn oma denk en overvallen wordt door een diep gemis. Mijn
oma, bijna 30 jaar dood en het missen gaat niet over. Ik staar in het
donker, op zoek naar een teken van leven van gene zijde, maar dat
blijft uit. Tranen rollen over mijn wangen. Hee, ik huil. Ik rouw. Nog na
zo lang. (Zou het komen omdat dat ook het thema is van mijn nieuwe
voorstelling?) Mijn oma is voor mij het levendige dode bewijs dat je
nog lang kunt voortleven na de dood, zij in mijn gedachten bijvoorbeeld.
In mijn ziel.
4.20 uur. Ik besluit op te staan. Slapen gaat niet meer lukken. Binnen
kort, spreek ik nu af met mezelf, ga ik echt leren om risolles te maken.
Maar morgen, dan is het donderdag, rijd ik na mijn werk toch maar
even langs bij Bali Mandira.
Esther Scheldwacht
(46) is actrice en theatermaakster en komt uit een
grote Indische familie. Ze is getrouwd met acteur Stefan de Walle (48)
en samen hebben ze twee zoons: Billy en Moos.
www.estherscheldwacht.nl
augustus 2014 25
Moesson #2 augustus 2014_V4.indd 25
23-07-14 23:5
