'Heb je je laatste column al ingeleverd?' vraagt mijn broer die ook
voor Moesson schrijft.
Ik ben een op-tijd-vogel. Ik ben altijd en overal op tijd. Nooit te laat. Je
hoeft mij niet achter mijn broek aan te zitten. Ik ben een type waar je
op kan rekenen. Nu dus niet. Nu zit ik tegen deze column aan te hik
ken. Omdat het mijn laatste is. Omdat dit een afscheid is. En afscheid
nemen vind ik nou eenmaal moeilijk.
Ooit speelde ik in een voorstelling die 'Iep' heette, naar het boek van
Joke van Leeuwen.
'Dieg!' zegt het vogeltje dat de 'a' niet kan zeggen als ze uitvliegt. Van
haar mensenmoeder heeft ze geleerd hoe belangrijk het is om dag te
zeggen. Ik wil dat mooi doen. Goed doen. Grappig zijn. Nog van alles
zeggen, tijdens deze column.
Maar het lukt niet. Hoe doe je dat, dag zeggen?
Ondanks dat het mijn eigen besluit is, valt dit afscheid me zwaar.
Want laten we wel wezen, we zijn toch maar mooi twee jaar samen
geweest, u en ik. Dat is niet niks! Dat gaat me niet in mijn koude
kleren zitten! Ik heb altijd vanuit mijn hart en naar mijn beste kunnen
geschreven, maar het is nu eenmaal onmogelijk om iedereen in het
publiek tevreden te stellen.
Daarom wil nog graag het volgende zeggen. Tegen degenen die mij
graag lazen: zoek mij nog eens op in het theater, daar ben ik regel
matig te vinden (zie mijn website). Tegen degenen die mij niet graag
lazen: Hoera! Er komt een nieuwe! Jullie zijn van me af! Nieuwe
ronde, nieuwe kansen!
september 2014 41
Column
Zomer 2014. Ik zit op een wit houten bankje onder de lindeboom met
uitzicht op een Franse vallei te bellen. De boomkevers waarvan ik dacht
dat het krekels zijn, tsjierpen er lustig op los. Zo op het oog ziet alles er
rustig en vredig uit. Maar binnenin mij knaagt een grote onrust.
'Nee, nog niet, maar ik zal het een dezer dagen doen', beloof ik.
Afscheid nemen van de zesde klas, afscheid nemen van Opa, van Oma,
van mijn ouderlijk huis, van de toneelschool, van diverse huizen en
steden: ik vond het allemaal moeilijk. En terwijl ik dit schrijf, flitst
door mijn hoofd het Afscheid van Nederlands-Indië. Van mijn eigen
familie en met hen van zoveel families, hoe moeilijk dat geweest
moet zijn. En misschien nog steeds wel is...
Ik dwaal af. Terug naar het hier en nu.
Hoe het ook zij: ik wens iedereen het allerbeste en nog heel veel
leesplezier met Moesson.
En ik zeg het niet. Ik doe het lekker toch niet. Ik zeg geen 'Dag!' of 'Dieg!'
Ik zeg gewoon: wie weet, tot ooit.
Sampai jumpa!
(46) is actrice en theatermaakster en komt uit een
grote Indische familie. Ze is getrouwd met acteur Stefan de Walle (48)
en samen hebben ze twee zoons: Billy en Moos.
www.estherscheldwacht.nl
Moesson #3 september 2014.indd 41
27-08-14 23:19
