Goodbye to love
Tjendol
Sunrise
Willy is weg
Spekkoek-kerstboom
In memoriam Margie Bal
(1948-1999)
De cover Van de lelevizier Van 30 april
1966, altijd door Peter bewaard.
Jammerrr: bij het
tienjarig bestaan van
Tjendol Sunrise heeft
bassist Willy Pieters
besloten de band te
verlaten. Waarom?
Willy: 'Na ons jubi
leum was de vraag:
hoe gaan we verder
met Tjendol Sunrise?
Welke kant gaan we
op? Patrick, Marc en Jean-Paul wilden graag verder in een muzi
kale richting waar ik me niet lekker bij voel. Voor Tjendol Sunrise
is het alleen maar goed. Zo kan iedereen weer z'n creativiteit
kwijt. Tuurlijk zou het leuker zijn als dat samen met mij kon,
maar ik ben ook eigenwijs. Mijn hart ligt nu eenmaal bij hardcore
rockabilly.' Alles is in goed overleg gegaan. 'De jongens moeten
gewoon doorgaan en ik wil geen remmende factor zijn. Privé zit 't
tussen ons helemaal goed.'
Dennis Last is meubelontwerper en
meubelmaker, maar eigenlijk maakt
hij alles. Geef nèks, alsmaar van hout!
Nu heeft Dennis zich door zijn eigen familie met lichte en don
kere Indo's, laten inspireren bij zijn spekkoekserie: een stoere
meubelserie gemaakt van sloophout waarbij om en om - net
als bij spekkoek - donkere en licht planken worden gebruikt.
Zoals bij deze kerstboom, voor een échte Indische Kerst. Kijk
ook eens naar Dennis' spekkoek-fietskratten en spekkoek-
statafels op www.woody-woody.nl
6 Moesson
Muisstil was de zaal toen Peter van Zonneveld zijn ge
dicht voordroeg over zijn eerste liefde Margie Bal. Peter
sloot ermee ons jubileumfeest af rond de 1.000ste
editie van Moesson in juli 2012. En iedereen had tranen
in zijn ogen toen Tjendol Sunrise vervolgens nog één
keer Margie Ball's hit 'Goodbye to Love' speelde, uit
1965. De veertienjarige Emma Kerger zong. Dit najaar is
het precies 15 jaar geleden dat Margie overleed.
Ze was zijn eerste liefde en ze leeft niet meer.
Een Indisch meisje. Hij kende haar van school.
Dat jaar schreef hij de naam van zijn idool
in z'n agenda, meer dan duizend keer.
Ze gingen naar de West Side Story samen.
Onmogelijke liefde, met een triest besluit.
Ze waren aangedaan. Zij brak in tranen uit,
waardoor ze inniger naar buiten kwamen.
Ze waren veertien toen ze hem verliet.
Meisjes van die leeftijd zijn vaak ouder.
Hij was te jong, maar dat begreep hij niet.
Lang voelt hij nog haar snikken op z'n schouder.
Ik heb je éénmaal in de verte teruggezien.
Een schim in regenjas, verdrietig en alleen,
die op de Pasar in de menigte verdween.
Dat beeld verlaat me niet sindsdien.
Peter van Zonneveld
Moesson #6 december 2014.indd 6
27-11-14 19:49
