Jakarta is de Twitter-wereldkampioen. Per dag worden er vanuit de Indonesische hoofdstad 11 miljoen Twitter-berichten gestuurd. Goed voor 2,5 procent van alle tweets wereldwijd. En Indonesië telt bijna meer Facebook-gebruikers dan alle inwoners van Nederland en België samen. Maar wat maakt het vierde grootste land ter wereld toch zo gek van social media? Door Sjors Bos Foto's Kzenon (spread) en Jakkrit Orrasri (hand), Shutterstock In Indonesië heeft slechts een kwart van de inwoners thuis toegang tot internet via een ADSL- of kabelinternetverbinding. Desondanks zijn er maar weinig landen in de wereld die meer social media-gebruikers kennen. Alleen de Verenigde Staten, Brazilië en India tellen meer gebruikers van social media als Twitter en Facebook. En, het feit dat slechts een kwart van de Indonesiërs thuis een internetverbinding heeft, betekent niet dat ze niet online zijn. In tegendeel. Iedereen die recent in Indonesië is geweest, weet dat veel vooral jongere Indonesiërs zowat vergroeid zijn met hun Blackberry of Samsung-telefoon. Goedkope databundels Het gebruik van smartphones en featurep- hones (telefoons met internet) is in de afgelopen drie jaar verdubbeld. De goedkope databundels zorgen er bovendien voor dat internetten via mobiele telefoons in Indone sië vele malen goedkoper is dan een vaste internetverbinding thuis aan te laten leggen. De infrastructuur voor mobiel internet ligt er al. De rood-witte zendmasten die tot in de oerwouden van Papua zijn opgetuigd zijn daar het zichtbare bewijs van. Dankzij mobiel internet is het aantal internetgebruikers in Indonesië gestegen van 2 miljoen in 2000 tot 55 miljoen in 2012. En de groei gaat nog 22 Moesson Moesson #7 januari 2015.indd 22 steeds door. Dit jaar stijgt het aantal inter netgebruikers naar meer dan 155 miljoen. Loading Maar waarom zijn Indonesische smartpho- ne-gebruikers dan zo verzot op Twitter? Per seconde worden er tussen Sabang en Me- rauke bijna 400 tweets verstuurd. Waar komt die obsessie voor korte berichtjes van 140 karakters vandaan? Het antwoord is eigenlijk schokkend simpel. Wie weleens tijdens zijn vakantie een internetcafé in pak hem beet Denpasar of Yogyakarta is geweest, kent het probleem. Een draaiend zandlopertje: loading... Vast internet in Indonesië is na melijk het langzaamste internet ter wereld en mobiel internet is niet veel sneller. Er zijn slechts acht landen in de wereld waar mobiel internet langzamer is dan in Indonesië. Door dit trage internet, macet-net, hebben veel mensen geen zin om te wachten tot grote afbeeldingen eindelijk geladen zijn. Twitter is door zijn korte laadtijd ideaal voor het lang zame mobiele internet in Indonesië. Social sinds 1996 Om de populariteit van social media in Indonesië echt te begrijpen, moeten we echter terug naar 1996. De laatste jaren van het Soeharto-regime. In die tijd werd usenet, een plek op internet waar mensen via zogenaamde nieuwsgroepen berichten konden uitwisselen, gebruikt als hét middel om de oppositie tegen Soeharto te organi seren. Oppositieleiders communiceerden via usenet met elkaar om zo de telefoontaps en andere afluisterpraktijken van het regime te ontwijken. Ook werden artikelen die te kritisch waren voor openbare publicatie via usenet gepubliceerd. Contact houden en interessante dingen met elkaar delen. Precies wat veel mensen doen met de social media van vandaag. En nog voor Hyves en Facebook populair werden in Nederland, zaten veel Indonesiërs in internetcafé's al op Friendster. De voorloper én inspiratiebron voor Face- book. Economie Mensen met een smart- of featurephone, volgen in Indonesië gemiddeld 5 sociale net werken. Voor de meesten zijn social media bovendien internet. Ze doen niets anders. Grote bedrijven weten dit ook. Zo geeft Unilever Indonesia een groot deel van zijn marketingbudget uit aan advertenties op social media. Daar zitten de mensen immers. Hoewel tv nog steeds massamedium num mer 1 is, wordt tijdens de reclameblokken er lustig op los getwitterd. Campagnes op Facebook hebben een veel groter én directer bereik. En als je Indonesische vrienden op

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 2015 | | pagina 22