Willem Jan Otten
en het grote,
Je moet maar op het idee komen: een toneelstuk met een hoofdpersoon die
helemaal niks zegt. Die van begin tot eind zwijgt, maar ondertussen wel iedereen
in zijn greep houdt, inclusief het publiek. Indischer kan haast niet, zou je denken.
Deze winter gaat Een sneeuw opnieuw op theatertournee.
Soms denk ik - wij zijn te
ingewikkeld. Te indirect'
Ik praat de hele tijd, alleen
niet hardop'
De storm is gaan liggen, en
toen kwam ik'
INTERVIEW
familiegeheim
Geert Onno Prins Merlijn Doomernik
Vanaf deze maand speelt Een sneeuw uit 1981
weer in Nederlandse theaters, een toneel
stuk over een zwijgende hoofdpersoon.
De hoofdrolspeler heeft geen tekst en het
verhaal lijkt juist te gaan om alles wat niet
uitgesproken wordt.
Dit is het verhaal in het kort: het is eind jaren
zeventig, 35 jaar na de oorlog. Panda, de
hoofdpersoon, is terminaal ziek, hij is geope
reerd aan zijn strottenhoofd en kan niet pra
ten. In Duitsland wordt een geruchtmakend
proces gehouden tegen oorlogsmisdadigers.
Panda heeft een Duits vernietigingskamp
overleefd, maar is te verzwakt om tegen de
daders te getuigen. Die zullen daarom vrij
gesproken worden. Zijn vriendin, mevrouw
Quint, heeft eveneens een traumatisch oor
logsverleden: haar man is tijdens de oorlog
in Birma omgekomen en zijzelf heeft met
haar drie kinderen en haar ex-schoondochter
Bibi in Tjideng gezeten. Nu blijft iedereen
overnachten om Panda's laatste verjaardag
te vieren. 's Morgens belt de enige afwezige,
zoon Frank, uit Canada op. Zo is het gezin
tijdens dit laatste ochtendmaal nog één keer
heel even compleet. Panda overlijdt.
'Maar... eh... hoe kwamen we hier eigenlijk
op? Neuh, ik ben niet Indisch. Ik heb een
Indische móeder.' Willem Jan Otten schrijft
helder, maar praat zoekend, associërend,
soms op het warrige af. Dat laatste vandaag
misschien wat extra omdat het laat is gewor
den gisteravond en hij eigenlijk zelfs onze
afspraak een heel klein beetje was vergeten.
Geeft allemaal niet. We zitten heerlijk met
een kop koffie op de bovenste verdieping
van een hoge flat in Amsterdam-Osdorp. Zijn
Indische moeder, Marijke Ferguson, woont
in de flat tegenover. Tijdens ons gesprek kijk
ik af en toe of ik aan de overkant niet een
statige Indische dame kan ontdekken. Het in
terieur van Ottens appartement is spiritueel,
artistiek en licht. Hier woont iemand die op
zijn gemak is met zichzelf en zijn gedachten.
Willem Jan Otten (Amsterdam, 1951) ontving
afgelopen jaar de hoogste literaire onder
scheiding van Nederland, de P.C. Hooftprijs,
voor zijn veelzijdige oeuvre dat bestaat
uit gedichten, toneel, romans en essays. In
november is bij Van Oorschot Droomportaal
verschenen, een bundel verhalende essays,
die zo vanuit hemzelf geschreven zijn dat je
ze evengoed piekerans had kunnen noemen.
Drie autobiografische schetsen gaan over
het Indische oorlogsverleden van zijn familie,
waaronder de toespraak die hij op 4 mei
hield over Tjideng, tijdens de dodenherden
king in de Nieuwe Kerk.
Als eerste schrijvers van de Indische tweede
generatie worden doorgaans in één adem
januari 2015 41
Moesson #7 januari 2015.indd 41
20-12-14 09:00
