qua vorm als inhoud. Kees: 'Dat was een
leerzame ervaring. Niet alleen doordat we
een beter inzicht kregen in de Indonesische
kant van het verhaal. Maar ook door stil
te staan bij de vraag: hoe ga je met een
gedeeld verleden, met meerdere kanten van
het verhaal om. Ook de manier van werken
was leerzaam. Ria, artistiek leidster van het
Papermoon Theater, zei op de eerste dag
"Ik ben benieuwd wat de oude man gaat
zeggen." Dat is een totaal andere manier van
kijken naar een karakter. Wij zijn gewend van
te voren op te schrijven wat iemand gaat
zeggen. In Indonesië werd het karakter echt
als een op zichzelf staand iemand gezien.'
Maar ook de manier waarop theater wordt
gemaakt en beleefd is heel anders dan Kees
in Nederland gewend is. 'In Nederland schrijf
en repeteer je een half jaar, speelt een stuk
of tien try-outs en dan ga je voor een langere
periode de theaters langs. In Indonesië werkt
dat anders. Daar repeteer je een half jaar
voor een voorstelling die je maar twee of drie
keer speelt. We spelen Hete Peper, wat drieta
lig is (Indonesisch, Engels en Nederlands) drie
keer in Yogyakarta. Ik moet zeggen: door dat
kleine aantal voorstellingen voelde het soms
net als vroeger, toen ik een schooloptreden
deed. Wat dat betreft ben ik blij dat we vanaf
maart de voorstelling nog een twintigtal
keer in Nederland spelen.'
Een stil gemoed
Is Kees Scholten niet bang voor de reacties
in Nederland? Hete Peper is een stuk waarin
Poncke Princen even voorkomt. Een stuk
waarin de geslepen bamboesperen en KNIL-
militairen oog in oog met elkaar komen te
staan. En ook het verhaal van de gewone
mensen, Indonesiërs én Indo's die tijdens
de dekolonisatieoorlog het hoofd boven
water probeerden te houden, komt aan bod.
26 Moesson
Moesson #9 maart 2015.indd 26 7©+ 27-02-15 10:58
