Column
Poirrié's Perikelen
Wel te verstaan
i
Respect: beroemde voetballers dragen het op hun shirt, stickers en
reclameborden staan er vol van, kortom: die wereldomvattende roep
om waardigheid behoeft geen uitleg. Maar wordt helaas niet door
iedereen begrepen, laat staan toegepast.
Hoeven we niet meteen een heel stadion af te breken of rode kaarten
uit te delen en moeten we onze onverwoestbare sabar-gevoelens
maar met elkaar delen. Wie weet komt het er in het Nieuwe Jaar
nog van dat de vanuit het Torentje opererende roofridders worden
verdreven. Zal de wassende vloed van rebellerende thuiszorgers het
tij en daarmee ook de orde doen keren. Komen de hulpbehoevenden
tenminste ook weer tot rust.
Maar mogen we ook niet te vroeg juichen voor de door sommi
gen met open armen ontvangen 'take it or leave it backpay-deal'.
Een uitslag die eerst na 70 jaren werd bereikt. Ten gunste van zo'n
1100 overgebleven voormalige krijgsgevangen Rijksambtenaren en
KNIL-militairen in WO II. En niet omdat ze daar het wettelijke recht
toe hebben, maar op louter morele gronden en ondanks het feit dat
de Nederlandse regering in Londen destijds - naar aanleiding van
Pearl Harbor - de Nederlandsch-Indische regering bij monde van HM
Wilhelmina in oorlog met Japan werd geacht. Een uitspraak van een
Koningin der Nederlanden en dus ook van Nederlandsch-Indië, die
van de nodige overmoed getuigde, maar over alle (grond)wettelijke
plichtplegingen heen reikte en zeker niet rijmde met het langdurige
getraineer en de deels onbevredigende afloop.
En moeten we misschien ook met nog wat meer geduld op het mo
ment wachten dat er meer energie wordt gestoken in het bovenwater
halen van de Bersiap. Zodat er ook wat meer evenwicht komt in wat
er allemaal tevoorschijn blijft komen over de gewelddadigheden van
onze militairen in de dekolonisatie-periode. Zoals het bericht van
november vorig jaar, aangaande teruggevonden foto's van stoffelij
ke overschotten van geëxecuteerde Indonesische vrijheidsstrijders.
Materiaal dat toegeschreven wordt aan activiteiten van ons eigen 5e
infanterie bataljon Andjing Nica van het KNIL. Waarvan zoals vermeld
executie zowel als uitvoering en toedracht niet onomstotelijk zijn be
wezen, en sneuvelen in de strijd niet moet worden uitgesloten. Maar
waar wel genoeg in wordt gesuggereerd. En mag daar ook aan wor
den toegevoegd dat genoemde eenheid aanvankelijk als een kleine
minderheid van onderbewapende sans-culottes opereerde en pas na
het luwen van de Bersiapgruwelen en het verlies van eigen gesneu
velden en gewonden eerst in maart 1946 de eerste drie Nederlandse
OVW-bataljons in Bandoeng en Tjimahi konden begroeten.
Zat ik met een kennis over allerlei wederwaardigheden te praten en
kwamen er een paar tempo doeloe-onderwerpen op tafel. Had ik het
over het stille Nederlandse (ver)zwijgen van sommige dingen en zei
die kennis plotseling: 'De Nederlanders hebben jullie Indonesiërs nog
al wat aangedaan.' Heb ik hem maar verteld dat ik geen Indonesiër
ben maar een Nederlander. Een Indische Nederlander, wel te verstaan.
Jack Poirrié groeide op in Batoeradja en woont
sinds 1951 in Nederland. Elke maand schrijft Jack
Poirrié in Moesson over zijn perikelen.
februari 2016 17
Moesson #8 februari 2016.indd 17
26-01-16 13:12
