LIFESTYLE overlijdens wordt nooit gesproken.' Dat geldt ook voor bepaalde onderwerpen in Yuki's roman. Zo haalt hij daarin de dood aan van zijn neefje. 'Mijn neefje heeft zelfmoord gepleegd toen hij zeventien was, ik was toen achttien. Zijn ouders zijn heel bang dat mijn neefje in de vergetelheid raakt, en dit wordt alleen maar versterkt door de zwijgzaam heid binnen de Indische tak van de familie. Op zijn sterfdag vind ik het heel belangrijk om ze op te bellen en ze te laten weten dat ik extra aan hem denk, maar de rest van de familie doet dat niet. Er wordt niet over gesproken. Terwijl eigenlijk geldt: hoe meer je het bespreekt, hoe makkelijker het wordt.' Ook het onderwerp drugs, dat veelvuldig wordt aangehaald in Yuki's roman, is binnen het gezin onbesproken gebleven. 'Tot mijn debuut uitkwam, dat ik heb geschreven toen ik tweeëntwintig was, wist mijn vader hele maal niet van het bestaan van bijvoorbeeld xtc af. Er zit veel drugs in mijn boek, en dat heeft hij allemaal gelezen, maar daar heeft hij tegen mij nooit iets over gezegd.' Risicoanalyse Yuki's vriendin, met wie hij nu al een tijdje gaat, is ook Indisch. 'Ook haar opa heeft een bepaalde package, waarover binnen de familie wordt gezwegen.' Naar eigen zeggen heeft Yuki dat geslotene een stuk minder. 'Ik heb de Nederlandse openheid meer van mijn moeder meegekregen.' Bovendien viel de Indische zwijgzaamheid, de ongemak kelijkheidscultuur zoals hij het zelf noemt, in vergelijking met de rest van zijn familie binnen zijn eigen gezin nog mee. 'Misschien omdat mijn vader door zijn sterke huwelijk met mijn moeder heeft geleerd om over dingen te praten. Mijn vader is van zijn zes broers en zussen nog de meest zweverige, de meest artistieke, hij is muzikant en heel dicht bij zijn gevoel. Hij probeert toch aan mij door te geven dat het belangrijk is te praten over de dingen. Dat zie ik minder terug bij de rest.' Toch ziet Yuki de Indische ondergeschikte rol ook terug in zijn vaders muziekcarrière. 'Wat betreft carrièrekeuze wordt er binnen de fa- 28 Moesson milie altijd op zeker gespeeld, er wordt altijd een risicoanalyse gemaakt van te voren, al gaat het om het aanschaffen van een mag netron. Dat deed mijn opa vroeger letterlijk, op allerlei briefjes die ik dan op de tafel zag liggen. Ik ben de enige van de familie die eigenlijk "ontspoord" is geraakt wat betreft mijn carrière. Ze denken: Yuki heeft met zijn muziek en schrijven gekozen wat hij leuk vond en gelukkig heeft dat goed uitgepakt. Of: "Van hoge hoogte, val je heel diep" - dat zeiden ze laatst nog toen ik voor een opname voor Kris Kross in Los Angeles moest zijn. Dat zijn typische geluiden uit onze familie, maar daar heb ik eigenlijk geen moeite mee. Ze vinden het ook leuk om te volgen wat ik doe.' Yuki's vader heeft een eigen muziekschool, waar hij gitaarles geeft. 'Hij is zo'n sterke muzikant, hij is weergaloos op de gitaar', vertelt Yuki. 'Ik denk dat hij een heel groot muzikant had kunnen zijn als hij een iets ander karakter had gehad. In Duitsland wordt hij gezien als een meester.' De Indische ondergeschiktheid heeft zijn vader in zijn carrière toch tegengehouden, vermoedt Yuki. 'In een ondergeschikte rol neem je nooit risico in jezelf uitdragen of op de voorgrond plaatsen. Anderzijds werkt mijn vader nu aan een boek waar hij minstens vijftig jaar voor heeft gestudeerd. Hij heeft een eigen techniek ontwikkeld en is al in gesprek met uitgevers. Het wordt zijn levenswerk.' Indopower Zijn muzikaliteit heeft Yuki dus van zijn vader meegekregen. Vanaf zijn vijfde kreeg hij van hem gitaarles. Het heeft zijn muzieksmaak gevormd. 'Jaren later merk je toch dat je als dertienjarige puber een voorkeur hebt voor een bepaalde muziek, blues en R&B in plaats van pop. Rond die tijd begon ik ook met mijn Indische vrienden dingen op het schoolplein te roepen zoals Indo-power, merkte ik dat ik een kleurtje had en dat ik van pittig eten hield.' Yuki's eerste herinnering aan het Indisch-zijn heeft dan ook te maken met eten. 'De beste vriendin van mijn moeder is ook getrouwd met een Indische man. Daar gingen wij vroeger vaak heen, en dan aten we Indisch. Indisch eten bestaat natuurlijk uit veel groente, als kind wilde ik dat niet. Dus ik wist als we daar gingen eten: gado-gado - net als bij mijn vaders kant van de familie trouwens. Als kind ging ik liever naar mijn moeders kant, want daar hadden we altijd patat.' Tegenwoordig is dat allemaal anders en is het zijn lievelingseten. Yuki kookt nu zelf Indisch, samen met zijn Indische vriendin. Indisch koken heeft hij van zijn moeder geleerd, die een paar jaar geleden als Neder landse heeft meegedaan aan een kookwed- strijd op de Pasar Malam. 'Dit is een mooie anekdote om te vertellen', zegt Yuki. 'Mijn moeder had eigenlijk het winnende gerecht bereid, een gerecht met bonen, ze kwam door elke ronde heen, het was eigenlijk al besloten. Toch hebben ze uiteindelijk een In dische laten winnen. Dat was de eerste keer dat mijn moeder zich een beetje gediscrimi neerd voelde.' Wat er voor de toekomst op Yuki's planning staat is in elk geval een reis naar Indonesië. Hij is er nog nooit geweest. 'Ik heb vanaf het moment dat ik begon met werken, nooit lang genoeg vrij gehad om een lange vakan tie te plannen. Maar ik wil binnenkort heel graag gaan, niet alleen voor het boek dat ik over de reis van mijn opa wil schrijven, maar ook om te zien hoe het land is. Mijn vrien dinnetje wil vooral graag gaan, zij is er al ge weest.' Op de langere termijn verwacht Yuki internationaal succes met Kris Kross en zijn tweede boek uit te brengen, dat een leuke en avontuurlijke roman zal worden. De roman over de reis van zijn opa schuift hij nog even vooruit. 'Ik wil de komende vijf jaar vooral veel optreden met Kris Kross. En trouwen en een kind krijgen, misschien wel twee. Dat is wel een goede doelstelling toch?' Moesson #9 maart 2016.indd 28 23-02-16 15:51

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Moesson | 2016 | | pagina 28