In hetzelfde vliegtuig
Ana van Keulen
Geboren: 13 april 1976 in Bogor
Ter adoptie afgestaan op
tweeenhalf jarige leeftijd.
Ana van Keulen
INDONESIË
Tot zijn negentiende had Remco geen
behoefte om naar zijn geboorteland
te gaan. Zijn ouders vertelden hem al
vroeg dat als hij er klaar voor was, ze een
potje hadden om naar Indonesië te reizen.
Eenmaal in Indonesië was hij verkocht en
werd verliefd op het land. Hij hield zichzelf
aan de belofte om ooit terug te keren. 'Ik
wilde dat pas wanneer ik een diploma en
goede kansen had.' De behoefte om zijn
biologische ouders te zoeken had Remco
niet. 'Die prikkel is er nooit geweest. Dat
gevoel is ook niet sterker geworden nu
ik hier woon. Als het er niet is, dan moet
je het niet forceren.' Zijn adoptieouders
in Nederland mist hij nu hij in Indonesië
woont. 'Jasmijn, onze oudste dochter, was
net geboren toen wij voor mijn werk naar
Singapore vertrokken. Het was hun eerste
kleinkind. Dat was erg moeilijk voor ze.
Maar ze wisten dat het mijn droom was
om naar Indonesië te gaan. Dat heb ik mijn
vrouw ook altijd gezegd. Voor haar was het
ook moeilijk.'
Remco leerde zijn vrouw Ana in 2001 ken
nen toen hij voorzitter werd voor de adop
tievereniging Asalsaya. 'Ik was helemaal
niet op zoek naar iemand met dezelfde
achtergrond, juist niet. Ik zag het niet zo
zitten om naar die organisatie te gaan,
maar deed het voor een kennis. Ik dacht
dat ik met emotionele drama's te maken
zou krijgen maar het was heel gezellig.
Wanneer je allebei dezelfde achtergrond
hebt, begrijp je elkaar beter. Je herkent bij
elkaar de gedragskenmerken, je hebt meer
geduld en hoeft elkaar niets uit te leggen.
Iemand anders zou misschien weglopen.'
Remco ziet zijn adoptie nu als voordeel. "In
mijn werk als directeur bij een lokale joint
venture in melkproducten in Surabaya,
beweeg ik me als Indonesiër. Daardoor
vertrouwen ze mij sneller. Maar ik kan me
ook Nederlands opstellen als ik met Neder
landers werk. Ik zie mijn achtergrond echt
als toegevoegde waarde."
20 Mnessnn
r
1 5/
■%3m
naar Nederland, zat naast Ana nog een ouder
geadopteerd meisje uit hetzelfde weeshuis.
Zij kon Ana later nog veel vertellen. 'Met haar
en andere geadopteerde kinderen uit het
weeshuis, heb ik nog steeds contact. Zij zijn
als een soort eerste familie voor mij. In Ne
derland kreeg ik er drie broers bij. Ik heb het
altijd als gezellig ervaren. Later adopteerden
mijn ouders nog een meisje uit Indonesië. Ik
vond het allemaal vrij vanzelfsprekend.'
Hoewel Ana al jong bij haar Nederlandse
familie kwam, merkte zij toch dat ze anders
was dan de rest. 'Ik was minder direct, meer
bescheiden dan mijn broers. Ik zag herken
ning bij Indische mensen. Als enige kleurling
in de klas in Sliedrecht werd ik wel eens
gediscrimineerd. Dan riepen ze: Chinees!'
Toch vindt Ana dat ze niet veel problemen
ondervond door haar adoptie. 'Wel had ik
huilbuien omdat ik wilde weten wie mijn ou
ders waren. Die behoefte heb ik altijd gehad.
Andere geadopteerde kinderen hadden last
van identiteitsproblemen of hechtingspro-
blematiek. Ik had daar minder last van. Wel
voelde ik soms een leegte en verdriet dat ik
niet kon benoemen.'
Haar ouders spraken altijd open over Ana's
adoptie. 'Ze bekeken met mij de foto's van het
weeshuis. Ik trof het met mijn Nederlandse
ouders. Andere kinderen hadden wel proble
men. Zelf heb ik nu twee dochters en ben ik
net bevallen van ons derde kindje, een zoon. Ik
ben blij dat ik ze een veilige basis kan bieden.
Problemen schuif ik niet af op mijn adoptie.'
Ana was 18 jaar toen ze haar biologische
ouders vond. Tussen haar adoptiepapieren zat
een adres dat klopte. 'Ik kom uit een klein dorp
Ana en Remco met hun kinderer
Moesson #10 april 2016.indd 20
99-03-16 1611
