MAHBOOBA MENAPAL,
SPECIALIST OUDERENGENEESKUNDE
De energie en liefde van een toegewijd arts
NUSANTARA
HET BESTE UIT
TWEE WERELDEN
ADVERTORIAL
Door Peter Huijs, BTH-Thinkpictures Foto Joyce Brilleman
Mahbooba Menapal is specialist ouderenge-
neeskunde bij Nusantara, een zorginstelling
voor Indische, Molukse en Javaans Surinaam
se ouderen, met vestigingen in Bussum,
Almere en Ughelen. Menapal werkt als arts
voor kwetsbare ouderen zowel in als buiten
het verpleeghuis.
Kabul in Afghanistan
Ik ben in een gesloten stad opgegroeid, in
de jaren zeventig en tachtig van de vorige
eeuw. Wij zijn nooit de stad uit geweest,
ons leven bestond uit naar school gaan en
weer naar huis, dag in dag uit, jaar in jaar uit,
maar we waren gelukkig. Mijn vader had een
invloedrijke positie, hij was militair en vond
het belangrijk dat we een opleiding deden.
Al mijn broers werden ook arts, omdat je
dan niet in politieke of militaire dilemma's
hoefde te geraken: je hielp mensen en dat
was altijd goed.
Wij kregen in de onrustige jaren negentig
van de vorige eeuw, toen Afghanistan gebukt
ging onder burgeroorlog en stammenstrijd,
meerdere aanbiedingen om naar Amerika
te gaan. We konden weg, maar we wilden
niet, want we waren hier in Kabul nodig. Zo
voelden wij dat. Wij wilden onze mensen
helpen. Maar uiteindelijk dwongen de oor
logsomstandigheden ons het land uit. Met
niets anders dan de kleren die we aanhadden
vluchtten we, achterin een open vrachtwa
gen uit Afghanistan naar Pakistan, waar een
van mijn broers in een ziekenhuis werkte.
Niet veel mensen zouden graag ondergaan
wat mijn familie en ikzelf hebben meege
maakt. Aan de Universiteit van Kabul als arts
afgestudeerd. Nadat mijn vader overleed, ge
vlucht uit Afghanistan. In Pakistan van 1992
af als arts voor verschillende hulporganisa
ties in vluchtelingenkampen gewerkt. Alleen
maar keihard werken, om het heimwee naar
mijn moederland, en het verdriet om het
verlies van mijn vader niet te hoeven voelen.
Het leed ervaren van al die mensen, wat ze
meemaken als rugzak meedragen. Dan, eind
2000 naar Nederland. Mijn man had asiel in
Nederland gekregen. Vier jaar later volgde ik
naar Nederland in het kader van gezinsher
eniging. Na bijna tien jaar als arts werkzaam
te zijn geweest, bleek ik hier niet als arts aan
het werk te mogen. Opnieuw de arts-oplei
ding, maar eerst een taalcursus, en dan nog
een taalcursus. Voor je opnieuw toegelaten
wordt nog examen Engelse taal op universi
tair niveau - geen Nederlander die dat hoeft
af te leggen voor hij medicijnen gaat stude
ren. Daarna een medische taalcursus, weer
een half jaar. Gevolgd door doctoraal examen
basisarts. In september 2004 coschappen.
Dat was het zwaarst, achter zo'n witte jas
aansjouwen en dingetjes opschrijven. In
2006 ben ik opnieuw afgestudeerd. Mijn
derde kind was vijftien dagen oud toen ik
mijn diploma kreeg.
Tolerant? Ha!
Ik heb geluk gehad, dat besef ik goed. Maar
de arrogantie van het Nederlandse systeem!
'Wij tolereren jullie!' Kom op, zeg, ben ik een
kwade tumor die je moet tolereren? Breng
ik geen meerwaarde? Ik haat het woord
tolerantie... Nederland is een tolerant land?
Ik kom uit een cultuur van delen. Hier leeft
ieder op zichzelf, men wil niet verbinden.
Mensen uit andere culturen vertegenwoor
digen iets. Zij verrijken de samenleving, maar
dat wordt niet gezien. Niet alleen professi
oneel, maar ook door de manier waarop we
met groot leed en tegenslagen omgaan. Er
is zoveel wijsheid deze kant op gekomen.
maar het wordt niet gezien, niet verdragen,
wellicht omdat het de vinger op een vorm
van geestelijke armoede legt?
Maar begrijp me goed, ik ben een bevoor
recht mens, zo voel ik het echt. Want het gaat
er niet om of het zwaar is geweest. Iedereen
heeft het zwaar. Indertijd werkte ik hier
via een uitzendbureau. Ik wilde graag een
specialisatie doen in voorplantingsgenees-
kunde (fertiliteit), maar de opleider vertelde
48 Moesson
Moesson #10 april 2016.indd 48
22-03-16 16:12
