dan ik in zinnen
kan uitdrukken'
Marion Bloem schreef een roman
over haar moeder, Jacqueline Melanie
Bloem-Kouthoofd. Een liefdesverklaring
die leest als eerbetoon aan een hele
generatie vergeten vrouwen.
INTERVIEW
'Dapperder
Door Ricci Scheldwacht Fotografie Frédérique Vlamings
Haar goede hand, de nieuwe roman van Marion Bloem begint zo:
Over mijn moeder heb ik veel geschreven. Of eigenlijk
dat ook weer niet. Ik heb telkens iets van haar geleend
en het gehavend teruggegeven. Ze heeft daarover nooit
geklaagd, terwijl het niet gepast is om van iemands
trouwservies ongevraagd de theepot, een ontbijtbord,
botervloot of schoteltje uit de kast te nemen, die te
gebruiken en niet netjes te retourneren, maar maan
den, jaren later in scherven, of op een verkeerde manier
gelijmd, in een etalage te presenteren met de trotse
woorden: 'Kijk eens wat ik heb gemaakt! Je mag er net
zo vaak naar kijken als je wilt.'
Ze is kleurrijker dan ik zwart-op-wit kan beschrijven. Ze
is complexer dan een leesbaar boek tolereert en ze is
dapperder dan ik in zinnen kan uitdrukken.
Mijn broers en zus adviseer ik dit boek niet te lezen,
tenzij met het besef dat hun moeder de mijne niet
is en de mijne niet de vrouw is van mijn zeven jaar
geleden overleden vader, noch de dame over wie haar
buurvrouw de laatste jaren telkens klaagt: 'Ze gaat wel
vreselijk achteruit. Ze is vaak verward. Ze zou niet meer
op zichzelf moeten wonen, het wordt levensgevaarlijk,
weet je dat.'
Wie het oeuvre van Marion Bloem (Arnhem, 1952)
kent, kent de verhalen van de Indische familie die
ze erin beschrijft. De Indische ouders. De Indische
oma. De Indische opa. De tantes. De ooms. De neven
en nichten. Sinds haar debuut Geen gewoon Indisch
meisje (1983) keren ze regelmatig terug. In Vaders
van betekenis (1989), Ver van familie (1999), Vervloch
ten grenzen (2009), en laatstelijk in het epische Een
meisje van honderd (2012). Ze kwamen ook in beeld
in de documentaire Het land van mijn ouders (1983),
de speelfilm Ver van familie (2006) en de theater
voorstelling Geen gewoon Indisch meisje (2015). Haar
moeder, haar vader, haar oma Em, haar opa Paul, en
al die andere familieleden, die ze soms andere namen
geeft en soms ook niet.
Drieëndertig jaar na haar romandebuut Geen gewoon
Indisch meisje, waarin ze de reis beschreef die ze sa
men met haar moeder naar Indonesië maakte, komt
Marion Bloem met een roman over haar moeder. Het
besef dat ze die moest schrijven kwam toen ze vorig
jaar met Geen gewoon Indisch meisje in het theater
stond. In de voorstelling was de verhaallijn van de
moeder de belangrijkste geworden, belangrijker dan
12 Moesson
Moesson #11 mei 2016 (origineel).indd 12
26-04-16 16:27
