De tempo doeloefoto van
TEMPO DOELOE
UITEINDELIJK IS DIT MIJN ULTIEME
tempo doeloe foto. Mijn opa en oma Tokaya,
die ik beiden niet gekend heb omdat ze al
voor mijn geboorte in Indonesië zijn overle
den, en hun kinderen. Het jongste kind is mijn
moeder. De foto moet eind jaren twintig zijn
gemaakt in het toenmalige Batavia. Het is de
enige foto van mijn grootvader, aan wie ik
mijn tweede naam te danken heb, en mijn oma
samen. Mijn oma's meisjesnaam was Newland,
maar aan haar uiterlijk zie je duidelijk ook de
Chinese familielijn. Indischer kan bijna niet. De
Indonesische mevrouw is de hulp die speciaal
voor de jongste jongen in het gezin moest
zorgen - ook dat is een aspect van tempo
doeloe. Ondanks alle mooie verhalen over de
band met het personeel, stonden ze letterlijk
en figuurlijk aan de rand. Het blijft altijd de
uitdaging om hele persoonlijke verhalen te
koppelen aan een groter verhaal, een groter
beeld. Het een kan niet zonder het ander. Dat is
ook de kracht van een blad als Moesson wat mij
betreft. De persoonlijke verhalen zijn veel meer
dan een inkleuring, ze zijn een noodzakelijke
invulling, een nuancering en soms ook correctie
van de grote verhalen.
Wim Manuhutu schrijft voor Moesson.
MOESSON 47
Moesson juni/juli 2016 (nieuw).indd 47
31-05-16 15:10
