De tempo doeloefoto van
Herman
Keppy
t
TEMPO DOELOE
MIJN VADER HEEFT GEEN ÉÉN
Ooit was zij die stot^e vrouw, want mijn vader
kende haar m^een toen ik de foto bij terugkomst
zeen.
Dat
iS je tante
na!
familiefoto van vroeger kunnen meenemen.
Toen ik voor het eerst in Surabaya was, in 1988,
heb ik onze familie naar die foto's gevraagd.
Vervolgens werden wat losse, meesttijds be
schadigde kiekjes opgedoken en die heb ik zo
goed mogelijk ter plekke gereproduceerd. Ik
weet nog, met een macro-voorzetlens op een
camera die net als de foto's al uit elkaar begon
te vallen. Fotografie en het tropisch klimaat
houden niet van elkaar. Maar het reproduceren
lukte wonderwel.
Dus dit is mijn tante Nona, de oudste zus van
mijn vader, eind jaren veertig in de studio ge
portretteerd. De broze, oud en grijs geworden
tante Nona die ik toen nog in levende lijve trof,
leek in niets meer op de foto. Maar ooit was zij
die stoere vrouw, want mijn vader herkende
haar meteen toen ik de foto bij terugkomst liet
zien. 'Dat is je tante Nona!'
Tien jaar later wisten twee van zijn kleinkin
deren, mijn dochter en haar nichtje, bij het
aanschouwen van dezelfde foto ook feilloos,
zonder reserves, wie het was: 'Dat is tante
Adee.' Ik heb de kleintjes niet tegengesproken.
Adee is mijn zus, ook goed.
Herman Keppy schrijft voor Moesson.
&n
MOESSON 97
Moesson juni/juli 2016 (nieuw).indd 97
