COLUMN
Lemper
Lor,ny Lemper
Ricky Risolles
0 Ferry Vetsin
Moesson #2 augustus.indd 11 -(jÉj)- 20-07-16 17:17
Ricky Risolles
IK SAT IN DE ÉÉRSTÈ van voorgesèt on
derwijs. Stoer als ik was, had ik mèt mijn twee
oude klasgenootjes afgesprókèn, dat sódra
wij van de basisschool af warèn, wij een steen
door de ruit van onse oude school zoudèn
gooien. Tolol désè natüürlük, tapi je bèn jong
en hèb blijkbaar nog niet genoeg klappèn van
je moeder gekregen. Afijn, op een donderdag
avond besloten we mèt s'n drieën de daad bij
ons woord tè voegen. Mijn twee oudere zussen
waren die avond op stap en mijn moeder was
thuis met m'n zusje en broertje.
De deurbel gaat. Ik lig al in bèd èn ik hoor
gemompel van twee mannen die duidelijk in
gesprek sijn mèt mijn moeder. Aandachtig
probeer ik te luist'rèn waar het gesprèk over
gaat, al weet ik allaang dat sè voor mij komèn.
Ik hoor mijn moeder mijn naam roepen èn
het commando wat daarop folg, maak dat ik
dirèk op sta en mèt knikkènde kakkies de trap
afloop. In de deuropening zie ik twee agenten
staan met mijn moeder. Drie paar ogen staren
mij aan, terwijl mijn moeder met een duidelük
onderdrukte woede fraag: 'Heb jij een steen
door de ruit gegooid op school?'
Hoewèl ik géén spiegel had, was de blik in
mijn gesig blijkbaar genoeg om mijn confessie
kompleet te maken. Ik kwam niet verder dan:
'Nou, ik...', want vanaf dat momèn stond ik in
de boksring met mijn moeder en was de bel
gegaan voor ronde 1:
Ricky Risolles tegen Ma-hammed Bali, The
Rocking Risolles versus The Raging Rawit, The
Iron Kue Lapis against The Swinging Sapulidi.
Hoe mooi je hèt affichè ook wil maken, hèt
kwam neer op een dikke afranseling. Een
beetje alsof mijn moeder in haar ééntje op
de Nintendo Wii aan het spelen was. Dit alles
overigens vóór de ogen van de agenten, die
nog nèt niet juichend aan de zijkan stonden.
Toen mijn moeder klaar was en ik conform de
boksregels al zekèr drie keer een technische
knock-out had moeten krijgen, lag désè stoere
fènt huilènd als een kind van 13 op de grond.
Mijn moeder draait richting de agenten en
biedt haar excuses aan. 'Geen probleem
mevrouw', sèggen de agenten vol begrip, 'we
zouden willen dat meer ouders dit deden!'
Desondanks begin sè uit te lèggen, dat mijn
zussen op stap sijn en sè dacht dat de agenten
kwamen vertellen dat er iets mèt hun was
gebeurd. Zoals er 3 jaar daarvoor ook agenten
aan onse deur stonden, toen mijn oudste zus
bij een verkeersongeluk het leven had gelaten.
De impact van die herinnering maakte dat mijn
moeder mata gelap werd zoals dat heet. Hoe
hard haar klappen ook warèn, het was niks
vergeleken bij 'de klap' die ik haar zojuist had
gegeven.
Hoewèl de herinnering sèlf mij weinig plezier
geef, is dit wèl een belangrijk momèn in
mijn leven geweest dat ik tot op de dag van
vandaag hèb onthouden (en nog kèn voelen).
Sommige lessen moeten we leren op harde
wijze en hoewèl leven in het nu belangrijker is
dan ooit, mag je het verleden nooit vergeten.
Sampai jumpa lagi!
Ricky Risolles
www.rickyrisolles.nl
facebook.com/RRisolles
AUGUSTUS 11
Ricky Risolles
O Ferry Vetsin
T eddy T e\Ur
