'Mijn opa heeft nooit meegemaakt dat ik optrad
in Japan. Misschien maar beter ook'
INTERVIEW
Weer menselijk
De Japanse toeristen schrokken zo van het verhaal dat
ze moesten huilen. Toen realiseerde mijn oma zich dat
het een nieuwe tijd was. Het maakte de Japanners weer
menselijk voor haar. Ze kon er toen mee leven. Een hele
stap wanneer je meer dan drie jaar in Japanse gevan
genschap hebt doorgebracht. Toch vond ze het altijd
maar zozo dat ik populair was in Japan en daarheen
ging voor om concerten te geven. Ze had toch wel haar
bedenkingen. Dan zei ze: 'Nou Wouter, veel plezier dan
maar in Japan.' Met een glimlach, dat dan wel. Maar het
zou nooit haar lievelingsland worden. Wanneer ik dan
weer eens naar Japan moest voor een tour twijfelde ik
toch elke keer weer of ik zou zeggen dat ik naar Japan
ging, of dat ik zou zeggen dat ik op tour ging. Zonder
het land te noemen. Ik bleef het moeilijk vinden om te
zeggen, omdat ik weet dat het ergens diep van binnen
toch een beetje pijn deed. Het was wel, om het lelijk te
zeggen, een dingetje. Mijn opa heeft nooit meegemaakt
dat ik optrad in Japan. Misschien maar beter ook, hij zou
echt zijn ontploft wanneer hij dat geweten zou hebben.
Spannende mannen
Toen ik rond 2005 doorbrak met mijn muziek, begon
mijn oma van vaders kant over krontjong. De muziek
die ze vaak aanhad wanneer ze kookte. Dat ik er eens
beter naar moest luisteren. Dat heb ik toen gedaan. Ik
luister er niet religiously naar, maar ik ben het wel gaan
waarderen. Door de muziek heb ik in de laatste jaren
van haar leven een heel ander beeld van haar gekregen.
Ze bracht haar tienerjaren midden jaren dertig door in
Nederland. En daar ging ze ook gewoon uit in Tivoli. En
ze liet me een handtekeningenboekje zien met daarin de
handtekeningen van onder andere Cab Calloway, Louis
Armstrong en Coleman Hawkins. Toen werd ze voor mij
ineens een jong meisje dat in de voorste rijen bij een
concert staat te swingen. Dat ze naar die spannende
mannen stond te kijken op het podium. Iets wat die tijd
helemaal niet mocht. Muziek bleek haar grote jeugd-
passie te zijn. Maar de grap is, in mijn jeugd heb ik daar
weinig van meegekregen. Ik ben begonnen met muziek
maken omdat ik dat zelf interessant vond en een vorm
zocht om me te uiten.'
Big in Japan
Hoewel Wouter Hamel wereldberoemd is in Nederland,
Japan, Indonesië en Zuid-Korea is het niet zo dat hij zijn
schaapjes op het droge heeft. Het leven als muzikant
is behalve rock-'n-roll, vooral hard werken. 'Ik heb het
geluk gehad dat ik ook buiten Nederland ben doorge
broken en dat ik daardoor in staat ben om mij en mijn
band te kunnen betalen. Maar als dat niet gebeurd was.
Tsja. Wie weet deed ik dan wat anders. Of zou ik ernaast
in een schoenwinkel werken om mijn muziek te finan
cieren. Maar ondanks dat ik best succesvol ben, moet
ook ik op de kleintjes letten. Voordat de muziekindustrie
instortte, was het heel normaal dat er videoclips werden
opgenomen die 60 duizend euro kostten om te maken.
Dat is nu uit den boze. Nu vinden we 600 euro al veel.
En als het duizend wordt, ga je op zoek naar manieren
om de kosten omlaag te brengen. Je moet de kosten
wel terugverdienen, en van de cd-verkoop moet je het
niet meer hebben tegenwoordig. Je kunt wel optredens
doen, maar de zalen moeten heel goed vol zitten wil je
dat - nadat je de band en de techniek betaald hebt - er
nog wat overblijft. Tegelijkertijd: het is geen klagen. Het
doet me beseffen hoe gezegend ik ben, dat ik door mijn
muziek de wereld rondreis. Dat ik erdoor naar Indonesië
ben geweest, het land waar mijn familie vandaan komt.
Maar ook dat ik erdoor naar Japan kon. Het land dat
de grote boeman is in het collectief geheugen van mijn
familie, herbergt mijn grootste fans. Het is ironisch en
mooi tegelijk. Want muziek brengt mensen bij elkaar.'
16 MOESSON
Moesson #2 augustus.indd 16
20-07-16 17:17
