hen die nog mee kunnen dansen, maar ook
voor de anderen, die dat niet meer kunnen,
maar er wel omheen komen zitten om te kij
ken. En je ziet dan toch de handen meebewe
gen, en de voeten, wat ze nog kunnen. Soms
zie je het zelfs alleen maar in de ogen, want
de rest gaat niet meer, en dan zie je hoe die
oplichten, dat ze de muziek en de beweging
toch opnemen en ervan genieten!
We horen dan ook dat de mensen weer beter
gaan bewegen, wat meer op hun lijf durven
vertrouwen, minder medicatie nodig hebben,
zich beter voelen. Muziek werkt immers op de
rechter hersenhelft, het herkennen van klanken
en ritmegevoel zit in de rechter hersenhelft.
Mensen die een beroerte hebben gehad, kun
nen soms niet meer spreken, maar vaak nog
wel zingen. En zo kan soms zelfs een deel van
het spraakvermogen weer terugkomen.
'Ja,' zegt Anne terwijl ze liefdevol naar Richard
kijkt, 'want hij is ook erg ziek geweest. Hij
heeft darmkanker gehad, is zwaar geopereerd,
met tal van complicaties; heeft in coma gele
gen, en toen hij bijkwam, zei de dokter dat ik
maar nergens op moest hopen. Hij moest alles
weer leren. Hij is doof geweest, hij moest weer
leren praten, lopen, alles weer opbouwen. En
nu danst hij weer ik vind het een wonder! De
huisarts zei het ook: "Je hebt een extra engel
op je schouder gehad!"'
Richard: 'Ja, maar het dansen heb ik van mijn
oma geleerd. Dat zit zo diep. Die heeft me altijd
meegenomen, naar de kratons. En daar heb
ik de bewegingen gezien. Mijn oma zei altijd:
"Kom mee!" Maar ik zeg: Nee, Ma - want ik
noemde haar ook ma - Nee, Ma, ik ga niet mee.'
Maar zij hield aan: 'Kom nou. Jij hebt de vingers
van de dansers, je kunt de bewegingen zo mooi
maken, je moet dansen.' En ik zie de bewegin
gen van de dansers, en het zit nu hier' - Richard
raakt met zijn hand zijn borstkas aan, een
bijzonder kleine borstomvang eigenlijk, maar
met plaats voor een groot, groot hart.
'Ja, op de leeftijd van zes, zeven jaar, Ma heeft
het echt ingebakken en ik zal de bewegingen
ook nooit vergeten. En we zijn nu blij dat we
dit voor de bewoners hier kunnen doen.'
En inderdaad, wie zijn fijne bouw ziet en de
elegante handen en vingers bekijkt, ziet ook in
het gesprek elegante vloeiende bewegingen -
handen en bewegingen die aan een tempel-
dans doen denken.
Bewoners van Nusantara beleven plezier
aan het linedancen met Anne en Richard. En
doordat ze zich beter gaan bewegen, voelen
ze zich beter, gebruiken minder medicatie, et
cetera, en al deze positieve resultaten waren
vooraf nu juist de doelstelling van het bewe
gingsprogramma bij Nusantara.
'Vóór de tijd van 2013 werd er in Patria ook
wel gedanst, hoor, vooral natuurlijk potjo
potjo - dat is de Indonesische versie van
linedance', gaat Anne verder. 'Linedance is
wat uitdagender. In het begin deed haast
niemand mee, vonden ze het te moeilijk. Maar
ze pakken het wel op. De bewegingen zijn
regelmatig en rustig, en wat ook belangrijk is,
het brengt lichtheid in de atmosfeer. Maar we
moeten wel goed opletten. Richard staat voor
de groep, ik sta achter, maar ik heb wel eens
iemand op moeten vangen, omdat een draai
te moeilijk was. Daarom ligt er ook geen druk
op, natuurlijk.
AUGUSTUS 47
Moesson #2 augustus.indd 47
20-07-16 17:19
