0
ben vanaf heel jonge leeftijd blootgesteld aan muziek.
Mijn vader speelt altijd muziek en ik heb hem van kleins
af aan zien optreden. Hij heeft me nergens toe gedwon
gen en wilde dat ik mijn muzikaliteit in mijn eigen tempo
verkende. Pas op mijn 14e ontdekte ik dat ik zingen en
piano spelen leuk vond, toen was ik al een tiener. Ik heb
ook nooit officieel zangles of pianoles gehad; mijn vader
heeft me zangles gegeven, maar hij houdt niet zo van
de techniek. Hij focust zich liever op hoe je verschillende
liedjes kunt interpreteren. Mijn opa stierf voordat ik werd
geboren, maar mijn vader vertelde altijd veel over hem.
Ze zijn allebei eerlijk in hun muziek en hunkeren altijd naar
muziek. En dat doe ik ook.
ONTDEKKINGSREIS
Er was veel druk in het begin. Mijn opa was een bekende
jazzmuzikant, mijn vader is een levende legende. Ik treed
in hun voetsporen. Dat is frustrerend, want ik probeer te
voldoen aan alle verwachtingen. Maar dat kan ik helemaal
niet, want ik speelde nog geen piano op mijn achtste. Ik
hou van muziek, ik hou van zingen, maar ik weet dat ik
nooit op dat niveau zal komen. Mijn vader zei: ik weet dat
je van muziek houdt, ik weet dat je van muziek maken met
mij houdt. En hij begreep wat ik wilde met dit album en zei
zelf: ik ga me er niet mee bemoeien, doe het zoals jij het
wilt. Dus ik kon me over die kant van mezelf zetten die met
mijn vader wil concurreren en die me met hem vergelijkt.
Of misschien is concurreren wat sterk geformuleerd; ik wil
hem niet teleurstellen. Maar ik realiseer me nu dat dat een
last is die ik zelf op me genomen heb. En nu die last van
mijn schouders is, is de ontdekkingsreis van zelf een album
maken veel lichter. En daarnaast leer ik ook mezelf kennen.
Het is een zoektocht naar volwassen worden, me comfor
tabel voelen in mijn lichaam en met mijn stem.
SPIRITUELE KANT
Ik ben een ontzettende perfectionist, ik wil alles meteen
helemaal goed doen. Maar ik ben ook ongeduldig, het
moet snel, ik wil dat het er nü is. Er was een tijd dat ik het
haatte dat ik lui ben, dat ik zo'n perfectionist ben, ik haatte
dit aan mezelf en ik haatte dat. Toen kwam die spirituele
kant van me boven en realiseerde ik me: ik heb mijn slech
te kanten, maar ik heb ook mijn goede kanten en het is de
kunst om met allebei die kanten te kunnen werken. Het
maken van dit album staat voor mij voor het samenwerken
van die beide kanten en daarmee iets maken. Ik wil niet
alleen mijn successen omarmen, maar ook de tegenvallers.
WRITERSBLOCK
Een jaar geleden, toen mijn eerste single uit was, stagneer
de ik. Ik kon niet meer schrijven. Ik was een jaar lang met
van alles bezig, maar niet met schrijven. Langzaam kwam
ik daar uit en ik schreef er een blog over, want ik realiseer
de me dat dit niet alleen over mij gaat. In deze tijd, vol
met haat en geweld, wilde ik juist iets doen wat goed is.
Wat mensen in hun hart raakt. Ik heb het gevoel dat veel
kinderen alleen zien hoe perfect het leven van popsterren
is en hoe mooi ze zijn. Ze weten niet hoe het achter de
schermen is. Maar het leven gaat niet om perfect zijn, er
is altijd ruimte om te groeien. Het duurde zo lang om dit
album te maken omdat ik zo'n perfectionist ben. Maar toen
dacht ik: dit is wie ik ben en waar ik nu ben in het leven.
En ik weet dat ik zal blijven groeien, maar nu is het even
goed zo. Dat was de belangrijkste les voor mij en daaruit
ontstond het nummer Against Time.
AUTHENTICITEIT
Een van mijn voorbeelden is India Arie, vooral om hoe ze
praat over zelfliefde en vergeving. Dat spreekt me aan,
het thema van mijn album draait daar ook om. Ik heb
een jonger zusje en twee jongere broertjes. Social media
hebben zo'n grote impact op hun leven; vertellen hen hoe
ze zich moeten gedragen, hoe ze eruit moeten zien. En het
zorgt dat ze iemand worden die ze misschien niet zijn. Ik
word er zelf ook door beïnvloed, door de beautystandaard
bijvoorbeeld. Die is heel onrealistisch. Ik wil me goed voe
len in mijn lichaam, me goed voelen als ik zonder make-up
naar buiten ga. Het gaat om authenticiteit en jezelf trouw
blijven. Wie je bent van binnen, dat komt eerst, de rest
daarna.
LABEL-LOOS
Ik hou van de indie-scene [independent; red], mijn mede
indie-muzikanten. Ze zijn zo cool en zelfs in deze industrie
streven ze hun idealen na. Mijn vader is ook zo, het zit
gewoon in de familie. Ik maak geen compromissen in mijn
smaak van schrijven, ik ga niet schrijven zodat het ergens
gedraaid wordt. Mensen houden ervan verrast te worden,
iets nieuws te horen. Voor dit album heb ik dan ook geen
label, want ik wilde dat het écht was. Ik heb het gevoel dat
veel medemuzikanten hier in Indonesië hun muziek com
promitteren zodat ze maar verkopen, omdat ze hun huur
moeten betalen, moeten eten. Begrijp me niet verkeerd,
dat is ook begrijpelijk, maar ik vind het zo zonde. Ik wil
dat ze zien dat er altijd een andere manier is om dingen te
doen, dat dat oké is en dat je meer bereikt als je buiten je
comfortzone treedt. De muziek creëren gaat voor, dan pas
komt de rest. Muzikanten vragen aan me: ben je niet bang
dat niemand zal luisteren naar je muziek? Maar ik geloof
dat als mensen jouw boodschap en muziek moeten horen,
die vanzelf op hun pad komen. Er zal altijd wel iemand zijn
die het kan waarderen om jóu. Dat is wat mij betreft leuker
12 I MOESSON
Mrtaccrtn JtA r»Hv»hor inrlrl 10
Q7_na_1«
