COLUMN
ALS IK SOU MOETEN SEGGEN WAT
Ricky Risolles
de hélè family heef ovèrgenómen van mijn
oma, dan sèg ik sonder twijfèl: humor. Be
scheiden en ingetógèn, maar altijd gevat en
onverwachts èn in tegenstèlling tot de rès
van de family, lachte mijn oma nooit om haar
eigen grappen. 'Rick, wat bèn je dik geworden.'
Waarop ik sei: 'Nee oma, ik ben het Sven!'
waarna iksèlf fèrfolgens keihard moes lachen.
Mijn neef Sven beduidènd minder. Dan hoor ik
mijn oma weer sèggen: 'Nou Rick, ik ben blij
dat je jèsèlf só grappig fin.'
Mijn oma en ik hadden één ding gemeen. We
vergaten allèbei regelmatig de naam van mijn
vriendin. Hoewèl het bij mij selalu, altijd, só is
gewees, was dit bij mijn oma pas nadat ze wèg
moest uit haar vorige woning. Voordat zij so'n
9 jaar geleeën verhuisde naar hèt versor-
gingstèhuis, woonde mijn oma in een klein wit
gelijkvloers huisje in een hofje langs het spoor.
Een plèk waar de family vaak tè vinden was,
waar ik uren voor hèt raam kon wachten op de
stoomtrein naar Medemblik èn waar de glazen
botol cebok-flessen tidakpernah, nooit, onder
de kraan paste, waardoor ik gerégeld hoorde:
'Rick, vul even de fles voor oma!'
Van makan tot lógerèn èn van een kruis
boogpijl in mijn neefjes schouder schieten
tot het ruiken aan de grijze plastic flessen in
het halletje. Dit omdat mijn neefje dacht dat
oma èlke week 'appelsap' liet ophalen. Ik hoor
hèm nog sèggen: 'Folgens mij, die appèlsap al
busuk.' Veel geweest en veel gebeurd. Hoewèl
haar huisje kecil, warèn de herinneringen besar
en voor een gróót gedeelte bèn ik daar opge
groeid tot de kleine jongen die ik nu bèn!
Één van de verjaardagscadeaus die sè stan
daard aan allè kleinkids gaf, warèn Lektura-
ma's Luister Sprookjes èn Vertellingen. U kèn
vast nog wel, die kwamen mèt een rood/geel
cassettèbandje èn selalu bij de 'ping', moes je de
pagina omslaan. Gèwèldige boekèn waren dat en
we konden niet wachtèn wie wèlk boek wanneer
kreeg, want iederéén wilde dan lenen van elkaar.
Hèt teruggeefprocès ging dan weer wat stroefèr,
tapi ik zie ons nog mèt s'n allèn op bed luist'rèn
naar de verhalen van Repelsteeltje, Sneeuwwitje
hèt jonge eendje yang jelek. Èn u wil gelovèn of
niet, maar tot op de dag fan vandaag, als ik niet
kèn slapen, draai ik désè af in bed èn sit ik binnen
no time in de tidur-trein naar dromènland.
Hèt sijn niet soseer de verhaaltjes die mij in slaap
brèngen, tapi hèt gevoel van die periodè waarin
we de boeken krégen. Een tijd van vóór al hèt
gedonder, geruzie en verlies van dierbaren. Een
tijd waarin mijn zus èn mijn oom nog leefden,
waarin ik altijd van de trap kwam melompat,
springen, als mijn family uit Lelystad weer voor
de deur stond, waarbij ik als kind samen mèt
mijn oma naar de treinen ging kijken, die langs
haar rumah kecil kwamèn razèn èn waarin mijn
oma regelmatig bij ons thuis kwam oppas-
sèn. Hèt is dat gevoel dat mij in slaap brèng,
een tijd sonder sorgèn èn sonder próblémèn.
Meestal hoef ik dan nog maar één of twee keer
te kentoet en dan al... in dromenland. Ayo! De
stoomtrein heef stoom nodig tog?
Hèt idee dat mijn oma verantwoordluk is voor
hèt cadeau dat mij tot op hèt heden in slaap kèn
brengen, geef mij een senang gevoel èn èlke
avond als ik weer Frans van Dusschoten hoor
vertellèn over 'Het tinnen soldaatje' is mijn oma
weer voor héél even bij mij.
Selamat jalan oma, sampai bertemu lagi.
Ricky Risolles
www.rickyrisolles.nl
facebook.com/RRisolles
OKTOBER09
27-09-16 16:43
