KERSTVERHAAL
Dit verhaal verscheen eerder in het
Tong Tong kerstnummer van 1964.
missen me altijd veel dieper geraakt. Om even
onverklaarbare redenen hebben kerstmissen
onder niet-christenen of slechte christenen
me altijd het gevoel gegeven alsof ik met dit
feest bij hen juist meer 'thuis' was. Alsof het
altijd meer ging om de kerstbelofte dan de
kerstboom - en dat de bewustheid van de be
lofte het sterkst leefde bij de outsiders. Alsof
het kerstfeest eigenlijk geen christelijk, maar
een universeel feest is. Dat ook ongekend en
ongevierd waarachtig beleefd kan worden.
Ook ben ik me misschien teveel historisch
bewust van het kerstfeest, dat ontstond in
Nood. Geboren werd in de periode tussen kin
dermoord van Bethlehem en de verwoesting
van Jeruzalem; bij de verstrooiing van een volk
en de dreigende ondergang van een wereld
macht. Zodat ik me in omstandigheden van
Nood dieper bewust werd van het zoeken van
de mens op aarde, ook voorbij de dag kerst
dag en voorbij de grenzen van de christelijke
gemeente. En dus mee zocht met outsiders en
zondaars buiten vier-kringen van insiders. Mijn
eerlijke en diep gemeende kerstwensen voor u
zijn er niet minder om.
Is het niet verwonderlijk dat alle vormen van
geloof vernieuwing en vereeuwiging zoeken
door de Dood? De Boeddhisten geloven in
reïncarnatie, de islamieten moedigen het
onbevreesdzijn voor de Dood aan, omdat wie
waarlijk gelooft na de Dood het paradijs zal
vinden. Het christendom predikt de wederop
standing na de Dood. In Mexicaanse religieuze
vierdagen paraderen het doodshoofd en het
geraamte. Mijn short stories (van Vincent Ma-
hieu) ademen volgens een criticus een geest,
die hij het vitalisme zou kunnen noemen,
terwijl een andere criticus in een adem meen
de dat mijn verhalen 'een verliefdheid op de
dood' verrieden. Mijn pen en mijn gedachten
zijn altijd gestuurd geweest door christenen,
mohammedanen en Boeddhisten, die alle bo
ven de aardse rechtssystemen uit zoeken naar
een 'Sleutel van Onbevreesdheid' aan de Poort
van de Dood, die ons aller laatste deur in
het leven zal zijn. Zouden wij dan nog
twisten om systemen? De laatste
woorden van Goethe waren 'meer
licht' en niemand weet of hij bedoel
de dat er een paar kaarsen meer in
de sterfkamer gebracht moesten
worden of dat hij meer Licht zag.
De soldaat in de Hoofdwacht van
Batavia zei: 'Merdeka!' en was dit een
laatste kreet van nationale bevrijding of
een besef van bevrijd zijn van alle aardse twist
en oorlog? Eén ding is zeker: dat ook in strijd,
onzekerheid en duisternis van het werkelijke
leven een uitgang gevonden kan worden naar
het uiteindelijke geluk. Dat wij dus het leven
niet vrezen moeten, noch in voor- noch in
tegenspoed. Dat én zij die straffen, kerkeren
en doden voor hun rechtsidee, én zij die door
de anderen gestraft, gekerkerd en gedood
worden, voor hun rechtsidee, ieder op een
eigen weg het Licht kunnen vinden.
Als men mij verwijt dat ik in dit nummer niet
een wat vrolijker en optimistischer stuk heb
kunnen schrijven, heeft men gelijk. Maar het
kan niet anders. Daarvoor hebben om onver
klaarbare redenen 'geslaagde' kerstvieringen
me altijd te weinig gedaan, maar slechte kerst-
ja juist de nacht onze kansen om het Licht te
vinden zal vergroten.
Kijk het is weer Kerstmis.
En nog steeds gorden mensenhorden zich aan
voor nieuwe overwinningen van 'het Recht'.
Nieuwe volksleiders worden gekozen; andere
volken vinden atoombommen uit. In een soms
wanhopige, vaak verbijsterende zoektocht
naar het enige en volmaakte recht ter wereld.
En het gaat niet om het Recht, het gaat om
het Licht, waarvan wij allen een vonkje in ons
hart dragen, cipiers en gestraften, goeden en
slechten.
Noël! Noël! Vreest nimmer!
Tjalie Robinson
Zwijg!!! Ten strengste verboden om nog te
zingen!
Vergeef ons meneer, wij bidden.
Ten strengste verboden om nog te bidden!
Als je weer begint, dan schieten wij!
Begrepen?
26 MOESSON
Moesson #6 december.indd 26
23-11-16 12:13
